«Μαύρος Σεπτέμβρης»: To αιματοκύλισμα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού το 1973

Στις 5 Αυγούστου 1973, δύο μέλη της ένοπλης παλαιστινιακής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» πραγματοποιούν τυφλή επίθεση, ανοίγοντας πυρ στο αεροδρόμιο του Ελληνικού έχοντας ως στόχο επιβάτες που ανέμεναν να επιβιβαστούν σε πτήση της TWA με προορισμό τη Νέα Υόρκη.

Τρεις άνθρωποι πέφτουν νεκροί, δύο ακόμα θα χάσουν τη ζωή τους κάποιες μέρες αργότερα υποκύπτοντας στα τραύματά τους και δεκάδες τραυματίζονται.

Γράφει «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 7ης Αυγούστου 1973: «Εφιαλτικές στιγμές έζησαν περισσότερα  από 3.000 άτομα – επιβάτες, υπάλληλοι κλπ – που εκινούντο τις πρώτες μεταμεσημβρινές ώρες της Κυριακής στον χώρο του ανατολικού αερολιμένα του Ελληνικού.

»Στις 3.12. το απόγευμα, το κτίριο συγκλονίσθηκε από τρεις αλλεπάλληλες εκρήξεις και από καταιγισμό πυροβολισμών. Πανικός και κραυγές τρόμου στους χώρους αναχωρήσεων για το εξωτερικό.

»Οι δύο Παλαιστίνιοι, μόλις συγκεντρώθηκαν οι επιβάτες για τη Νέα Υόρκη και τη Γενεύη στις εξόδους της αιθούσης αναχωρήσεων, εκσφενδόνισαν από την πλευρά του μπαρ τις χειροβομβίδες “Μιλς”.

»Κατόπιν ταμπουρώθηκαν πίσω από το μπαρ και άρχισαν να πυροβολούν με πιστόλια ισπανικού τύπου. (…) Άνδρες, γυναίκες και παιδιά έπεφταν αιμόφυρτα στο δάπεδο της αίθουσας. Τζάμια έσπαγαν και σοβάδες έπεφταν από τα θραύσματα των χειροβομβίδων. Οιμωγές και κραυγές πανικού, απογνώσεως. Σωστή κόλαση. (…)

»Οι εκρήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Οι σφαίρες σφύριζαν. Το αεροδρόμιο Ελληνικού ζούσε στιγμές όπως εκείνες του Τελ Αβίβ, όπως εκείνες του Ολυμπιακού Χωριού του Μονάχου. Αίμα, πανικός, βία, μίσος, θυσία αθώων στο βωμό κάποιου μακρινού αγώνα μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών. (…)

Μαρτυρία I

»Ήταν λίγο μετά τις 2.30 το μεσημέρι, αφηγείται η δνις ΙΟΥΛΙΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΝΟΥ, 29 χρονών, υπάλληλος ασφαλιστικής εταιρίας. Περάσαμε από τον έλεγχο διαβατηρίων και περιμέναμε σε δύο σειρές για να δείξουμε τα εισιτήρια και να κατευθυνθούμε στο αεροπλάνο.

»Κυττώντας αφηρημένα είδα κάτι που πετούσε στον αέρα. Για μια στιγμή νόμισα πως ήτανε μπάλλα. Την ίδαι στιγμή οι μπάλλες έγιναν 3-4 και χτύπησαν στο πάτωμα. Κάποιος στίγγλισε.

»Γύρισα και είδα τον άνθρωπο που τις πετούσε. (…) Οι μπάλλες έσκασαν. Άκουσα θόρυβο και έπεσα κάτω. Κατάλαβα πως κτυπήθηκα γιατί τα πόδια μου αρχίσανε να μουδιάζουνε. Είχα την αίσθηση πως διαλύθηκαν.

»Δεν ήξερα αν τα αίματα που με είχανε πλημμυρίσει έβγαιναν από το στόμα μου ή ανήκαν σε κάποιον άλλον.

Μαρτυρία ΙΙ

»Κι εγώ είδα τον Άραβα να βγάζη το όπλο από την μαύρη τσάντα του – συμπληρώνει η αδελφή της Στυλιανή, 27 χρονών, δασκάλα στην Αμερική – αλλά ώσπου να καταλάβω τι είχε συμβή με έβγαλαν έξω τραυματισμένη. (…)

Μαρτυρία ΙΙΙ

»Τραυματισμένος σοβαρά στα πόδια και στην πλάτη, ο σύζυγος της νεκρής κ. ΜΠΙΛ ΣΕΜΕΝΤΙ αφηγείται το τραγικό περιστατικό:

“Προχωρήσαμε προς τον έλεγχο των διαβατηρίων, τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν οι χειροβομβίδες. Έπεσαν δίπλα μας, έσκασαν και η αίθουσα μεταβλήθηκε σε αληθινή κόλαση.

»Τραυματισμένος, έπεσα κάτω. Δίπλα μου, γεμάτη αίματα ήταν πεσμένη η γυναίκα μου και ματιά της είχαν τη γυαλάδα του θανάτου. Δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω πόσο άδικα έχασα τη γυναίκα μου. Τώρα τίποτα πια δεν έχει για μένα σημασία».

»Η νεκρή γυναίκα ήταν η 23 ετών Jeanne Salandri, κάτοικος Νέας Υόρκης. Σε μικρή απόσταση κείτονταν, επίσης νεκροί, ο Elbert Kersing από το Νιού Τζέρσει, και ο Wolfgang Ullhofen από τη Βιέννη,  η σορός του οποίου κατέστη δυνατό να αναγνωριστεί από τη σύζυγό του, μόνο από τα παπούτσια του. (…)»

Αργότερα σύμφωνα με τον Τύπο των ημερών εκείνων, θα υποκυψει στα τραύματά της η 16χρονη Αμερικανίδα, Λάουρα Χικ και ακόμα ένα άτομο.

Η σύλληψη

»Οι δυνάμεις ασφαλείας του αεροδρομίου κινητοποιήθηκαν, ταχύτατα. Σε λίγο κατέφθασε και το Μηχανοκίνητο της Γενικής Ασφαλείας με δακρυγόνες βόμβες. Δεκάδες αστυνομικοί με αυτόματα περικύκλωσσν την αίθουσα της σφαγής και ολόκληρο το αεροδρόμιο. (…)

»Οι “κομμάντος” του “Μαύρου Σεπτέμβρη” συνέλαβαν τριάντα, περίπου ομήρους – μεταξύ αυτών και 24 Άγγλους – και τους υποχρέωσαν να πέσουν στο πάτωμα, με τα χέρια επάνω από τα κεφάλια.

(…)

»Από εδώ και πέρα άρχισε μια σειρά δραματικών διαπραγματεύσεων, που κατέληξε στην παράδοση των δραστών. Οι τελευταίοι εγκατέλειψαν τον “αγώνα” όταν διαπίστωσαν ότι δεκάδες αυτόματα αστυνομικών ήταν στραμμένα προς αυτούς».

Oι συλληφθέντες Μοχάμεντ Ζεχούντ και Χουσεΐν Ταλάτ δικάστηκαν τον Ιανουάριο του 1974 και όπως πρόεκυψε από τις καταθέσεις τους, επιτέθηκαν στους επιβάτες της TWA για Νέα Υόρκη, καθώς λόγω μίας ένδειξης σε πίνακα πίστεψαν πως πρόκειται για επιβάτες πτήσης με προορισμό του Τελ Αβίβ.

Καταδικάστηκαν «πεντάκις εις θάνατον και εις κάθειρξιν 27 ετών. Ύστερα όμως από απονομή χάριτος και μετατροπή της θανατικής τους ποινής, οι δύο Παλαιστίνιοι απελάθηκαν στη Λιβύη.