Την ώρα του αποχαιρετισμού

Στη δημοσιογραφία που οδεύει πλέον προς εξαφάνιση, στη δημοσιογραφία της σεμνότητας, της εντιμότητας και του ανώτερου ήθους, αφιερώσαμε το προ ολίγου δημοσιευθέν άρθρο μας.

Ο Λέων Καραπαναγιώτης, εκ των κορυφαίων εκπροσώπων της δημοσιογραφικής αυτής σχολής, κατάφερε όντως να επιβάλει και να ενσαρκώσει την έννοια του ευπατρίδη, επιδεικνύοντας απαράμιλλη ηθικοπνευματική ποιότητα και αξιοθαύμαστη αντοχή.

Δεν υπήρξε, ασφαλώς, ο μόνος ευπατρίδης δημοσιογράφος. Τέτοιος ήταν και ο Μανούσος Πλουμίδης, επίσης επιφανές μέλος της οικογένειας τού πάλαι ποτέ κραταιού ΔΟΛ.

Ο χανιώτης Μανούσος Πλουμίδης, ο εκλεκτός δημοσιογράφος και συγγραφέας, έφυγε από τη ζωή την 1η Ιουλίου 1981, σε ηλικία 68 ετών. Την επομένη (Πέμπτη 2 Ιουλίου 1981) «Το Βήμα» είχε γράψει για εκείνον στο πρωτοσέλιδό του:

«Στην τριανταπεντάχρονη δημοσιογραφική σταδιοδρομία του ο εκλιπών αναδείχθηκε σε κορυφαίο πολιτικό συντάκτη και σχολιαστή των ελληνικών και ξένων πολιτικών εξελίξεων. Στρατευμένος σε ένα λειτούργημα αναπόσπαστα συνδεδεμένο με την πιο ευρεία δημοσιότητα, προσπαθούσε να διατηρεί την προσωπική του ζωή και το όνομά του όσο το δυνατό πιο μακρυά της. Εργάστηκε πάντα αθόρυβα, με υποδειγματική σεμνότητα, επιδιώκοντας στη διαπραγμάτευση των θεμάτων του την πιο αυστηρή αντικειμενικότητα, που του είχε γίνει αληθινό πάθος. Οι ιδιότητες αυτές του είχαν προσπορίσει την αναγνώριση του κοινού, την αμέριστη εκτίμηση του πολιτικού κόσμου και την αγάπη —μαζί με τον σεβασμό— του συνόλου των συναδέλφων του».

Για να γίνει αντιληπτό ότι τα ανωτέρω δεν ήταν τα συνήθη μεταθανάτια εγκώμια, από το δημοσιογραφικό σινάφι ή τους ομοϊδεάτες, αρκεί να σημειωθούν τα εξής:

Ο Πλουμίδης δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος της δημοσιογραφίας. Ο Πλουμίδης ήδη ως φοιτητής είχε μυηθεί στο σοσιαλιστικό κίνημα. Υπήρξε στέλεχος και γραμματέας της Σοσιαλιστικής Πρωτοπορίας, που ήταν η οργάνωση νέων του προπολεμικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, καθώς και μαχητής του Αντιδικτατορικού Μετώπου επί δικτατορίας Μεταξά. Το 1941, αφού πολέμησε στην Αλβανία, έγινε μέλος της ΕΛΔ (Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας), ενός από τα κόμματα που ίδρυσαν και συγκρότησαν το ΕΑΜ. Διετέλεσε κεντρικός επίτροπος της ΕΛΔ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ Νέων και αργότερα μέλος του προεδρείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ.

Αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν —το σοσιαλιστή μαχητή, τον αγωνιστή της Αντίστασης, τον Επονίτη— είχε τιμήσει μετά το θάνατό του ο τότε πρωθυπουργός, Γεώργιος Ράλλης, με την ακόλουθη δήλωση:

«Ο Μανούσος Πλουμίδης ανήκε στην κατηγορία των παλαιών εκλεκτών δημοσιογράφων. Τον πρωτογνώρισα στην αρχή της πολιτικής μου σταδιοδρομίας. Και τιμούσα τις δημοσιογραφικές του ικανότητες, το αίσθημα ευθύνης με το οποίο έγραφε τα άρθρα του, αλλά και το ανθρώπινο ήθος του. Ο θάνατος του Μανούσου Πλουμίδη με λύπησε βαθύτατα. Αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό».

Αυτόν τον άνθρωπο είχε καλωσορίσει ο τότε πρωθυπουργός, στην τελευταία συνέντευξη Τύπου που είχε παραχωρήσει, με τον εξής τρόπο: «Σ’ ευχαριστώ, Μανούσο, που με τίμησες».

Αυτόν τον άνθρωπο είχαν τιμήσει με την παρουσία τους στην κηδεία του, στο νεκροταφείο Ζωγράφου, μεσούντος του θέρους του 1981, ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εθνικής Αμύνης, Ευάγγελος Αβέρωφ, και ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Γι’ αυτόν τον άνθρωπο ο τότε υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως, Αθανάσιος Τσαλδάρης, είχε πει τα παρακάτω:

«Ένας μεγάλος της δημοσιογραφίας έφυγε. Ο Μανούσος Πλουμίδης στα 35 χρόνια της σταδιοδρομίας του αναδείχθηκε κορυφαίος στην πολιτική και διπλωματική ανάλυση. Με αίσθημα ευθύνης, με σοβαρότητα και με ανάλυση σε βάθος κέρδισε δίκαια τη θέση του στους πρώτους της δημοσιογραφίας. Αλλά κέρδισε επίσης την αγάπη και τον σεβασμό όλων. Εύχομαι το παράδειγμά του να προβληματίσει τους νεωτέρους και να ακολουθήσουν τον δρόμο του».

Γι’ αυτόν τον άνθρωπο ο πρώην πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος είχε αποστείλει προς «Το Βήμα» το εξής τηλεγράφημα:

«Με έθλιψε βαθύτατα ο θάνατος του παλαιού αγαπητού φίλου και διακεκριμένου δημοσιολόγου Μανούσου Πλουμίδη και παρακαλώ να δεχθείτε τα θερμότατα συλλυπητήριά μου για την απώλεια του ανεκτίμητου αυτού συνεργάτη σας».

Τούτων δοθέντων, κατά πρώτον μία παρήγορη διαπίστωση (τη δανείζομαι από «Τα Νέα» που είχαν κυκλοφορήσει το Σάββατο 4 Ιουλίου 1981):

«Ο Μανούσος Πλουμίδης έδειξε —και νεκρός ακόμη— ότι μέσα σ’ αυτό το άχαρο και σκληρό επάγγελμα υπάρχουν αξίες κι ιδανικά που μπορούν να εμπνεύσουν το γενικό σεβασμό, την καθολική αναγνώριση και εκτίμηση, που μπορούν να δώσουν στη δημοσιογραφία το κύρος και τη δύναμη που χρειάζεται για να βαδίσει μπροστά. Δεν είναι πολλοί οι δημοσιογράφοι που έχουν προσφέρει —και νεκροί ακόμη— τέτοια υπηρεσία στο επάγγελμα».

Κατά δεύτερον, ένα εύλογο ερώτημα, με αφορμή και τα της πρόσφατης κηδείας του Διονύση Σαββόπουλου: θα καταφέρει επιτέλους η Αριστερά να ξεπεράσει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της και να τιμήσει —αν μη τι άλλο την ώρα του αποχαιρετισμού— λόγω και έργω όσους και όσες πραγματικά το αξίζουν;