«Τα παιδιά δεν είναι για ‘γουστάρω’, Ντρου. Είναι το μόνο που έχει σημασία σ’ αυτόν τον γαμημένο κόσμο…» Δύο αδέλφια, ο Τέρι και ο Ντρου, έρχονται σε αντιπαράθεση με κοινό γνώμονα το πονεμένο παρελθόν τους σε μια πάλη άνιση χωρίς τελικό νικητή.

Δυνατά συναισθήματα που εναλλάσσονται πάνω στη σκηνή του «Black Box» του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης από τις 12 Οκτωβρίου έως τις 12 Νοεμβρίου σε ένα από τα πιο πρόσφατα έργα του διάσημου Αμερικανού συγγραφέα Νιλ Λαμπιούιτ, το έργο In a dark dark house (ελληνική απόδοση : Σκοτεινό σπίτι).

Μετά την επιτυχία του στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τον περασμένο Φεβρουάριο και Μάρτιο, τα μέλη του θεατρικού οργανισμού «Πρώτες Υλες» παρουσιάζουν ξανά το έργο-κατάθεση ψυχής.

Συνέντευξη του σκηνοθέτη Χρήστου Λύγκα στην Πυξίδα και το in.gr

– Το «Σκοτεινό σπίτι» είναι η ιστορία δύο αδελφών που έπεσαν θύματα ενός παιδόφιλου. Η σύγχρονη κοινωνία έχει πλέον τη δύναμη να συζητήσει ανοικτά σκληρά θέματα όπως αυτό; Το θεατρικό κοινό τολμά να ακολουθήσει μια ιστορία που κρύβει τέτοιον πόνο;

«Οι κοινωνίες σήμερα οφείλουν να συζητούν ανοιχτά ζητήματα όπως η παιδική κακοποίηση διότι η αποσιώπηση αυτών των παραβατικών, νοσηρών καταστάσεων συμβάλλει στην διαιώνισή τους από τη μια μεριά καθώς και περιθωριοποίηση των θυμάτων και την μη δικαίωσή τους. Το να καλύπτεις το πρόβλημα δεν το εξαλείφει. Απλά το θάβει και το απωθεί, αφήνοντας το να καθορίζει αρνητικά το παρόν των ανθρώπων που ενεπλάκησαν σε αυτό, εννοώντας και το θύτη και το θύμα της ιστορίας. Στο δεύτερο σκέλος του ερωτήματός σας, θα έλεγα πως είναι καθήκον του καλού θεάτρου να φέρνει σε επαφή τον θεατή με τον πόνο ειδικά στις μέρες μας διότι η αποφυγή του πόνου είναι που έκανε τον σύγχρονο άνθρωπο να απωλέσει με δραματικές συνέπειες για τη ζωή του με βασική ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης: την ανθρωπιά!»

– Πολλές παραγωγές προκειμένου να προσελκύσουν κοινό ειδικά σε καιρούς χαλεπούς, ρίχνουν τους ήρωες τους βορά στα θηρία και φτάνουν στα άκρα, επιδιώκοντας να προκαλέσουν προκειμένου να «ακουστούν». Θεωρείτε το κείμενο του Λαμπιούτ προκλητικό, με τον παραπάνω τρόπο; Εσείς με ποιον τρόπο προτιμήσατε να μεταφέρετε την ιστορία επί σκηνής;

«Η δραματουργία του Λαμπιούτ είναι στέρεα δομημένη πάνω στη μακρά παράδοση του σύγχρονου αμερικανικού θεάτρου και συνεχίζει προχωρώντας την εργασία συγραφέων όπως ο Ν.Μάμετ, ο Σ.Σέπαρντ, ο Α.Μίλερ. Τα έργα του παίζονται στις μεγαλύτερες και πιο έγκυρες σκηνές της Αμερικής, της Αυστραλίας και της Ευρώπης. Άρα δεν χρειάζεται καθόλου το στοιχείο της πρόκλσης για να ξεχωρίσει διότι είναι ευρέως αναγνωρισμένος. Το θέατρο του Λαμπιούτ κοιτάζει βαθειά στα έγκατα της ανθρώπινης φύσης και τολμά να αποδώσει σε όλη τη συχνά ανησυχητική της πολυπλοκότητα και αντίφαση σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Η σκηνοθετική μου ματιά πάνω στο έργο εδράζεται στην προσπάθεια απόδοσης των δεξιοτεχνικά καμουφλαρισμένων κινήτρων των ηρώων, έτσι όπως ξεδιπλώνονται σε ένα ιλιγιώδες παιχνίδι εμφάνισης και απόκρυψης τους στα ημιτόνια του λόγου. Η παράσταση είναι γυμνή σκηνοθετισμών. Όσοι έρθουν για να εντυπωσιαστούν από ευρήματα μάλλον θα απογοητευτούν. Είναι μια γυμνή ανθρώπινη ψυχική αναμέτρηση. Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, ο προβληματισμός μου επικεντρώθηκε στα παραπάνω και όχι στο να επινοήσω προκλητικά δολώματα για το κοινό που και στο τέταρτο ανέβασμα για φέτος αγκάλιασε την παράσταση».

– Από το λεκτικό πινγκ πονγκ των δύο πρωταγωνιστών, των δύο αδερφών, επέρχεται τελικώς η κάθαρση;

«Το τραύμα της κακοποιημένης παιδικής ηλικίας δεν επουλώνεται. Ο κεντρικός ήρωας βρίσκει μια βιώσιμη φόρμα ενήλικης ζωής που του επιτρέπει να διαχειρίζεται ανεκτά την πληγή του νοσηρού παρελθόντος. Αν επερχεται μια κάποια κάθαρση είναι η χαραμάδα από το φως της αλήθειας που μπαίνει για πρώτη φορά στη σχέση των δύο αδερφών και σκοτώνει κάποια από τα φαντάσματα που είχαν μπλοκάρει την ενήλίκη σχέση τους».

– Τι προσφέρει ο ρόλος της κόρης του βιαστή;

«Η Τζένιφερ είναι το εξιλαστήριο θύμα. Άθελά του ο μικρός αδερφός ωθεί τον μεγάλο στο να αναζητά μια αποκατάστασή του από τον θυτη του, χωρίς όμως να έχει υπόψιν του τα βαθύτερα κίνητρα του αδερφού του. Έτσι στην παράνομη σχέση που συνάπτει ο Τέρυ με την ανήλικη κόρη του θύτη του εύκολα αναγνωρίζει κανείς την διαιώνιση της ίδιας κακοποιητικής δράσης που είχε υποπέσει και ο ίδιος σαν παιδί».

– Όσοι βρεθούν στο ΒLack Box του Ιδρύματος Κακογιάννη θα ρίξουν φως στο Σκοτεινό Δωμάτιο ή το έργο αφήνει αναπάντητα ερωτήματα;

«Η δύναμη του έργου, και ευελπιστώ και της παράστασης, είναι να αγγίξει τα πολύ προσωπικά κομμάτια της ψυχής των θεατών που συγγενεύουν με τα τραύματα των ηρώων. Τραύματα που πηγάζουν από τη βία που κατοικεί στη σύγχρονη οικογένεια σε διαφορετικό βαθμό και ένταση βέβαια, αλλά που είναι κοινός τόπος στο σύγχρονο δυτικό κόσμο και όχι μόνο! Αν ανάψει έστω ένας μικρός προβολέας, θα ήταν μεγάλη μας τιμή!»

Η υπόθεση…

Στον αυλόγυρο μιας ιδιωτικής ψυχιατρικής κλινικής τα δύο αδέλφια έρχονται αντιμέτωπα με την αλήθεια. Ο Ντρου, ο μικρότερος, βρίσκεται εκεί με δικαστική εντολή υπό ιατρική παρακολούθηση και καλεί τον μεγαλύτερο αδελφό του, Τέρυ να επιβεβαιώσει τον ισχυρισμό ότι στην παιδική ηλικία έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από ένα φίλο της οικογένειας.

Η έκκληση του Ντρου γίνεται η αφορμή να έρθει στην επιφάνεια η εχθρότητα που υπάρχει ανάμεσα στους δύο άνδρες. Μέσα από τον πόνο και την παραδοχή της προδοσίας τα αδέλφια αρχίζουν να ψηλαφούν το ανεξίτηλο ίχνος της βίαιης κακοποίησης που υπέστησαν μέσα και έξω από το οικογενειακό τους περιβάλλον.

Συντελεστές παράστασης

Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη

Σκηνοθεσία: Χρήστος Λύγκας

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Νάκου

Πρωταγωνιστούν: Θοδωρής Οικονομίδης, Xρήστος Λύγκας, Μαρία Προϊστάκη

Εικαστικά: Γιάννης Μετζικώφ

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Video art: Βάνα Κωσταγιόλα

Μουσική: Γιώργος Κουμεντάκης

Ηχητικό τοπίο: Γιώργος Πούλιος

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Χατζηιορδάνη

Γραφικά: Γιώργος Κτενίδης

Βιογραφικό σημείωμα Neil LaΒute

Ο Νήλ Λαμπιούτ γεννήθηκε στο Ντητρόιτ του Μίσιγκαν. Σπούδασε θέατρο στο B.Y.U και εργάστηκε ως απόφοιτος στο πανεπιστήμιο του Κάνσας της Ν.Υόρκης και στην Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου. Το αντισυμβατικό του έργο περιλαμβάνει τα θεατρικά, Βash, Latterday plays, The Distance from here, The Mercy Seat(2003), Fat Pig (2004), Autobahn(2005), This Is How It Goes (2005), Some Girl(s) (2006) and Wrecs and Other Plays(2007), και τις ταινίες In The Company Of Men(1997), Yor Friends and Neighbors(1998), Nurse Betty,Possession,The Wicker Man, την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού The Shape Of Things, όπως και μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Seconds Of Pleasure.

Στοιχεία Παράστασης

Έναρξη: 12 Οκτωβρίου 2011

Λήξη: 12 Νοεμβρίου 2011

Πρόγραμμα παραστάσεων: Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.30

Τιμή εισιτηρίου: 15 Ευρώ κανονικό, 10 Ευρώ φοιτητικό

Διάρκεια: 90 λεπτά

Πέννυ Μπροτζάκη

Ειδήσεις Σήμερα: