Σε σύγκριση με άλλα πλούσια παρισινά καφέ, δεν υπήρχε πραγματικά τίποτα το ιδιαίτερο που έκανε το Café Guerbois να ξεχωρίζει εξωτερικά. Με απλά λόγια, έμοιαζε με μια ελαφρώς πιο λαμπερή εκδοχή μιας βρετανικής παμπ. Αλλά αυτό το καφέ ήταν τόσο εξαιρετικό όσο και συνηθισμένο ταυτόχρονα- άλλωστε, γνωρίζουμε ότι τα στέκια είναι οι άνθρωποι που τα αγαπούν και συχνάζουν εκεί.

Πολιτική και φιλοσοφία

Πίσω από τα μεγάλα παράθυρα, θολωμένα από τις ζωηρές συζητήσεις και τον καπνό των τσιγάρων, βρίσκονταν οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες και συγγραφείς του Παρισιού, οι οποίοι μαγείρευαν τα επόμενα αριστουργήματά τους, στριμωγμένοι σαν πιγκουίνοι πάνω από μικροσκοπικά τραπέζια φορτωμένα με ποτήρια και ποτά.

Σαν μάγοι, ήταν τυλιγμένοι με σκούρους μανδύες λόγω του κρύου και, χειρονομώντας έντονα, συζητούσαν για πολιτική και φιλοσοφία.

Στο πίσω μέρος του σαλονιού, στις σκοτεινές σκιές, άλλοι έκαναν ένα διάλειμμα από τις υπαρξιακές κρίσεις για να παίξουν μπιλιάρδο ή να πιάσουν ψιλή κουβέντα με μια cocotte.

Ο αρχηγός της αγέλης, ή πιο σωστά ο «chef de meute», δεν ήταν άλλος από τον Εντουάρ Μανέ, τον πιο αμφιλεγόμενο από τους ιμπρεσιονιστές. Το Café Guerbois είχε καταφέρει να συγκεντρώσει νέους καλλιτέχνες όπως ο Ντεγκά και ο Ρενουάρ, μεταξύ πολλών ακόμη, οι οποίοι ζούσαν όλοι σε απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλο, στο 8ο διαμέρισμα του Παρισιού.

Café Guerbois / Wikimedia Commons

«Bohèmes» και «Bourgeois»

Η περιοχή είχε μετατραπεί σε χωνευτήρι πεινασμένων καλλιτεχνών που είχαν εκδιωχθεί από τον Ναπολέοντα Γ’, ο οποίος πραγματοποιούσε μια εκτεταμένη κατεδάφιση των φτωχογειτονιών της πόλης.

Εκείνη την εποχή, αυτή η ομάδα έγινε γνωστή ως «L’École des Batignolles» λόγω της εβδομαδιαίας επίσκεψης στο στέκι τους σε αυτή ακριβώς τη λεωφόρο. Ενσάρκωναν κάθε τρόπαιο των «Bohèmes», τον ακριβή αντίποδα των εχθρών τους, των «Bourgeois», αναπόσπαστοι οι μεν από τους δε, όπως το λάδι και το νερό.

Μερικοί ήταν μάλλον ιδιόρρυθμοι χαρακτήρες. Όπως ο φουντωτός Γάλλος μυθιστοριογράφος Εμίλ Ζολά, ο οποίος είχε στραφεί όλο και περισσότερο προς την «Rive Droite». Ήταν ένας «αδέξιος άντρας με ένα πρόσωπο σαν ξεκούραστου σκύλου», που σαφώς δεν του ταίριαζε και συχνά καθόταν μόνος του και έκρινε το πλήθος.

Τις περισσότερες φορές, η αποχώρησή του ακολουθούσε την άφιξή του. «Είναι ένα μάτσο μπάσταρδοι- ντύνονται τόσο κομψά όσο οι δικηγόροι», περιέγραψε κάποτε ξινισμένα τους συνομηλίκους του.

Ο Εντουάρ Μανέ στο Café Guerbois 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Café Nas (@cafe.nas)

«Έχει περάσει μία εβδομάδα από τότε που έκανα μπάνιο»

Ένας άλλος τύπος ήταν ο Πολ Σεζάν, γνωστός για τα ζωηρά αναποδογυρισμένα μπολ με φρούτα, τα οποία ωστόσο δεν φαίνεται να προκαλούν όσο χάος θα έπρεπε.

Κατά την είσοδό του στο Café Guerbois αυτός ο λιπόσαρκος άνδρας αρνήθηκε να σφίξει το χέρι του Εντουάρ Μανέ επειδή όπως δήλωσε «έχει περάσει μία εβδομάδα από τότε που έκανα μπάνιο». Ήταν ένας πραγματικός οικολόγος.

Αλλά μεταξύ αυτής της φλύαρης παρέας των παιδιών του «école», οι διαφωνίες ήταν πάντα παρούσες, και αυτό το ίδιο το Café Guerbois έγινε η παιδική χαρά τους, όπου μάλωναν μέχρι τέλους.

«Έφευγες πάντα από το καφενείο με την αίσθηση ότι σκληραγωγείσαι για τον αγώνα, με ισχυρότερη θέληση, ακονισμένο σκοπό και καθαρότερο μυαλό»

Η απόλαυση της λεκτικής σύγκρουσης και μια μονομαχία

Ο Εντουάρ Μανέ περιέγραψε κάποτε την έξαψη αυτών των λεκτικών πολέμων, λέγοντας: «Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ενδιαφέρον από αυτές τις συζητήσεις, με τις αέναες συγκρούσεις απόψεων.

»Έφευγες πάντα από το καφενείο με την αίσθηση ότι σκληραγωγείσαι για τον αγώνα, με ισχυρότερη θέληση, ακονισμένο σκοπό και καθαρότερο μυαλό».

Ο Μανέ, ως το μαύρο πρόβατο της ομάδας και άρα μάλλον ανυπότακτος εκ των πραγμάτων, ήταν συχνά ο πρωταγωνιστής αυτών των θεατρικών διαφωνιών.

Ένα βράδυ του χειμώνα του 1870, το Café Guerbois μετατράπηκε σε ένα είδος Madison Square Garden. Ο γερο-Μανέ, εμφανώς εκνευρισμένος από μια χλιαρή κριτική που είχε γράψει ο κριτικός τέχνης Έντμοντ Ντουραντί, χαστούκισε ευθέως τον συγγραφέα στο πρόσωπο.

Στη συνέχεια, ο Ντουραντί, με σαιξπηρικό τρόπο, προκάλεσε τον Μανέ σε ξιφομαχία ευθύς αμέσως. Ήταν μια πολύ επίσημη υπόθεση, με τη συμμετοχή μαρτύρων. Ο Μανέ έφερε τον φίλο του Ζολά, ο οποίος συνέταξε χειρόγραφη αναφορά της μονομαχίας. Αυτή πωλήθηκε για 6.000 λίρες σε διαδικτυακή πώληση του Christie’s μόλις πριν από τρία χρόνια.

Ευτυχώς, οι αντίπαλοι κατάφεραν να διευθετήσουν τα πράγματα γρήγορα και το καφέ επανήλθε στην κύρια λειτουργία του.

*Με στοιχεία από faroutmagazine.co.uk | Αρχική Φωτό: Café Guerbois / Wikimedia Commons

Ειδήσεις Σήμερα: