O Τιάγκο Αβίλα του Madleen στο in: Θα ξαναπάμε προς τη Γάζα ακόμα και με ένα μόνο σκάφος

Το 2010, ο Βραζιλιάνος ακτιβιστής, Τιάγκο Αβίλα, ήταν μόλις 23 ετών όταν έστειλε αίτηση συμμετοχής στη μεγάλη αποστολή του «Στόλου της Ελευθερίας» (Freedom Flotilla Coalition), τη διεθνή πρωτοβουλία αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό που είχε ξεκινήσει δύο χρόνια πριν να επιχειρεί να παραδώσει ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα ενάντια στον αποκλεισμό που είχε επιβάλλει το Ισραήλ. Εκείνη τη χρονιά, η αποστολή θα κατέληγε σε τραγωδία, καθώς απ’ τα έξι σκάφη που δέχθηκαν επίθεση από τις ισραηλινές δυνάμεις εν πλω προς τη Λωρίδα της Γάζας, το πλήρωμα του τουρκικού πλοίου Μαβί Μαρμαρά θα κατέληγε να μετράει εννέα νεκρούς και περίπου 60 τραυματίες.

Ως τότε 23χρονος φοιτητής από μια λαϊκή οικογένεια της Βραζιλίας, αδυνατούσε να πληρώσει το εισιτήριο για να φτάσει στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Τουρκία ή κάποιο άλλο σημείο απόπλου των σκαφών της νηοπομπής. «Θα κόστιζε όσο 10 άτομα από ευρωπαϊκές χώρες», λέει. Οπότε μπορεί να μην κατάφερε να μπει στον Στόλο της Ελευθερίας τότε, ωστόσο, τα χρόνια που πέρασαν, μπήκε στο ευρύτερο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, έχει ταξιδέψει στη Δυτική Όχθη και τις γύρω χώρες, έχει συμμετάσχει σε τέσσερις συνολικά αποστολές ενάντια στη Λωρίδα της Γάζας, ενώ από το 2023 και μετά που εν τέλει μπήκε στο Freedom Flotilla, η εξέλιξη των πραγμάτων θα τον καθιστούσε γνωστό σε όλον τον κόσμο.

Τον Ιούνιο, ο Τιάγκο Αβίλα, μαζί με άλλα 11 άτομα μεταξύ των οποίων η ευρωβουλεύτρια της Γαλλίας, Ρίμα Χασάν και η γνωστή Σουηδή κλιματική ακτιβίστρια, Γκρέτα Τούνμπεργκ, αποτέλεσαν το πλήρωμα του μικρού ιστιοπλοϊκού Madleen που απέπλευσε από το ιταλικό λιμάνι της Κατάνια με προορισμό τη Λωρίδα της Γάζας. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, το Freedom Flotilla Coalition είχε επιχειρήσει να επαναλάβει το εγχείρημα με το μεγαλύτερο πλοίο Conscience, το οποίο δέχθηκε βομβιστική επίθεση με drones στα διεθνή ύδατα ανοιχτά της Μάλτας. Παρότι το Ισραήλ δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για την επίθεση, πολλοί την απέδιδαν σε αυτό λόγω ενδείξεων ή απλά δια της ατόπου απαγωγής.

Το Μadleen μπορεί να μην είχε την τύχη του Conscience ή το ματωμένο αποτέλεσμα του Μαβί Μάρμαρα, αλλά και πάλι πλευρίστηκε από ισραηλινές δυνάμεις που το εξανάγκασαν να οδηγηθεί στο λιμάνι του Άσντοντ, όπου το πλήρωμα συνελήφθη και μερικές μέρες αργότερα απελάθηκε. Ο Τιάγκο πέρασε τέσσερις ημέρες στην απομόνωση ως τιμωρία για την απεργία πείνας που ξεκίνησε, διαμαρτυρόμενος για την -παράνομη όπως λέει- κράτησή τους. Την ίδια στιγμή, φιλοϊσραηλινά μέσα προσπαθούσαν να τον παρουσιάσουν από τη μία ως κρυφό μέλος της Χεζομπολάχ, από την άλλη ως ανεύθυνο πατέρα που εγκατέλειψε το παιδί του.

Λίγες ημέρες πριν την επίσκεψη του στην Αθήνα, προκειμένου να συμμετέχει σε πάνελ του φετινού Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ το Σάββατο 5 Ιουνίου στο Πάρκο Γουδή, ο Τιάγκο Αβίλα μιλάει στο in για την κράτησή του στο Ισραήλ, την ανάγκη διάνοιξης ενός ανθρωπιστικού διαδρόμου στη Γάζα και το μέλλον των διεθνών κινητοποιήσεων.

«Υπήρχε μία απογοήτευση»

Όλα αυτά τα χρόνια, από το 2010 και μέχρι το 2023, τόσο το Freedom Flotilla, όσο και το γενικότερο Κίνημα Αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη έμοιαζε να είναι, αν όχι ανενεργό, τουλάχιστον υποτονικό. Γιατί συνέβη αυτό;

Υπάρχει αυτή η έλλειψη ορατότητας του Κινήματος Αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη, πράγμα πολύ προβληματικό. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2023, η Αλληλεγγύη προς την Παλαιστίνη ήταν τόσο απούσα από τα μυαλά των ανθρώπων. Ακόμη και οι αριστερές οργανώσεις, ακόμη και τα κινήματα που είναι αλληλέγγυα στον αγώνα των Παλαιστινίων και στο παλαιστινιακό ζήτημα κινούνταν κάπως διεκπεραιωτικά.

Υπήρχε μια απογοήτευση, σαν να πρόκειται για μια χαμένη μάχη μετά τις Συμφωνίες του Όσλο, αφού όλοι έβλεπαν τον συνεχιζόμενο εποικισμό της Δυτικής Όχθης και τη Γάζα αποκλεισμένη από την ξηρά, τη θάλασσα και τον αέρα. Έτσι, οι άνθρωποι ήταν υπέρ της Παλαιστίνης επί της αρχής, αλλά δεν είχε πρακτική σημασία για τους περισσότερους και άρα, κάθε χρόνο το ζήτημα έλκυε όλο και λιγότερη προσοχή.

Αλλά μετά τον Οκτώβριο του 2023 και την κλιμάκωση της γενοκτονίας, όλα άλλαξαν. Το 2008 που ξεκίνησε το Freedom Flotilla, έναν χρόνο μετά την έναρξη της πολιορκίας της Γάζας, πέντε μικρά πλοία κατάφεραν να φτάσουν στη Γάζα. Αλλά ήταν μια πολύ μικρή αποστολή και οι άνθρωποι δεν το γνώριζαν πραγματικά. Οι περισσότεροι γνωρίζουν για τη μεγάλη αποστολή του 2010 επειδή δέχτηκε επίθεση και σκοτώθηκαν άνθρωποι. Μετά από αυτό, όμως, συνέχισαν να πραγματοποιούνται πολλές ακόμα αποστολές.

Το Madleen, για παράδειγμα, ήταν το 36ο πλοίο που προσπάθησε να φτάσει στη Γάζα. Σχεδόν κάθε χρόνο υπήρχε ένα πλοίο, το 2011, το 2012, το 2013, το 2014… μέχρι το 2018. Αλλά οι άνθρωποι δεν το γνώριζαν, επειδή το πρόβλημα είναι ότι δεν μαθαινόταν. Και υπήρχαν αποστολές που παρεμποδίστηκαν, υπήρχαν αποστολές που δέχτηκαν βίαιες επιθέσεις, αλλά δυστυχώς δεν κατάφεραν να βγουν στις ειδήσεις. Αντίστοιχα δεν προβάλλονταν γεγονότα όπως η Mεγάλη Πορεία Επιστροφής του παλαιστινιακού λαού ή τα πεπραγμένα του κράτους-Απαρτχάιντ στους παράνομους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη… Έτσι, οι παραβιάσεις υπήρχαν, η αλληλεγγύη επίσης υπήρχε, αλλά με κάποιο τρόπο δεν καταφέραμε να σπάσουμε τον αποκλεισμό των μέσων ενημέρωσης. Ήταν πολύ δύσκολο.

Τι άλλαξε στο Freedom Flotilla, μεταξύ του 2010 και του 2025 που έγινε ξανά πρώτη είδηση;

Μέχρι το 2010, το Flotilla ήταν μεμονωμένα άτομα που προσπαθούσαν να συνεργαστούν. Το 2010, όμως δημιούργησαν εθνικές εκστρατείες. Έτσι, κάθε εκστρατεία κατέστη υπεύθυνη για την απόκτηση των δικών της σκαφών και την κινητοποίηση των ανθρώπων της. Αυτή η δομή των εθνικών εκστρατειών διατηρήθηκε.

Όταν το 2023 η γενοκτονία κλιμακώθηκε, η δομή που προϋπήρχε κατάλαβε ότι πρέπει να αναπτυχθεί, οπότε έφερε νέα άτομα και για παράδειγμα, εγώ ήμουν ένα από αυτά. Νέους διοργανωτές που θα έφερναν πολλή ενέργεια, που θα ανάπτυσσαν περισσότερες εκστρατείες, που θα δούλευαν τα social media.

Έτσι, η δομή ήταν ήδη εκεί, αντιστάθηκε όλα αυτά τα χρόνια και άνοιξε σε μια εντελώς διαφορετική προοπτική ακτιβισμού για το πώς να κινητοποιηθεί και πώς να αναπτυχθεί. Υπήρχε ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να πάνε και να το κάνουν μεγαλύτερο, να κινητοποιήσουν όλο και περισσότερους, και εκεί βρισκόμαστε σήμερα.

Έτσι, από την κλιμάκωση της γενοκτονίας, έχουμε πραγματοποιήσει τέσσερις αποστολές. Αποτύχαμε στις τρεις πρώτες. Στην τελευταία, με το Madleen, μπορεί να μην καταφέραμε να σπάσουμε την πολιορκία και να ανοίξουμε τον ανθρωπιστικό διάδρομο, αλλά ήταν μια πολιτική νίκη το γεγονός ότι όλος ο κόσμος μίλησε για τον παράνομο αποκλεισμό στη Γάζα και τη γενοκτονία. Υπό αυτή την έννοια, ήταν μια επιτυχία ως προς την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης.

«Ήταν τόσο προφανές ότι έλεγαν ψέματα»

Το 2010, το Ισραήλ είχε μια πολύ σκληρή στάση απέναντι στο Freedom Flotilla και μάλιστα υπήρχαν άνθρωποι που δολοφονήθηκαν στο Μαβί Μαρμαρά όπως είπαμε. Τώρα, όμως, νομίζω ότι επεδίωξαν κάτι άλλο, προσπάθησαν να γελοιοποιήσουν το Madleen, το αποκάλεσαν «βάρκα των selfies» κ.λπ. Γιατί άλλαξαν στρατηγική κατά τη γνώμη σου;

Ξέρουμε ακριβώς πότε άλλαξε αυτό, γιατί ακόμα και τα τελευταία δύο χρόνια διατηρούσαν μια πολύ σκληρή στάση απέναντι στο Freedom Flotilla. Και στις τρεις αποστολές που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των 21 μηνών, είχαν την ίδια προσέγγιση.

Ο ίδιος ο Νετανιάχου, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, ο νούμερο ένα εχθρός της ανθρωπότητας αυτή τη στιγμή, έλεγε στον Τύπο «αυτοί είναι τρομοκράτες της Χάμας που μεταφέρουν όπλα για να επιτεθούν στο Ισραήλ», «μισούν τους Εβραίους» και τα λοιπά.

Έτσι έλεγαν αυτό όλα αυτά τα χρόνια για όλες τις αποστολές, ακόμα και για εκείνη που πραγματοποιήσαμε τον Απρίλιο του 2024 με τρία μεγάλα πλοία. Προσπαθήσαμε να αναχωρήσουμε από την Τουρκία και μπλόκαραν τα πλοία μας με γραφειοκρατικούς τρόπους, αφαιρώντας τις σημαίες μας και ανακαλώντας την ασφάλιση.

Πίεσαν την τουρκική κυβέρνηση μέσω του ΝΑΤΟ, οπότε αποτύχαμε και συνέχισαν να λένε ότι οι τρομοκράτες της Χάμας φέρνουν όπλα για να επιτεθούν στο Ισραήλ.
Και μετά προσπαθήσαμε ξανά με ένα μικρό σκάφος που ονομαζόταν Handala, το οποίο αναχώρησε από τη Νορβηγία τον Αύγουστο του 2024 και προσπάθησε να φτάσει εκεί, αλλά είχαμε μια τεχνική μηχανική βλάβη. Ακόμα και τότε έλεγαν: «Οι τρομοκράτες της Χαμας μεταφέρουν όπλα για να επιτεθούν στο Ισραήλ».

Και μετά είχαμε ένα άλλο πλοίο, το Conscience, τον Μάιο του 2025. Και έκαναν τα ίδια. Είχαμε κινηθεί εν κρυπτώ, γιατί δεν θέλαμε να βάλουν πάλι γραφειοκρατικά εμπόδια. Οπότε είχαμε σκοπό να ανακοινώσουμε την αποστολή μόνο όταν πλέον θα βρισκόμασταν σε διεθνή ύδατα, όπου καμία ακτοφυλακή δεν θα μπορούσε να μας σταματήσει. Αλλά πέντε ώρες πριν βάλουμε τους ανθρώπους μας στο πλοίο, βομβάρδισαν το πλοίο με δύο ισραηλινά drones στη Μάλτα.

Η κυβέρνηση της Μάλτας έκανε μια αυτοψία στο πλοίο. Και φυσικά, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι δεν υπήρχαν όπλα, μόνο ανθρωπιστική βοήθεια.

Το πρόβλημα για αυτούς είναι ότι στην τελευταία αποστολή ήταν τόσο προφανές ότι έλεγαν ψέματα, που δεν μπορούσαν να πουν εκ των προτέρων ότι υπήρχαν τρομοκράτες της Χαμάς που μετέφεραν όπλα, επειδή η κοινότητα είδε τι μεταφέραμε στο Madleen. Σακιά αλεύρι και ρύζι υπογεγραμμένα με μηνύματα αγάπης και ελπίδας προς τη Γάζα, αντί για τις βόμβες που υπογράφουν στο Ισραήλ.

Είδαν ότι το φορτίο ήταν νόμιμη ανθρωπιστική βοήθεια. Το προφίλ των ανθρώπων που πήγαν ήταν προφανώς μη βίαιο. Δείξαμε δημοσίως ότι εκπαιδεύαμε τους ανθρώπους μας σε μη-βίαιες μεθόδους. Είμαι μάλιστα υπεύθυνος για την εκπαίδευση. Διδάξαμε σε όλους ότι, ανεξάρτητα από το πόση σκληρότητα και βία χρησιμοποιούν εναντίον μας, πρέπει να παραμείνουμε μη βίαιοι, γιατί θα προσπαθούσαν να το χρησιμοποιήσουν εναντίον του κινήματος αλληλεγγύης προς τους Παλαιστινίους και εναντίον μας.

Έτσι, κερδίσαμε αυτόν τον αγώνα ενάντια στην εκστρατεία δυσφήμισης που έλεγε ότι ήμασταν τρομοκράτες της Χαμας που κουβαλάμε όπλα για να επιτεθούμε στο Ισραήλ. Επειδή κερδίσαμε, δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αλλάξουν τακτική. Είπαν «η βάρκα των selfie, το κάνουν για την αυτοπροβολή». Αλλά δεν θέλαμε να επιδειχθούμε. Θέλαμε να στρέψουμε την προσοχή στην παράνομη πολιορκία της Γάζας που διαρκεί 18 χρόνια· στις οκτώ δεκαετίες γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης. Και το κάναμε αυτό μέχρι το τέλος.

Μπορείς να δεις στις ανακοινώσεις μας, Γιάννη, ότι όποτε ο κόσμος μας λέει «είστε ήρωες», εμείς απαντάμε «κοιτάξτε, είναι μόνο ένα μικρό μέρος του κινδύνου που διατρέχουμε, σε σύγκριση με τον κίνδυνο που διατρέχει κάθε Παλαιστίνιος στη Γάζα».

Όταν λένε «είστε θαρραλέοι», απλά λέμε, ότι δεν είναι παρά ένα μικρό ποσοστό του θάρρους που έχει ο παλαιστινιακός λαός στη Γάζα κάθε μέρα για να επιβιώσει μέσα από τη γενοκτονία. Πράγματι, προσπαθούσαμε πάντα να τραβήξουμε την προσοχή, είναι μέρος της δράσης μας να ευαισθητοποιήσουμε και να έχουμε ορατότητα, αλλά μόνο για να κατευθύνουμε αυτή την προσοχή στον παλαιστινιακό λαό.

Φυσικά και θα έλεγαν ότι ήμασταν εκεί μόνο για να επιδειχθούμε, επειδή θέλουν να μας γελοιοποιήσουν και να πλήξουν τη νομιμοποίηση μας. Αλλά καταφέραμε και ξεπεράσαμε αυτή την εκστρατεία δυσφήμισης.

«Έπρεπε να δείξουμε ότι δεν θα σταματήσουμε λόγω της βίας τους»

Φοβήθηκες με την επίθεση στο Conscience; Και επίσης, πώς αποφασίστηκε ποιοι 12 θα έμπαιναν στο κατά πολύ μικρότερο Μadleen;

Ως οργανωτές, επιμένουμε να λέμε ότι, ναι, έχουν τα όπλα, τη βία και το μίσος, αλλά δεν πρέπει να τους φοβόμαστε. Γιατί κάποτε, στην ιστορία του αντι-αποικιακού αγώνα, όταν ο λαός ξεκίνησε αυτή τη μακρά πορεία προς την ελευθερία, προχωρούσε χωρίς φόβο και δεν σταμάτησε παρά τις απειλές και τις επιθέσεις τους. Ξέρουμε ότι η νίκη είναι κοντά.

Και συμφωνώ απόλυτα με τον Ιλάν Παπέ όταν λέει ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους του Σιωνισμού. Πρέπει λοιπόν να προχωρήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο. Και αυτή η τακτική της μη-βίαιης άμεσης δράσης που εκπροσωπεί η Freedom Flotilla στην ανθρωπιστική αποστολή είναι πολύ αποτελεσματική.

Επομένως, δεν τους φοβόμασταν. Μπορούσαν να σκοτώσουν και να φυλακίσουν ανθρώπους, αλλά δεν θα σταματήσουν αυτή την κινητοποίηση. Γνωρίζαμε ότι αν γινόμασταν αρκετά μεγάλοι, θα ήταν αδύνατο για αυτούς να μας βομβαρδίσουν και να μας σκοτώσουν.

Όταν βομβαρδίστηκε το Conscience, ήταν μια έκπληξη για εμάς, γιατί ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα επιτεθούν σε ευρωπαϊκό έδαφος, 1.800 ολόκληρα χιλιόμετρα μακριά από τη Γάζα. Μας εξέπληξαν με αυτό. Δεν ξέραμε ότι μπορούσαν να το κάνουν. Μας εξέπληξε επίσης το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν καταδίκασε καν την επίθεση, ούτε καν η κυβέρνηση της Μάλτας καταδίκασε την επίθεση.

Αλλά όταν βομβάρδισαν το πλοίο, αυτό τράβηξε κατευθείαν την προσοχή και γνωρίζαμε ότι θα υπήρχε αντίδραση εναντίον τους. Γνωρίζαμε επίσης ότι η Freedom Flotilla θα μεγαλώσει και θα έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει μια νέα αποστολή πολύ σύντομα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, παρά το γεγονός ότι λένε ότι χρηματοδοτούμαστε από τρομοκρατικές οργανώσεις, δεν έχουμε όλα τα χρήματα που χρειάζονται κάθε στιγμή, επειδή χρηματοδοτούμαστε από κινήματα βάσης.

Το μόνο που είχαμε ήταν αυτό το μικρό πλοίο, το Madleen. Και χωρούσε μόνο 12 άτομα. Μακάρι να είχαμε ένα τεράστιο σκάφος που να χωράει 3.000 άτομα. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το σκάφος θα γέμιζε με κόσμο. Γιατί οι άνθρωποι, φυσικά, ανησυχούν για τους κινδύνους, αλλά ξέρουν πόσο σημαντικό είναι να υποστηρίξουν τον παλαιστινιακό λαό.

Καταλάβαμε ότι έπρεπε να φύγουμε αμέσως, όσο το δυνατόν συντομότερα. Έπρεπε να δείξουμε ότι δεν θα σταματήσουμε λόγω της βίας τους και έπρεπε να στρέψουμε την προσοχή στη Γάζα, στον παλαιστινιακό λαό που είχε εξαφανιστεί από τις ειδήσεις σε όλο τον κόσμο.

Η γενοκτονία συνεχιζόταν και επιδεινωνόταν κάθε μέρα, αλλά δεν ήταν πλέον είδηση. Ο κόσμος την ξεχνούσε. Γνωρίζαμε λοιπόν ότι έπρεπε να πάμε, και αυτή τη φορά έπρεπε να είναι πιο ορατή η αποστολή, ώστε να μην βομβαρδιστούμε ξανά. Πώς θα γινόταν αυτό; Χρειαζόμασταν πιο γνωστά πρόσωπα. Χρειαζόμασταν μια μεγαλύτερη επικοινωνιακή εκστρατεία. Έπρεπε να γίνει δημόσια. Δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε να πάμε μυστικά όπως κάναμε στη Μάλτα με το Conscience.

Έτσι, ανακοινώσαμε δημόσια ότι θα αναλάβουμε μια νέα αποστολή. Δεν θα σταματήσουμε λόγω της βίας τους. Και θα σαλπάρουμε από τη Σικελία σε μια δημόσια εκδήλωση στην οποία είναι προσκεκλημένη όλη η κοινότητα.

Στοιχηματίσαμε ότι θα μπορέσουμε να μεγαλώσουμε τόσο ώστε να μην μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη να μας σκοτώσουν όλους. Και θα μεγαλώσουμε τόσο ώστε να μην μπορούν να αντέξουν καν το κόστος της αναχαίτισης μας. Αυτό στοιχηματίσαμε, ότι δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να μας αφήσουν να πάμε στη Γάζα και να ανοίξουμε τον ανθρωπιστικό διάδρομο.

Δυστυχώς, η σιωνιστική οντότητα είναι πρόθυμη να πληρώσει πολύ υψηλό κόστος στη δημόσια εικόνα της προκειμένου να εμποδίσει τον παλαιστινιακό λαό να πάρει τρόφιμα. Έτσι τελικά μας αναχαίτισαν, παρόλο που ήμασταν πολύ μεγάλοι και κινητοποιούσαμε μεγάλη αλληλεγγύη σε όλο τον κόσμο, μας σταμάτησαν.

Αλλά ξέρουμε, Γιάννη, ότι όταν γίνουμε αρκετά μεγάλοι, αν συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε, θα έρθει μια στιγμή που θα δουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή, ότι αν μας εμποδίσουν, απλά θα έχουμε μια μεγαλύτερη αποστολή πίσω μας. Έτσι, αυτή τη στιγμή, όταν έρθει αυτή η στιγμή και σπάσουμε την πολιορκία και ανοίξουμε τον ανθρωπιστικό διάδρομο, ξέρουμε ότι θα έχουν ηττηθεί. Τότε, θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε περισσότερα δικαιώματα για τον παλαιστινιακό λαό, περισσότερες κατακτήσεις για τον παλαιστινιακό αγώνα.

Αυτό είναι λοιπόν το στοίχημα μας. Μπορεί να μας εμποδίσουν ξανά και ξανά, αλλά θα οργανώσουμε μια ακόμα μεγαλύτερη αποστολή κάθε φορά. Αυτή είναι η στρατηγική μας.

Έχει ενδιαφέρον ότι όλες οι χώρες που έχουν διασταυρωθεί με το Freedom Flotilla ή και άλλες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, έχουν κρατήσει μια εχθρική στάση: η Μάλτα, η Αίγυπτος, η Κύπρος, η Ελλάδα… Σχεδόν κανένα κράτος στην περιοχή δεν φαίνεται πρόθυμο να βοηθήσει τον αγώνα των Παλαιστινίων.

Οι περισσότερες από αυτές τις χώρες, δυστυχώς και ειδικά οι ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και όταν λένε καλά λόγια για τον παλαιστινιακό λαό, είναι απλώς λόγια του αέρα. Λένε, αλλά δεν διακόπτουν τις σχέσεις τους. Λένε τι έγινε λάθος, αλλά δεν αναγνωρίζουν το παλαιστινιακό κράτος. Υπογράφουν, αλλά δεν τηρούν τις διεθνείς συνθήκες όπως το Καταστατικό της Ρώμης που δημιούργησε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και τους υποχρεώνει να συλλάβουν τον Νετανιάχου μόλις εκδοθεί ένταλμα σύλληψης και ο ίδιος προσπαθήσει να εισέλθει στη χώρα τους.

Η ίδια η ύπαρξη της Freedom Flotilla δείχνει ότι τα κράτη απέτυχαν, γιατί δεν έπρεπε να είμαστε εμείς οι 12 άνθρωποι που το κάνουμε αυτό. Οι κυβερνήσεις είναι που πρέπει να ανοίξουν έναν ανθρωπιστικό διάδρομο προς τη Γάζα. Τα Ηνωμένα Έθνη πρέπει να δημιουργήσουν μια παγκόσμια ειρηνευτική δύναμη για να πάει εκεί και να σταματήσει τη γενοκτονία.

Το έκαναν το 1956 στην κρίση του Σουέζ, για παράδειγμα, έστειλαν μια ειρηνευτική δύναμη στη χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο και στη Γάζα και έμειναν εκεί για 10 χρόνια. Η Βραζιλία είχε στρατεύματα εκεί. Είμαι πολύ περήφανος που η Βραζιλία ήταν μέρος αυτής της ειρηνευτικής δύναμης.

Επομένως, δεδομένου ότι τα Ηνωμένα Έθνη απέτυχαν να σταματήσουν τη γενοκτονία, δεδομένου ότι οι χώρες απέτυχαν να υποστηρίξουν πραγματικά την Παλαιστίνη ή να διακόψουν τις σχέσεις με το Ισραήλ ώστε να μην είναι συνένοχες, η Flotilla πρέπει να υπάρχει. Αλλά η ύπαρξή της είναι ενοχλητική για αυτές τις χώρες, επειδή αυτές θα έπρεπε να το κάνουν, οπότε τη μισούν.

Και το λέμε αυτό πολύ ανοιχτά: Όταν οι κυβερνήσεις αποτυγχάνουν, εμείς σαλπάρουμε (“if governments fail, we sail”). Γιατί δεν πρέπει να είναι δική μας ευθύνη. Αλλά αν οι κυβερνήσεις δεν το κάνουν, θα το κάνει ο λαός. Οπότε θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.

«Μας είχαν απαγάγει και δεν θα συνεργαζόμασταν με αυτούς που διέπρατταν ένα έγκλημα»

Κατά τη σύλληψη και κράτησή σας, η ισραηλινή κυβέρνηση δημοσίευσε μια φωτογραφία που έδειχνε ότι σας έδωσαν νερό και σάντουιτς – και μετά είπαν επίσης ότι θα σας δείξουν βίντεο από την 7η Οκτωβρίου του 2023. Πώς ήταν η κράτηση; Τι συνέβη πραγματικά πίσω από αυτό που είδαμε;

Εδώ είναι πολλά τα σημαντικά που πρέπει να γίνουν γνωστά στον κόσμο. Γιατί τελικά αυτό που είπαν στα μέσα ενημέρωσης ήταν ότι εισήλθαμε παράνομα στο Ισραήλ, πράγμα που δεν ίσχυε καθόλου. Βρισκόμασταν 100 ναυτικά μίλια σε διεθνή ύδατα. Στην πραγματικότητα κινούμασταν παράλληλα με την αιγυπτιακή ακτή, αλλά χωρίς να εισέλθουμε ποτέ στα αιγυπτιακά χωρικά ύδατα.

Επομένως, βρισκόμασταν σε διεθνή ύδατα, 100 ναυτικά μίλια μακριά από τη Γάζα. Και μόνο όταν μας σταμάτησαν, ήταν που άλλαξαν την πορεία μας και δεν πήγαμε στη Γάζα, αλλά στο λιμάνι Ασντόντ στο Ισραήλ. Θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι ήμασταν στα χωρικά τους ύδατα αν βρισκόμασταν 12 ναυτικά μίλια από το Ισραήλ, ή έστω εντός της περιοχής έκτακτης ανάγκης στα 24 ναυτικά μίλια.

Αλλά δεν πηγαίναμε ποτέ εκεί. Δεν πηγαίναμε στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ. Πηγαίναμε από τα διεθνή ύδατα στα παλαιστινιακά χωρικά ύδατα στη Γάζα. Τα οποία αναγνωρίζονται ως παλαιστινιακά από τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία επίσης καταδικάζουν τον αποκλεισμό της Γάζας και τον εποικισμό της παλαιστινιακής γης. Έτσι, αυτό ήταν ένα έγκλημα ως προς το Δίκαιο της Θάλασσας των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και σύμφωνα με το Διεθνές Δικαστήριο, το οποίο δήλωσε ότι το Ισραήλ ή οποιαδήποτε άλλη χώρα, απαγορεύεται να εμποδίζει την παροχή οποιασδήποτε ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα.

Έτσι, είχαμε το διεθνές Δίκαιο με το μέρος μας και πάλι μας σταμάτησαν. Πρώτα ήρθαν τα drones και μας έριχναν χημικά, λευκή μπογιά, μαύρη σκόνη, και μέτα ήρθαν οι στρατιώτες που επιβιβάστηκαν στο πλοίο – πράγμα που στα 35 πλοία που είχαν σταματήσει ως τότε οι Ισραηλινοί σήμαινε ότι ακολουθεί απαγωγή, σωματική κακοποίηση, βασανιστήρια και πολύ δύσκολες στιγμές που θα αρνούνταν στους ανθρώπους να πάρουν νερό και φαγητό ή να πάνε στην τουαλέτα για ώρες.

Αυτή τη φορά -ένα ακόμα δείγμα ότι μεγαλώσαμε πολύ- δεν ήρθαν για να μας κακοποιήσουν σωματικά. Ήρθαν για να κάνουν μια διαφημιστική ενέργεια. Μας έλεγαν «δεν θα σας κακομεταχειριστούμε εδώ. Θέλετε νερό; Θέλετε φαγητό;» Και τότε καταλάβαμε ότι αντί για τη σωματική κακοποίηση άλλων αποστολών, αυτή τη φορά το έκαναν για να προπαγανδίσουν ότι δεν μας είχαν απαγάγει, ότι μας φέρονταν καλά.

Επειδή εγώ και η Γιασμίν ήμασταν οι μόνοι από τους έξι συντονιστές της αποστολής που βρισκόμασταν πάνω στο σκάφος, οι υπόλοιποι συμμετέχοντες γύρισαν και με ρώτησαν αν μπορούν να πάρουν αυτά που τους προσέφεραν. Και όταν με κοίταξαν, είπα, «ναι, μπορείτε να τα δεχθείτε».

Κινηματογραφούσαν τους ανθρώπους που έπαιρναν το νερό και το ψωμί με τις κάμερες που είχαν στο σώμα τους και άλλες μεγάλες κάμερες στο χώρο. Αλλά τα αυτόματα όπλα ήταν ακριβώς από πίσω. Και ήμασταν ώρες μακριά από οποιοδήποτε λιμάνι ή μέρος που θα μπορούσαμε να δούμε πολιτισμό. Μπορούσαν να μας κάνουν οτιδήποτε, οπότε θέλαμε να ηρεμήσουμε την κατάσταση. Δεν θέλαμε να εκτελέσουν ανθρώπους όπως πριν από 15 χρόνια και να λένε μετά ότι τους επιτεθήκαμε.

Οπότε όταν άρχισαν να μας πλευρίζουν για να μας ανακόψουν, χρησιμοποιήσαμε όλες τις μεθόδους για να ηρεμήσουμε την κατάσταση και να βεβαιωθούμε ότι οι άνθρωποι θα επέστρεφαν σπίτι τους ζωντανοί, σωματικά ακέραιοι και ελεύθεροι. Ήταν απαραίτητο να μην κλιμακωθεί η κατάσταση, να μην μπλέξουμε σε καβγάδες και διαμάχες στο πλοίο.

Αυτοί πήραν αυτά τα βίντεο και είπαν «κοιτάξτε πόσο καλά τους συμπεριφέρονται». Αλλά δεν έδειξαν τα όπλα που είχαν στην πλάτη. Έλεγαν «κοιτάξτε τη Γκρέτα [σ.σ.: Τούνμπεργκ] που χαμογελά», αλλά δεν τράβηξαν τους ανθρώπους στις υπόλοιπες στιγμές της απαγωγής τους.

Μείναμε 20 ώρες σε εκείνο το πλοίο, όταν άλλαξαν την πορεία μας και μας πήγαν με τη βία σε ένα ισραηλινό λιμάνι. Όταν φτάσαμε, ο αξιωματικός μας πρότεινε δύο πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, μας έβαλαν όλους, έναν-έναν, σε ένα τραπέζι και μας είπαν ότι αν θέλουμε να πάμε σπίτι, θα πρέπει να υπογράψουμε ένα έγγραφο που ήταν μια ομολογία εγκλήματος, ότι προσπαθήσαμε να εισέλθουμε παράνομα στο Ισραήλ, ότι μας έπιασαν και γι’ αυτό μας απέλασαν και ότι αναγνωρίζουμε ότι μας απαγορεύεται να εισέλθουμε ξανά στο Ισραήλ για εκατό χρόνια.

Όλοι είπαμε: «Ποτέ δεν προσπαθήσαμε να εισέλθουμε στο Ισραήλ. Μας απαγάγατε. Φυσικά, δεν θα υπογράψουμε ποτέ και δεν θα παραδεχτούμε ένα έγκλημα που δεν διαπράξαμε». Έτσι, πήραν εμένα, την Γιασμίν, την Γκρέτα και τη Ρίμα σε ένα γραφείο στον πάνω όροφο, όπου ήρθε ένας ισραηλινός στρατιωτικός και είπε: «Είμαστε εδώ για να σας δείξουμε τα βίντεο της 7ης Οκτωβρίου».

Θα μας έδειχνε και τις δεκάδες χιλιάδες παλαιστινιακά παιδιά που σκοτώνουν; Θα μας έδειχνε και τους 10.000 Παλαιστίνιους που έπρεπε να υποστούν ακρωτηριασμό χωρίς αναισθησία λόγω του αποκλεισμού της Γάζας; Αν λοιπόν δεν επρόκειτο να μοιραστούν την αλήθεια για το τι συμβαίνει στη γενοκτονία οκτώ δεκαετιών, δεν θα συμμετείχαμε σε αυτή την προπαγάνδα και το κόλπο δημοσίων σχέσεων που έκαναν.

Επειδή αρνήθηκαν να μας δείξουν όλες τις παραβιάσεις τους, τους είπαμε ότι δεν θέλουμε να συμμετέχουμε σε αυτό το τσίρκο. Μας είπε ότι είμαστε αναίσθητοι απέναντι στον πόνο τους, ότι είμαστε μισαλλόδοξοι. Οι ίδιοι βέβαια δεν παραδέχονταν τη γενοκτονία που διαπράττουν. Οπότε δεν θέλαμε να πάρουμε μέρος σε αυτό. Τόσο απλά: μας είχαν απαγάγει και δεν θα συνεργαζόμασταν με αυτούς που διέπρατταν ένα έγκλημα.

«Θα πουν οτιδήποτε για να δυσφημίσουν τους ανθρώπους»

View this post on Instagram

A post shared by Freedom Flotilla Coalition (@gazafreedomflotilla)

Ξέρεις ότι όταν ψάχνεις το όνομά σου στο Google, η δεύτερη πρόταση συμπλήρωσης που εμφανίζεται είναι «Τιέγκο Αβίλα Χεζμπολάχ» και βγάζει δημοσιεύματα ότι παρευρέθηκες στην κηδεία του Νασράλα. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

Τα έλεγαν αυτά για όλους τους συμμετέχοντες στη Flotilla συνολικά. Χεζμπολάχ, Χαμάς… Και φυσικά, κανένας από εμάς δεν ανήκει σε καμία από αυτές τις οργανώσεις. Αλλά όλοι υποστηρίζουμε τον παλαιστινιακό λαό ως σύνολο, όλοι υποστηρίζουμε τον λιβανέζικο λαό ως σύνολο, τον λαό της Υεμένης ως σύνολο.

Γνωρίζουμε από την ιστορία του αντι-αποικιακού αγώνα ότι οι λαοί έχουν το δικαίωμα να αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Δεν είμαστε μόνο εμείς που το λέμε αυτό, ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών στο άρθρο 51 ορίζει ως έγκλημα την ίδια την αποικιοκρατία. Το έγκλημα δεν είναι να πολεμάς την αποικιοκρατία. Οι λαοί έχουν το δικαίωμα να κινητοποιηθούν, να σταματήσουν αυτή την παραβίαση, ακόμη και μέσω ένοπλης αντίστασης και αγώνα. Επομένως, δεν θα καταδικάσουμε ποτέ τους λαούς που αγωνίζονται για την ελευθερία τους, αλλά δεν εμπλεκόμαστε και σε αυτό.

Το Freedom Flotilla είναι μια μη βίαιη ανθρωπιστική αποστολή άμεσης δράσης. Και γι’ αυτό κάνουμε εκπαίδευση στη μη-βία. Δεν επιτρέπουμε σε άτομα που ανήκουν σε αυτές τις οργανώσεις να επιβιβαστούν στο πλοίο.

Λένε ότι ήμουν στον Λίβανο για την κηδεία του Νασράλα. Πράγματι ήμουν, στην επικοινωνία δουλεύω, έτσι βγάζω τα προς το ζην. Όταν βλέπω κάτι που αξίζει να γίνει είδηση, θέλω να το καταγράψω, να σπάσω τον αποκλεισμό των μέσων ενημέρωσης, να δώσω μια άλλη προοπτική και μια άλλη οπτική γωνία στους ανθρώπους.

Και αγαπώ τον λαό του Λιβάνου. Οι Λιβανέζοι είναι τόσο δυνατοί. Τόσο ανθεκτικοί και τόσο αφοσιωμένοι στη διατήρηση της κυριαρχίας τους πάνω στη γη τους, που με εξέπληξε. Και ήμουν πραγματικά πολύ χαρούμενος που πήγα εκεί. Θα ξαναπήγαινα αμέσως αν είχα την ευκαιρία. Και πάλι θα πουν ότι ήμουν συμπαθών της Χεζμπολάχ και τέτοια.

Αλλά για να είμαι ειλικρινής, αυτό που είμαι είναι ένας ριζοσπάστης αντι-σιωνιστής. Και όπου ο σιωνισμός προσπαθεί να επεκταθεί, να ελέγξει, να εποικίσει και να διαπράξει γενοκτονία, θα κινητοποιηθώ εναντίον του.

Κατά τ’ άλλα έχω πάει σε πολλά μέρη. Έχω πάει και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έχω πάει και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα έπρεπε να ντρέπομαι που πήγα και στα αποικισμένα μέρη του παγκόσμιου νότου;

Έβγαλαν ένα βίντεο όπου οι άνθρωποι φώναζαν διάφορα κι έλεγαν ότι εγώ φώναζα μαζί τους «θάνατος στο Ισραήλ». Δεν μιλάω καν αραβικά, πώς θα μπορούσα να φωνάξω ό,τι φώναζαν; Λένε πολλά πράγματα και θα πουν και περισσότερα.

Έλεγαν ότι παράτησα πίσω στη Βραζιλία τη σύζυγο μου και το μωρό μου. Αλλά και η σύζυγός μου είναι ακτιβίστρια και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, πηγαίνω μαζί της να προετοιμαστούμε για την επόμενη αποστολή. Όταν χρησιμοποιώ τα βίντεο για να δείξω στους ανθρώπους την εμπειρία της μη-βίαιης άμεσης δράσης, δείχνω βίντεο της γυναίκας μου μαζί με άλλους ανθρώπους να αντιστέκονται στην σύλληψη από την αστυνομία, για παράδειγμα. Είμαστε μια μαχητική οικογένεια.

Θα πουν ό,τι μπορούν για να δυσφημίσουν τους ανθρώπους, Γιάννη, και δεν μπορούμε να σταματήσουμε για αυτό. Οι άνθρωποι που μας γνωρίζουν και που έρχονται να μας δουν, θα μάθουν την αλήθεια: ότι το κάνουμε αυτό επειδή πραγματικά πιστεύουμε και θέλουμε να υποστηρίξουμε την παλαιστινιακή υπόθεση και επειδή πιστεύουμε πραγματικά σε έναν διαφορετικό κόσμο. Θα μας επιτίθενται πάντα, επειδή μας μισούν που το κάνουμε αυτό.

Ακούγεται ότι ετοιμάζετε μια νέα δράση με σκάφη που θα επιχειρήσουν ξανά να φτάσουν στη Γάζα. Πότε όμως σταματά να έχει νόημα το συμβολικό; Ποιο είναι το σημείο στο οποίο θα μπορούσαμε να δούμε μια πραγματική αλλαγή;

Εμείς στο Freedom Flotilla Coalition αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «συμβολικό», γιατί παρά το γεγονός ότι δεν καταφέρνουμε να μεταφέρουμε πολλή ανθρωπιστική βοήθεια στα πλοία μας, η δημιουργία ενός ανθρωπιστικού διαδρόμου δεν είναι καθόλου συμβολική. Είναι ένα πολύ συγκεκριμένο μέτρο: μόλις δημιουργηθεί αυτός ο διάδρομος και οι χώρες γνωρίζουν ότι μπορούν να στείλουν πλοία εκεί, όλα τα πλοία θα μπορούν να πάνε.

Είναι τα έθνη που πρέπει να παρέχουν τη βοήθεια που χρειάζεται ο παλαιστινιακός λαός. Είναι οι διεθνείς οργανισμοί, αλλά δεν έχουν τρόπο να το κάνουν επειδή το Ισραήλ τους εμποδίζει παράνομα.

Πράγματι, σχεδιάζουμε μια νέα αποστολή. Αυτή τη στιγμή έχουμε μόνο ένα πλοίο, αλλά προσπαθούμε να αποκτήσουμε περισσότερα. Και θέλουμε να έχουμε μεγαλύτερες αποστολές. Αν λοιπόν εμποδίσουν την αποστολή μας, θα προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε και να προχωρήσουμε με περισσότερα. Αν δεν το καταφέρουμε, θα ξαναπάμε προς τη Γάζα ακόμα και με ένα μόνο σκάφος.

Γιατί δεν θα σταματήσουμε, πρέπει να συνεχίσουμε. Αλλά μόλις μπορέσουμε, θα μεγαλώσουμε. Δεν είναι εύκολο να βρεις σκάφη, δεν είναι τόσο εύκολο να βρεις τα χρήματα, γιατί είμαστε μια οργάνωση της βάσης. Δεν δεχόμαστε χρήματα από κυβερνήσεις ή από οργανώσεις που εμπλέκονται στον αγώνα των Παλαιστινίων, όπως λένε. Αν το κάναμε, θα ήταν πολύ εύκολο να τα αποκτήσουμε όλα αυτά (Γέλια).

Αλλά δεν το κάνουμε. Δεν δεχόμαστε τη συμμετοχή τους. Δεν δεχόμαστε υποστήριξη από κανέναν από αυτούς, γιατί θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι αυτή η αποστολή δεν θα υποστεί ζημιά λόγω αυτού. Θέλουμε ο κόσμος να καταλάβει ότι η αποστολή αυτή καθοδηγείται από κινήματα αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο, από λαϊκά κινήματα, και αυτό δημιουργεί ένα οικονομικό και δομικό πρόβλημα, αλλά επίσης προσφέρει μεγάλη αξιοπιστία και κοινωνική δυναμική. Γι’ αυτό θέλουμε να συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, περισσότεροι από 15.000, που είναι πρόθυμοι να συμμετέχουν στην επόμενη αποστολή. Προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε χρήματα και να αποκτήσουμε περισσότερα σκάφη και προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστιοπλοϊκής περιόδου, που στη Μεσόγειο είναι από τον Απρίλιο έως τον Σεπτέμβριο. Και θα έχουμε μια νέα αποστολή ή περισσότερες από μία νέες αποστολές. Και ναι, θα έχουμε περισσότερα σκάφη, αλλά δεν ξέρουμε πόσα. Δεν ξέρουμε ακριβώς πότε, αλλά θα είναι σύντομα.