Οι αμήχανοι σύμμαχοι του Ισραήλ, από τη Σύρο ως τη Συρία

Η πρόσφατη διένεξη που ξέσπασε με αφορμή τη διαμαρτυρία πολιτών στη Σύρο, η οποία απαγόρευσε εν τέλει την απόβαση τουριστών εκ του Ισραήλ από το ισραηλινών συμφερόντων κρουαζιερόπλοιο MS Crown Iris, είναι κατά παράδοξο τρόπο μία από τις πιο γόνιμες και ουσιαστικές αντιπαραθέσεις που έχει δει ο πολιτικός διάλογος τα τελευταία χρόνια.

Δεν είναι μόνο η βαρύτητα του παλαιστινιακού ζητήματος, με τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα να συμπληρώνεται από τον βάρβαρο λιμό που έχει επιβάλλει ο ισραηλινός αποκλεισμός της – η οποία βαρύτητα παρεμπιπτόντως έφτασε στην κοινή γνώμη μόνο μέσα από κινητοποιήσεις και δράσεις αντίστοιχες με αυτή των πολιτών της Σύρου. Είναι περισσότερο ότι αυτό το -οχι και τόσο μοναδικό τελευταια- συμβάν που συντελέστηκε σε μια γωνιά του Αιγαίου είναι αποκαλυπτικό για τις ισορροπίες σε όλη τη χώρα, αλλά ίσως και στο διεθνές στερέωμα.

Το συμβάν δεν αντιμετωπίστηκε με στωικότητα από τους πάντες. Δεκάδες εξόχως φιλοϊσραηλινοί δημοσιολογούντες ξεσπάθωσαν παραληρηματικά για το δικαίωμα στην κρουαζιέρα και δίπλα τους παρέλασαν διάφοροι ξενοδόχοι και εστιάτορες που δεν έχουν καμία κάψα ούτε για τη Γάζα, ούτε για πολυτέλειες όπως είναι το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στο συνέρχεσθαι αν είναι να πάνε καλά οι δουλειές.

Δίπλα τους, ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος είδε «αντισημιτισμό» στο συμβάν και κάλεσε για εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου, ενώ παρόμοιους χαρακτηρισμούς και αντίστοιχη αναφορά στο νομικό πλαίσιο πραγματοποίησε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης. Και πρώτος-πρώτος να έχει σύρει κλασσικά τον χορό ο Άδωνις Γεωργιάδης, με τη δική του διαδρομή, τα δικά του επιχειρήματα και τους δικούς του λόγους πίσω από αυτά, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Φυσικά, καμία αντισημιτική προδιάθεση δεν είχε, ούτε η συγκεκριμένη δράση, ούτε οι πολλές άλλες αντίστοιχες που -ευτυχώς- προσπαθούν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της σε όλη την Ελλάδα. Είναι παραπάνω από προφανές ότι το πρόβλημα που έχουν οι διαδηλωτές με τους ισραηλινούς τουρίστες δεν είναι με το θρήσκευμα ή τα φυλετικά χαρακτηριστικά τους, αλλά με την καθολική επιστράτευση από την οποία έρχονται και τα θηριώδη ποσοστά αποδοχής των ισραηλινών πολιτών απέναντι στον εποικισμό και την εξόντωση των Παλαιστινίων.

Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι η δράση δεν στρεφόταν μόνο απέναντι στους τουρίστες, αλλά πρωτίστως και κυρίως απέναντι στο ισραηλινών συμφερόντων κρουαζιερόπλοιο, ο περίπλους του οποίου στην ελληνική επικρατεία αποτελεί έναν τρόπο υπέρβασης των οικονομικών δυσχερειών του πολέμου για τον τουριστικό κλάδο του Ισραήλ και άρα συνεισφέρει στη διαιώνιση της φρίκης στη Γάζα. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που στελέχη του ισραηλινού τουρισμού έχουν δηλώσει ρητά ότι η Ελλάδα έχει γίνει ο τόπος στον οποίον έχουν στραφεί με στόχο να μεταφέρουν αυτούσια την εσωτερική αγορά τους όσο κρατάνε οι επιχειρήσεις στη Γάζα.

Το ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι ότι για πρώτη φορά, περισσότερο φιλοϊσραηλινό θόρυβο βλέπουμε να σηκώνουν παρατρεχάμενοι και καιροσκόποι, παρά η ίδια η ελληνική κυβέρνηση. Μπορεί κάποια στελέχη της να τηρούν με δημόσιες παρεμβάσεις την επίσημη φιλοϊσραηλινή γραμμή, η συνολική εικόνα δείχνει προς μια πρόθεση να κινηθούν σε χαμηλούς τόνους για το ζήτημα.

Στον βαθμό που μπορεί να υπάρχει όντως μια τέτοια πρόθεση, είναι απολύτως λογική. Δεν είναι μόνο ότι η σφαγή στη Γάζα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ακρότητας που κατάφερε να στρέψει εναντίον του Ισραήλ ακόμα και εκείνη τη μερίδα κόσμου που είχε μουδιάσει με την επίθεση της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου του 2023. Είναι και ότι ασχέτως των μύδρων που εξαπολύονται κατά όσων αντιδρούν, έχουν συσσωρευτεί τόσο πολύ πλέον τα περιστατικά επιθετικότητας των ισραηλινών τουριστών, που οποιαδήποτε διαχείριση του ζητήματος με τη δικαιολογία ότι προκλήθηκαν από ντόπιους «οπαδούς της Χαμάς», θα είχε αναγκαστικά κοντά ποδάρια.

20μελής παρέα ισραηλινών επιτίθεται σε ντόπιους σε μαγαζί της Ρόδου και φεύγοντας και σε άλλο ένα άτομο μόνο του που βρίσκουν στον δρόμο. Ισραηλινοί επιτίθενται σε μαγαζιά στη Λέσβο, απλά και μόνο επειδή φέρουν φιλοπαλαιστινιακά σύμβολα. Ισραηλινός επιτίθεται σε κοπέλες στην Αθήνα μετά την πορεία για την Παλαιστίνη – και συνεχίζει να τις τραμπουκίζει ακόμα και μετά τη σύλληψή του. Ισραηλινοί επιτίθενται στον έναν και τον άλλον στο ιστορικό κέντρο – και αφού επιχειρήσει να απαντήσει ο Ρουβίκωνας με έναν μαζικό περίπατο με παλαιστινιακές μπλούζες, ισραηλινοί στέλνουν γραπτές απειλές στα μέλη της οργάνωσης.

Γενικώς, κάθε μέρα εδώ και καιρό, εμφανίζεται μία νέα είδηση ότι ισραηλινοί επιτέθηκαν σε κάποιον πολίτη, σε κάποιον διαδηλωτή, σε κάποια επιχείρηση. Και προφανώς μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι γι’ αυτό φταίει πως οι εκφράσεις αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους έχουν γίνει πιο ορατές όσο το Ισραήλ κλιμακώνει τη βαρβαρότητα στη Γάζα και αλλού.

Είναι εξίσου προφανές ότι μια τέτοια συμπεριφορά εμπεριέχει μία έπαρση που κανένα οργανωμένο κράτος δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί: όσο ακραιφνή κι αν είναι τα φιλοϊσραηλινά αισθήματα των κυβερνώντων, πολίτες του ελληνικού κράτους παραμένουν οι άλλοι, αυτοί που βάζουν παλαιστινιακές σημαίες στα μαγαζιά τους και που δεν θα δεχόντουσαν να μην ασκήσουν το  συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους να διαδηλώσουν στο λιμάνι.

Είναι με έναν περίεργο τρόπο αλληγορία ή ακόμα περισσότερο, έκφανση του τι συμβαίνει με την ισραηλινή πολιτική τα τελευταία δύο χρόνια. Από εκεί που ξεκίνησε με έναν πολύ διεισδυτικό και πρότυπο μηχανισμό lobbying που είναι από τους πιο σθεναρούς στον κόσμο, έφτασε να αναγκάζει μέχρι και τα παραδοσιακότερα φιλοϊσραηλινά μέσα όπως οι New York Times να αρχίσουν να μιλούν για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη Γάζα και οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ να αποστασιοποιούνται από το θέμα, το οποίο έχει πυροδοτήσει μία εσωτερική τους κρίση που ήδη οδηγεί σε ανακατατάξεις.

Η δε στρατιωτική έπαρση της ισραηλινής ηγεσίας υπήρξε τέτοια, που μέχρι και η κυβέρνηση Τραμπ άρχισε να καταφέρεται εναντίον της, όχι μόνο για τον πρόσφατο βομβαρδισμό της Συρίας κόντρα στην αμερικανική γραμμή, αλλά και για τα όσα συμβαίνουν στη Γάζα.