Κατ’ αρχήν, αγαπητέ φίλε, θα πρέπει να σου εκφράσω την απορία μου πώς τα καταφέρνεις να είσαι αναγνώστης αφ’ ενός μεν του αρθρογράφου πρωινής εφημερίδας και αφ’ ετέρου… εμού! Το κάπως παράξενο αυτό γεγονός το διαπίστωσα απ’ το περιεχόμενο του φακέλλου που πήρες τον κόπο να μου στείλης και η εξήγηση που έδωσα είναι ότι σίγουρα τον έναν απ’ τους δυο μας τον διαβάζεις από περιέργεια και τον άλλον από θαυμασμό. Δεν χρειάστηκε, φυσικά, μεγάλη φιλοσοφία για να καταλάβω ότι ο θαυμασμός ανήκει στον αρθρογράφο και σ’ εμένα μόνο η περιέργεια. Παράπονο; Κανένα.


«ΤΑ ΝΕΑ», 19.12.1975, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Ας έλθουμε, όμως, στο προκείμενο. Μου στέλνεις, φίλτατε, το απόκομμα ενός άρθρου όπου ο αρθρογράφος θυμάται με νοσταλγία — ποιον; Τον… Γεώργιο Παπανδρέου! Κι’ όχι μονάχα τον θυμάται νοσταλγικά αλλά και τον προβάλλει για… αντικομμουνιστικό υπόδειγμα στον κ. Καραμανλή, ο οποίος ενομιμοποίησε το κομμουνιστικό κόμμα ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου —ω αλησμόνητε!— αρνήθηκε με πάθος κάτι τέτοιο! Γιατί; Διότι ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ένας γνήσιος αντικομμουνιστής! Δεν πιστεύετε; Ιδού τα κείμενα!


«ΤΑ ΝΕΑ», 19.12.1975, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Και ο αρθρογράφος, σύμφωνα με τη γραφική συνήθεια που έχει να δημοσιεύη ιστορικά ντοκουμέντα, παραθέτει φοβερές αντικομμουνιστικές δηλώσεις του Γεωργίου Παπανδρέου, γενόμενες το 1949: «Ηκούσθησαν φωναί αποδεχόμεναι την νομιμοποίησιν, την επάνοδον του κομμουνιστικού κόμματος εις τους κόλπους του πολιτικού βίου της χώρας. Η διαφωνία μας είναι απόλυτος…» Και συμπληρώνει ο σχολιαστής: «Αυτά ελέγοντο το 1949. Και ο Γ. Παπανδρέου δεν τα ελησμόνησε όταν το 1963 ανελάμβανε την πρωθυπουργίαν, ουδέποτε αντιμετώπισε θέμα νομιμοποιήσεως του ΚΚΕ».


«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 6.1.1977, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Πέρα απ’ αυτά ο αρθρογράφος δημοσιεύει και μια εμπιστευτική εγκύκλιο του Γεωργίου Παπανδρέου προς τους Γενικούς Επιθεωρητάς της Μέσης Εκπαιδεύσεως —11 Μαρτίου 1965— όπου μεταξύ άλλων τονίζει: «Ο κομμουνισμός είναι εχθρός του έθνους και της Δημοκρατίας. Και τούτο πρέπει να καταστή συνείδησις της Νέας Γενεάς. Ο εθνικός φρονιματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών, είναι η πρώτη αποστολή του διδάσκαλου. Και εις αυτήν οφείλουν να επιδοθούν».


Γιατί, όμως, δημοσιεύει αυτά τα κείμενα ο αρθρογράφος; Για ν’ αποδείξη, προφανώς, πόσο αντικομμουνιστής και πόσο αληθινά εθνικόφρων πολιτικός ανήρ ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου! Να το λέη, όμως, αυτό όλος ο άλλος κόσμος, καλά, αλλά να το λέη ο αρθρογράφος της παράταξης εκείνης που είχε για μόνο επιχείρημά της εναντίον του Γεωργίου Παπανδρέου τον… φιλοκομμουνισμό του;

Δεν ήταν, λοιπόν, ο Γεώργιος Παπανδρέου συνοδοιπόρος, δεν ήταν υπονομευτής του καθεστώτος, δεν ήταν συνεργάτης και αβανταδόρος των κομμουνιστών, δεν ήταν ο επικίνδυνος Κερένσκυ της Ελλάδος, που επρόκειτο ν’ ανοίξη τον δρόμο στους κομμουνιστάς και… μόλις τον επρόλαβε ο Παπαδόπουλος;


Τι του έσερναν του αλύγιστου «γέρου» όλα εκείνα τα χρόνια, φίλτατε αναγνώστη; Τι έγραφε ο αρθρογράφος; Δεν του εκόλλησαν το «πιστεύομεν εις την λαοκρατίαν» και δεν τον εκανοναρχούσαν ασταμάτητα, επί τριάντα ολόκληρα χρόνια —μέχρις αηδίας—, δεν τον παρουσίαζαν σαν τον πιο επικίνδυνο πολιτικό άνδρα του τόπου γιατί αυτός, τάχα, θα παρέδιδε την χώρα στους κομμουνιστάς; Δεν τον μυκτήριζαν μέρα νύχτα γι’ αυτό και δεν τον εξόρκιζαν για την αδυναμία του προς τους… ανθέλληνας;

Γι’ αυτό δεν του έγραψε τα χυδαία εκείνα γράμματα ο νεαρός Γλυξβούργος και γι’ αυτό δεν τον εκπαραθύρωσε τελικά απ’ την πρωθυπουργία, γράφοντας στα παλιά παπούτσια του —ο εστεμμένος φελλός— τα πλήθη του λαού που τον ψήφισαν και τον θέλαν κυβερνήτη;


Ρωτώ: Γιατί; Για το ίδιο πάντα βιολί βιολάκι —τον φιλοκομμουνισμό του «γέρου»— που τόσο πολύ ανησυχούσε και τους χουνταίους ώστε αποφάσισαν «να επέμβουν» για να… σώσουν την πατρίδα απ’ τον επικίνδυνο άνδρα! Έτσι κάθισε στο σβέρκο μας ο Παπαδόπουλος με την παρέα των μερακλήδων της σούπερ-εθνικοφροσύνης κι’ ο φίλος μας αρθρογράφος πήρε από την πρώτη ώρα την τρουμπέττα του, καλωσόρισε τον «σωτήρα» κι’ εσάλπισε ανά τα πέρατα των… αναγνωστών του:

— Η Ελλάς εσώθη!


Την ύστατη στιγμή εσώθη, εκεί στο χείλος του γκρεμού όπου επρόκειτο να την ρίξη ο… Κερένσκυ της Ελλάδος Γεώργιος Παπανδρέου.

Και τώρα; Ω, τώρα ο καλός μας ανακάλυψε ξαφνικά —και… αναδρομικά— ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ένα υπόδειγμα αντικομμουνιστού πολιτικού ανδρός και τον φέρνει μάλιστα για πρότυπο και παράδειγμα στον κ. Καραμανλή!

Εάν δε, φίλτατε αναγνώστη, μου στέλνης το άρθρο του για να δω… πόσο δεν ξέρω τι λέω και τι γράφω, ελπίζω ότι τώρα θα καταλάβης ποιος δεν ξέρει τι λέει και τι γράφει.

*Κείμενο του σπουδαίου Δημήτρη Ψαθά, που έφερε τον τίτλο «Η… ανακάλυψη» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Τα Νέα» την Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 1975.


Ο Δημήτρης Ψαθάς

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο επονομασθείς Γέρος της Δημοκρατίας, γεννήθηκε (με το επώνυμο Σταυρόπουλος) στο Καλέντζι Αχαΐας στις 13 Φεβρουαρίου 1888 και απεβίωσε στην Αθήνα τα ξημερώματα της 1ης Νοεμβρίου 1968.


«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 20.12.1979, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, πρώην πρωθυπουργός της χώρας, υπήρξε μια από τις προσωπικότητες που κυριάρχησαν στο πολιτικό στερέωμα τόσο στην κρίσιμη δεκαετία του ’40 όσο και στη μεταπολεμική περίοδο.

Ειδήσεις Σήμερα: