Φόροι, φόροι, φόροι και πάλι φόροι είναι το σύνηθες «μενού» της κυβέρνησης όταν ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Σε μια προσπάθεια, λοιπόν, να μεγεθύνει την ελληνική οικονομία στηρίζεται «άτοπα» για πολλούς στις κατασχέσεις και στους φόρους.

Το αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια των Μνημονίων, οι φόροι να ροκανίζουν την ανάπτυξη, για την οποία ακούγονται πολλά, αλλά παραμένει ερμητικά κλειστή σε κάποιο υπουργικό συρτάρι ξεχασμένη.

Παρά τις συνεχείς και επανειλημμένες συστάσεις από τους Ευρωπαίους η κυβέρνηση δεν προχωρά σε καμία επένδυση, ιδιωτικοποιήσεις δεν γίνονται, η ανεργία δεν μειώνεται αλλά όλη η προσοχή έχει στραφεί στο μοίρασμα μερικών ευρώ ως κοινωνικά μερίσματα και πάλι για εκλογικούς σκοπούς.

Κανείς όμως από τους ιθύνοντες δεν έχει «βγει» έξω στους δρόμους, στις λαϊκές, στις αγορές, στα καφενεία, για να διακρίνει την οργή των πολιτών, είτε πρόκειται για οικογενειάρχες, είτε για συνταξιούχους, είτε για φοιτητές, είτε για άνεργους, είτε για αγρότες, είτε για ελεύθερους επαγγελματίες είτε ακόμη και για μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Έξι λέξεις είναι αρκετές για να καταλάβει κάποιος τον θυμό των Ελλήνων. «Δεν αντέχουμε άλλο!», «έχουμε στραγγίσει οικονομικά». Καθημερινά όλοι αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν την τσέπη τους άδεια, λόγω του ΕΝΦΙΑ, των φόρων, των χαμηλών μισθών και συντάξεων καθώς και της γενικότερης υψηλής φορολογίας.

Η λίστα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι πολίτες που υπερφορολογούνται δεν έχει τέλος. Κάθε χρόνο όσοι προϋπολογισμοί να ψηφιστούν από την Βουλή παρά τις μικροελαφρύνσεις ο φορολογικός λογαριασμός για νοικοκυριά και επιχειρήσεις παραμένει στα ύψη.

Αυτή είναι η ανάπτυξη που υποσχεθήκατε κύριοι; Να είναι η Ελλάδα πρωταθλήτρια σε φόρους αλλά ουραγός σε παροχή δημόσιων αγαθών; Να επιβάλλονται φόροι Σκανδιναβίας, χωρίς όμως να προσφέρονται και αντίστοιχες υπηρεσίες;

Κύριοι το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;