Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου που ΔΕΝ ήταν κλέφτης, που ΔΕΝ κρατούσε μαχαίρι και που ΔΕΝ απείλησε κανέναν (τρία βίντεο ξεδιπλώνουν την πάσα αλήθεια), ήταν ο πάτος του πηγαδιού για τη συντριπτική πλειοψηφία καλλιτεχνών και (ψιλο)διανοουμένων. Ειδικά ορισμένων οι οποίοι μετακινήθηκαν από την Αριστερά στη «λοξώς Αριστερά κι όπου σε βγάλει ο δρόμος».

Μούγγα όλοι τους. Τι ανθρώπινα δικαιώματα, τι δικαιοσύνη, τι παπαριές μου λες εσύ τώρα. Κιχ δεν έβγαλαν, τσιμουδιά, μόκο. Συγγραφείς, σκηνοθέτες, συνθέτες, ηθοποιοί, τραγουδιστές, όλες ένα μάτσο βιόλες εύοσμες και ανθηρές. Οι opinion makers μετατράπηκαν σε opinion shitters (δικός μου ο χαρακτηρισμός μην τον ψάχνετε). Γύρω τους έπεφταν κορμιά κι εκείνοι πόσταραν αμπελοφιλοσοφίες του κώλου.

Βλέπεις, δεν είναι πολλά τα λεφτά Αρη – όχι πλέον. Είναι λίγα, μετρημένα και δεν φτάνουν για όλους. Αν πάρουμε θέση, χάνουμε τον θεατή/ ακροατή/ αναγνώστη, συνεπώς πώς να πούμε τα πράγματα με τ» όνομά τους; Πώς να μιλήσουμε καθαρά και ξάστερα; Πώς να καταδικάσουμε νέτα σκέτα χωρίς υπονοούμενα και αστερίσκους στον δημόσιο λόγο μας;

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Headlines