Από τη μικρή οθόνη στο θέατρο και από τις γειτονιές στο σανίδι. Εδώ και δύο περίπου χρόνια τα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι οι μετανάστες, η καθημερινότητά τους, η διαδικασία προσαρμογής τους σε δυτικές χώρες, είναι θέματα που «εμφανίζονται» σε όλο και περισσότερες παραστάσεις. Σε αρκετές, όμως, σκηνές φέτος ξεδιπλώθηκε η ζωή των μεταναστών […]
Από τη μικρή οθόνη στο θέατρο και από τις γειτονιές στο σανίδι. Εδώ και δύο περίπου χρόνια τα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι οι μετανάστες, η καθημερινότητά τους, η διαδικασία προσαρμογής τους σε δυτικές χώρες, είναι θέματα που «εμφανίζονται» σε όλο και περισσότερες παραστάσεις. Σε αρκετές, όμως, σκηνές φέτος ξεδιπλώθηκε η ζωή των μεταναστών από ισλαμικές, κυρίως, χώρες με την οπτική γωνία να κινείται σε πολυδιάστατα επίπεδα.
Σε ορισμένες παραστάσεις δόθηκε έμφαση στο πώς βίωσαν άνθρωποι των ισλαμικών κοινωνιών τραγικά περιστατικά, άλλες εστίασαν στην καθημερινότητα των γυναικών, ενώ υπήρχαν και εκείνες που επιχείρησαν ενδοσκοπικά να εισδύσουν στην ψυχοσύνθεση των Ευρωπαίων όσον αφορά στους μετανάστες.
Η παράσταση, «ΙRAQ – 9 τόποι επιθυμίας», της πολυβραβευμένης συγγραφέως Heather Raffo που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο «Vault», ανέσυρε νοερά το κλασσικό ερώτημα – αίνιγμα. Εάν, δηλαδή, είναι κατάρα το να γεννηθείς γυναίκα σε ισλαμική χώρα.
Ιστορίες ερωτικές, τραγικές, βιώματα από τον Πόλεμο του Κόλπου (1990 – 1991), αλλά και εμπειρίες από τον Πόλεμο του Ιράκ (2003) ξεδιπλώθηκαν με ωμό ρεαλισμό σε μια σκοτεινή αίθουσα με ένα πάγκο από φθαρμένα παπούτσια στη μέση.
Ταλαιπωρημένες υπάρξεις, προδομένες γυναίκες, ξεριζωμένες ψυχές απευθύνθηκαν με μια εξαιρετική αμεσότητα στο κοινό, και εξέθεσαν με συγκινητικό ύφος τα βάσανά τους. Ευφυείς μονόλογοι με αποχρώσεις άλλοτε σπαραγμού και άλλοτε χιούμορ καλούσαν τον θεατή να διερωτηθεί και να μπει για λίγο στο «πετσί» του δράματος.
Το τρίπτυχο της Μέσης Ανατολής, πόλεμος, βία, οπισθοδρόμηση ξεπρόβαλε για άλλη μια φορά.
Η καταπίεση των γυναικών στις ισλαμικές χώρες ξεδιπλώθηκε και μέσα από την παράσταση «Πνιγμονή». Το έργο είναι ένα «φωτογραφικό ντοκουμέντο», με φόντο την σκληρή ζωή και τη βουβή απελπισία των γυναικών στα ορεινά χωριά της ανατολικής Τουρκίας. Οποιαδήποτε παρέκκλιση τιμωρείται με θάνατο.
Μια σκοτεινή πτυχή που συμπλέει με το αδιέξοδο ανέδειξαν τα έργα που καταπιάστηκαν με τη ζωή των ατόμων από ισλαμικές χώρες. Επεδίωξαν να ταρακουνήσουν τον θεατή μέσα από την οικοδόμηση μιας αποκρουστικής πραγματικότητας που δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρά μόνο τη φυγή. Μέσα από συναισθηματικά ξεγυμνώματα και την προβολή της βίας, οι παραστάσεις προσπάθησαν να εντάξουν το κοινό σε μια άλλη κοσμοθεωρία, σε αντίθεση με παλαιότερες που εξερευνούσαν γενικά το φαινόμενο.
Οι φετινές παραστάσεις θα μπορούσε να πει κανείς πως είχαν μια εξομολογητική χροιά που κινιόταν μεταξύ σπαραγμού και δράματος, ενώ ήταν σαν να «στήνουν» μια γέφυρα κατανόησης. Άλλες φορές λειτουργούσαν σαν ντοκιμαντέρ μέσα από αυθεντικές ιστορίες, ενώ κατά κάποιο τρόπο είχαν τη μορφή προειδοποιητικής σήμανσης.
Μια ακόμη παράσταση που με ειρωνεία και οίκτο προσέγγισε τον κόσμο των μεταναστών δίνοντας έμφαση στο πώς τους «βλέπουν» οι Ευρωπαίοι ήταν το «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους». Το έργο με αναδρομές στο παρελθόν έχει επίκαιρο χαρακτήρα, εάν αναλογιστεί κανείς τις τραγωδίες των τελευταίων ετών με αποκορύφωμα εκείνη της Λαμπεντούζα.
Στη «ματιά» των Ευρωπαίων απέναντι στους μετανάστες από ισλαμικές χώρες εστίασε και η παράσταση στο «Στο Χείλος», που με αφορμή μια από τις φρικιαστικές φωτογραφίες από τις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ και με σκληρή γλώσσα, κινήθηκε ανάμεσα στο δράμα και στην εξιλέωση.
Ο ρατσισμός, ο πόνος, το θάρρος του να ονειρεύεται κανείς και η εισβολή του δυτικού προτύπου ζωής σε κάθε γωνιά της γης, ήταν μερικά από τα μηνύματα που ανέδειξε η εξωτερική παράσταση, «No Man’s Land» στο πλαίσιο του Fast Forward Festival. Σκοπός της παράστασης ήταν να φέρει πιο κοντά το κοινό στον μετανάστη και τα προβλήματά του ανοίγοντας, με ιστορίες και συγκινητικά λόγια, την «πόρτα» της κατανόησης.
Με τη μορφή ντοκουμέντου, αναδρομής στο παρελθόν και ειρωνείας απέναντι σε αποκρουστικές συμπεριφορές του παρόντος, αρκετές φετινές παραστάσεις προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον κόσμο του Ισλάμ αναδεικνύοντας ένα συγκρουσιακό πεδίο αντιθέσεων, ρατσιστικών πεποιθήσεων και τραγικών περιστατικών. Έχοντας στο «νου» τους την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τους πνιγμούς των μεταναστών, τα έργα άλλοτε με ειρωνεία και άλλοτε με συγκίνηση άνοιξαν το δρόμο της κατανόησης.
![Δημόσιο Χρέος: Γιατί «κατεβάζει» την παραγωγικότητα στην Ελλάδα [γραφήματα]](https://www.ot.gr/wp-content/uploads/2025/12/debt-300x300.jpg)
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Κυριακή 21.12.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/erik-mclean-go7GkMubo5c-unsplash-315x220.jpg)
![Χρυσή Βίζα: Ισραήλ και Τουρκία ψηφίζουν ελληνική Golden Visa [πίνακες]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/ot_golden_world-315x220.jpg)
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442