Αν κάνουμε απολογισμό μεγάλης έκτασης και διάρκειας,  το βόρειο Ημισφαίριο και οι Ευρωπαίοι ιδιαίτερα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι αν συγκρίνουμε την εποχή μας με την πρώτη εικοσαετία του 20ου  αιώνα, όταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος κατέστρεψε τα ειρηνικά κεκτημένα πολλών προηγουμένων δεκαετιών. Και το χειρότερο: κανείς δεν φανταζόταν ότι η εποχή που ξεκινούσε τότε ήταν «μεσοπόλεμος», ότι μετά 20 χρόνια θα ακολουθούσε δολοφονικότερη αναμέτρηση από αυτή που μόλις είχε τελειώσει.

Παρά τον ως τώρα θετικό απολογισμό του 21ου αιώνα, οι οιωνοί για τη νέα χρονιά και τη νέα δεκαετία δεν είναι καλοί: αλλόκοτα σημάδια μας έρχονται από όλον τον πλανήτη, σημάδια -όπως ο εμπορικός πόλεμος του Ντόναλντ Τραμπ- που δεν ταιριάζουν με όσα γνωρίζαμε ως τώρα.

Ιδιαίτερα στην περιοχή μας  και στη χώρα μας έχουμε μπροστά μας για το 2020 νέα μείζονα κρίση με την Τουρκία που επεμβαίνει στη Λιβύη στο όνομα της οθωμανικής κληρονομιάς, συμπεριφερόμενη σαν περιφερειακή υπερδύναμη.  Για την ακρίβεια, κλήθηκε να επέμβει όταν η πλευρά του «πρωθυπουργού» Σαρατζ της Τρίπολης αισθάνθηκε σοβαρά απειλούμενη από τον «στρατάρχη» Χάφταρ της Βεγγάζης και αναζήτησε συμμάχους. Με αμοιβή τοις μετρητοίς τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης για την  ΑΟΖ , ο Ταγίπ Ερντογάν έστειλε, και θα στείλει και άλλη, στρατιωτική βοήθεια στην Τρίπολη, προβαίνοντας έτσι σε μεγάλου βεληνεκούς στρατηγική κίνηση που καμιά σχέση δεν έχει με την ασφάλεια της Τουρκίας, όπως στην περίπτωση της Συρίας.

Πρέπει να επικρατεί μεγάλη αισιοδοξία και αίσθηση ισχύος στο περιβάλλον του Ταγίπ Ερντογάν, αφού ο Τούρκος πρόεδρος δεν περιορίζεται να διασφαλίσει τα κέρδη του στη Συρία αλλά φαίνεται να ελπίζει ότι, εγκαθιστάμενος στη Λιβύη, θα μπορέσει να αναδειχθεί ο μεγάλος ηγεμόνας της περιοχής μας, ενάντια στη θέληση και στα συμφέροντα των δύο άλλων «μεγάλων δυνάμεων» της Ανατολικής Μεσογείου, της πολυάνθρωπης Αιγύπτου και του πάνοπλου Ισραήλ.

Βέβαια, ο Ταγίπ Ερντογάν δεν χρειάζεται να νικήσει στη Λιβύη: του αρκεί να μην καταρρεύσει η πλευρά Σαράτζ και άρα να μείνει μόνιμα εκεί για να τον προστατεύει, όπως συμβαίνει και με τους Τουρκοκύπριους. Κάτι τέτοιο όμως κινητοποιεί όχι μόνο πλανητικές δυνάμεις (Αμερικανούς, Ρώσους, Ευρωπαίους) αλλά και Αφρικανούς δικτάτορες και ημιδικτάτορες στην Αίγυπτο, Αλγερία και Τυνησία. Ίσως ακόμα και σε υποσαχάριες χώρες, όπως το Τσαντ, ο Νίγηρας, το Σουδάν –  χώρες στις οποίες παλιότερα είχε επέμβει η Λιβύη και από τις οποίες τώρα προσλαμβάνουν και οι δύο πλευρές τάγματα μισθοφόρων.

Το μείγμα ίσως αποδειχθεί εκρηκτικό και για τούτο οι ευχές για «καλή χρονιά» να είναι φέτος περισσότερο αναγκαίες από οποιαδήποτε άλλη φορά.

Headlines