Κυκλώνες, νάρκες και ένας φόνος: Η καταραμένη ιστορία του πλωτού ξενοδοχείου που ταξίδεψε στον Ειρηνικό και κατέληξε στη Β. Κορέα

Μπορεί εύκολα να καταχωριστεί στην κατηγορία «Πράγματα που κατέληξαν στη Βόρεια Κορέα». Όταν το ξενοδοχείο άνοιξε για πρώτη φορά το 1988 στο Μεγάλο Κοραλλιογενές Φράγμα της Αυστραλίας, υποσχέθηκε «παράδεισο στη θάλασσα»: μια πλωτή μεγαλοπρεπής κατασκευή επτά ορόφων με σχεδόν 200 δωμάτια, νυχτερινά κέντρα, μπαρ, εστιατόρια, ελικοδρόμιο, γήπεδο τένις και υποβρύχιο παρατηρητήριο 50 θέσεων.

Μέσα σε μια δεκαετία, θα είχε πλεύσει 14.000 χιλιόμετρα στον ωκεανό και θα είχε αγκυροβολήσει σε ένα εξίσου καταδικασμένο τουριστικό θέρετρο της Βόρειας Κορέας.

Photo: Wikimedia Commons

Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή

Το 1959, μια ομάδα Ιαπώνων αρχιτεκτόνων υπέγραψε ένα έγγραφο με τίτλο «Μανιφέστο του Μεταβολιστή», το οποίο ήταν μια τρελή ιδέα πλανητικών διαστάσεων: ιπτάμενες πόλεις, τεραδομές που μεγάλωναν σαν ζωντανοί οργανισμοί, κάψουλες ενσωματωμένες σε κολοσσιαίους πύργους.

Ήταν αρχιτεκτονική σαν επιστημονική φαντασία, αλλά πραγματική, και ήταν επίσης εντυπωσιακή από καθαρά αισθητική άποψη. Συμμετείχαν μεγάλα ονόματα: ο Αράτα Ισοζάκι, ο Κίσχο Κουροκάουα και, πάνω απ’ όλα, ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός, ο σύγχρονος πατριάρχης της ιαπωνικής αρχιτεκτονικής: ο Κένζο Τάνγκε. Ο ίδιος άνθρωπος που, το 1960, υπέγραψε ένα από τα πιο φιλόδοξα (και τρελά) πολεοδομικά έργα όλων των εποχών: το Σχέδιο για τον Κόλπο του Τόκιο (Tokyo Bay Plan).

«Ας χτίσουμε ένα ξενοδοχείο στη μέση της θάλασσας. Απλά επειδή μπορούμε»

Four Seasons Barrier Reef Floating Resort στην Αυστραλία / Photo: Wikimedia Commons

Πλοία-πόλεις

Το σχέδιο του Τάνγκε ήταν μια ακόμη από αυτές τις κολοσσιαίες φαντασιώσεις με γιγαντιαίες κατασκευές από σκυρόδεμα που επέπλεαν στη Θάλασσα της Ιαπωνίας σαν τεχνολογικά σαλάχια  ή πλοία-πόλεις σχεδιασμένα για έναν πολιτισμό πιο αποφασιστικό από τον δικό μας.

Ήταν ολοφάνερο ότι ο Κένζο είχε πραγματικό θάρρος για να προτείνει κάτι τέτοιο και να το υπερασπίζεται με σοβαρότητα. Ωστόσο, το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε για δύο απολύτως κατανοητούς λόγους:

Α) Ήταν ένα μανιφέστο με τη μορφή ενός έργου, ένας θεαματικός τρόπος για να πεις «ε, ο Μεταβολισμός είναι σοβαρή υπόθεση» και Β) Και, καλά… «γιατί πώς στο καλό θα το χτίσουμε αυτό, Κένζο; Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι, αλλά υπάρχουν όρια, φίλε».

Στο σημείο αυτό, κάνουμε ένα άλμα στην Αυστραλία της δεκαετίας του 1980. Κι εδώ μπαίνει στο παιχνίδι ο Νταγκ Τάρκα, ένας Ιταλός μετανάστης που ζούσε στο Τάουνσβιλ, μια βορειοανατολική παραθαλάσσια πόλη γνωστή περισσότερο για τα λιμενικά έργα και την κρύα μπύρα της παρά για τον εκλεπτυσμένο τουρισμό.

Μέσα στο Four Seasons Barrier Reef Floating Resort

«Περισσότερο είναι περισσότερο»

Ο Νταγκ ήταν επαγγελματίας δύτης, επιχειρηματίας καταδύσεων και, προφανώς, ένθερμος υποστηρικτής της φιλοσοφίας «περισσότερο είναι περισσότερο». Ίσως μια μέρα να κοίταζε τα σχέδια του Κένζο Τάνγκε ή απλά να θυμήθηκε πόσο καλά επιπλέουν τα πράγματα αν βάλεις αέρα από κάτω τους.

Σε κάθε περίπτωση, είπε: «Ας χτίσουμε ένα ξενοδοχείο στη μέση της θάλασσας. Απλά επειδή μπορούμε».

Και το έκανε. Τουλάχιστον, προσπάθησε. Με τη βοήθεια μιας σουηδικής εταιρείας που ειδικεύεται στις πλατφόρμες πετρελαίου, έχτισε αυτό που ονόμασε Four Seasons Barrier Reef Floating Resort.

Το ονόμασαν «flotel»

Δεν ήταν πλοίο ούτε κρουαζιερόπλοιο. Ήταν ένα τεράστιο κτίριο με επτά ορόφους, 200 δωμάτια, ελικοδρόμιο, γήπεδο τένις και περίπου είκοσι δωμάτια με πανοραμική θέα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας στο Great Barrier Reef (Μέγα Κοραλλιογενές Φράγμα της Αυστραλίας).

Ήταν αγκυροβολημένο λίγα μίλια από την ακτή χάρη στο σύστημα αγκυροβόλησης τύπου πετρελαιοπηγής και με την αλυσίδα ξενοδοχείων Four Seasons να έχει αναλάβει τη διαχείρισή του. Το ονόμασαν «flotel». Και ναι, ήταν τόσο εξωφρενικό όσο ακούγεται.

Όταν αγκυροβόλησαν τη δομή, κατέστρεψαν ένα σημαντικό μέρος του κοραλλιογενούς υφάλου που υποτίθεται ότι οι τουρίστες κατέφθαναν για να θαυμάσουν. Άθλια ιδέα

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη HAUS of T (@haus_oft)

Άθλια ιδέα

Άνοιξε το 1988. Ήταν στα εξώφυλλα των περιοδικών, στην τηλεόραση, όλη η χώρα μιλούσε για το πλωτό ξενοδοχείο του Τάουνσβιλ. Τουρίστες έρχονταν από παντού. Και όμως, τον επόμενο χρόνο, έκλεισε.

Τι συνέβη; Λοιπόν, πολλά πράγματα. Κατ’ αρχάς, όταν αγκυροβόλησαν τη δομή, κατέστρεψαν ένα σημαντικό μέρος του κοραλλιογενούς υφάλου που υποτίθεται ότι οι τουρίστες κατέφθαναν για να θαυμάσουν. Άθλια ιδέα.

Στη συνέχεια, το κτίριο χτυπήθηκε από έναν κυκλώνα που σάρωσε το ελικοδρόμιο και άφησε τα υποβρύχια δωμάτια σε άθλια κατάσταση. Το αποτέλεσμα; Οικονομικές απώλειες. Ο Νταγκ, πιο αισιόδοξος από ό,τι οικονομικά ικανός, πούλησε το ξενοδοχείο σε μια ιαπωνική εταιρεία.

Οι νέοι ιδιοκτήτες σκέφτηκαν να το διατηρήσουν στην Αυστραλία, μέχρι που ήρθε στο φως μια μικρή λεπτομέρεια. Κάτω από το κτίριο, δίπλα στις άγκυρες, βρισκόταν πάνω από 100.000 τεμάχια πυροβόλων όπλων και αντιαρματικών ναρκών από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ναι. Ακριβώς από κάτω. Φανταστικά, ε;

Όμως, όπως συμβαίνει σε κάθε καλή, τραγική ιστορία, τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Το 2008, ένας βορειοκορεάτης στρατιώτης σκότωσε («κατά λάθος» όπως είπε) έναν νοτιοκορεάτη τουρίστα

Το κλαμπ του πλωτού ξενοδοχείου / Photo: Barrier Reef Holdings

Ξαναζωντάνεψε

Έτσι, οι Ιάπωνες αποφάσισαν να μετακινήσουν το πλωτό ξενοδοχείο. Κυριολεκτικά. Το φόρτωσαν σε ένα υπερσύγχρονο πλοίο και το μετέφεραν στον Ειρηνικό Ωκεανό: 12.000 τόνοι σκυροδέματος σε ένα θαλάσσιο ταξίδι.

Το 1990, το ξενοδοχείο αγκυροβόλησε στο λιμάνι της Χο Τσι Μινχ, μετονομάστηκε σε Saigon Floating Hotel και άνοιξε ξανά τις πόρτες του. Οι νέοι ιδιοκτήτες αφαίρεσαν το γήπεδο τένις, πρόσθεσαν μια πισίνα και μια τεχνητή παραλία, και για μια δεκαετία το ξενοδοχείο γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Αλλά στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ξέσπασε μια νέα κρίση και έγινε μια νέα πώληση. Αυτή τη φορά, ο μόνος ενδιαφερόμενος ήταν η Hyundai (ναι, η αυτοκινητοβιομηχανία), η οποία ήθελε να το ρυμουλκήσει στη Βόρεια Κορέα.

Προφανώς, μία από τις θυγατρικές της νοτιοκορεατικής μεγαλοεταιρείας έχει σημαντικά συμφέροντα σε αρκετές παραμεθόριες περιοχές της Βόρειας Κορέας, οπότε το 1999 το πλωτό ξενοδοχείο αγκυροβόλησε στις ημι-τουριστικές ακτές του όρους Κουμγκάνγκ, κοντά στη Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη.

Μετονομάστηκε ξανά (αυτή τη φορά σε Hotel Haegumgang) και κατά έναν περίεργο τρόπο το πλωτό αυτό ξενοδοχείο εκεί γνώρισε την πιο συναισθηματικά γλυκιά περίοδο της ζωής του.

Photo: Wikimedia Commons

Τέλος του ταξιδιού

Κατά τη διάρκεια μιας σύντομης περιόδου χαλάρωσης των σχέσεων μεταξύ των δύο Κορέων, το πλωτό ξενοδοχείο χρησίμευσε ως σημείο συνάντησης για οικογένειες που είχαν χωριστεί για μισό αιώνα. Το ξενοδοχείο δεχόταν μόνο δολάρια των ΗΠΑ και νοτιοκορεατικά γουόν, γεγονός που προκάλεσε κάποια οικονομική απορία, αλλά κανείς δεν έθεσε πολλές ερωτήσεις: τα δωμάτια ήταν πολυτελή, η θάλασσα ήταν κοντά και οι οικογενειακές συγκεντρώσεις ήταν πραγματικά συγκινητικές.

Όμως, όπως συμβαίνει σε κάθε καλή, τραγική ιστορία, τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Το 2008, ένας βορειοκορεάτης στρατιώτης σκότωσε («κατά λάθος» όπως είπε) έναν νοτιοκορεάτη τουρίστα. Οι εντάσεις αναζωπυρώθηκαν, οι επισκέψεις αναστάλθηκαν και το πλωτό ξενοδοχείο έμεινε σε διπλωματικό αδιέξοδο από το οποίο, από όσο γνωρίζουμε, δεν βγήκε ποτέ πλήρως.

Και τότε, το 2023, οι βορειοκορεατικές αρχές αποφάσισαν ότι αρκετά έζησε και το κατεδάφισαν. Τέλος του ταξιδιού.

Τέλος ενός κτιρίου που είχε πλεύσει περισσότερα από 8.700 μίλια (14.000 χλμ.) σε 20 χρόνια, διέσχισε τρεις χώρες, δύο θάλασσες, έναν ανακυκλωμένο Ψυχρό Πόλεμο και μερικά όνειρα που ήταν πολύ μεγάλα.

Για παράδειγμα, αυτό του Νταγκ Τάρκα, που μπορεί να μην εξελίχθηκε εντελώς καλά αλλά τουλάχιστον λειτούργησε για λίγο, κάτι που είναι περισσότερο από ό,τι μπορούν να περηφανεύονται πολλά όνειρα.