Το πρώτο κουδούνι χτύπησε. Η νέα σχολική χρονιά ξεκινά για 1.370.000 μαθητές και 180.000 εκπαιδευτικούς. Την περασμένη εβδομάδα, προ ΔΕΘ, οι κυβερνώντες δάκρυζαν για τον δημογραφικό αρμαγεδώνα που έχει οδηγήσει πάνω από 700 σχολεία ανά την Ελλάδα σε αναστολή λειτουργίας. Μετά ΔΕΘ, χαμογελούν ικανοποιημένοι για τη στήριξη της οικογένειας μέσω των μέτρων που ανακοίνωσαν. Ταυτόχρονα, πασχίζουν να μας αποπροσανατολίσουν αναφορικά με την κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια σχολεία,  αραδιάζοντας χιλιάδες διορισμούς.

Αυτή την εβδομάδα οι (κατά κάποιους υπουργούς) «γκρινιάρηδες» και «μίζεροι», ασχολούμαστε με τα κενά στα σχολεία. Αλλά και, με τις κτιριακές υποδομές και τις τάξεις σε κοντέινερ. Επίσης ασχολούμαστε με τις αστείες αποδοχές των εκπαιδευτικών και με το ζήτημα της πανάκριβης στέγης, καθώς εργαζόμενοι καλούνται, είτε ως νεοδιόριστοι, είτε ως αναπληρωτές να επιβιώσουν με 800 και 900 ευρώ καθαρά, αντίστοιχα. Έκθεση του ΟΟΣΑ είναι αποκαλυπτική: ο κατώτατος ετήσιος μικτός μισθός των Ελλήνων εκπαιδευτικών ισοδυναμεί μόλις με το 52% του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις δέκα χώρες με τους πιο κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς, καταλαμβάνοντας την έκτη θέση από το τέλος.

Η κυβέρνηση δεν αρνείται τα κενά, απλά υποβαθμίζει τη σημασία τους. Η αρμόδια υπουργός, κ. Ζαχαράκη μιλώντας στο Mega αναγνώρισε πως «είναι δύσκολο να μην έχεις μια χρονιά με κενά». Η ίδια πάντως δικαιολογήθηκε πως «μπορεί» τα κενά να είναι 8.000, αλλά αυτά αφορούν όχι μόνο δασκάλους και καθηγητές αλλά και κοινωνικούς λειτουργούς και παράλληλη στήριξη. Το πρόβλημα όμως παραμένει τεράστιο. Παρά τις πρόσφατες προσλήψεις αναπληρωτών, οι συνδικαλιστικοί φορείς των εκπαιδευτικών επισημαίνουν πως τα χιλιάδες κενά θα δημιουργήσουν πρόβλημα στην έναρξη της σχολικής χρονιάς.

Tι μήνυμα στέλνει στα παιδιά όμως το δημόσιο σχολείο όπως είναι σήμερα; Τι πρότυπα δημιουργεί και τι παραδείγματα;

Υπάρχει πάντα κι επαναλαμβάνεται σταθερά το επιχείρημα της προκοπής των παππούδων και λιγότερο των γιαγιάδων που περπατούσαν χιλιόμετρα στ’ αγιάζι για να φτάσουν στο εξαθέσιο και να μορφωθούν. Κάπου εκεί επανέρχεται κι η βέργα κι ο καθολικός σεβασμός στον «δάσκαλο».

Στο σήμερα όμως, πόσο σέβεται η Πολιτεία τους εκπαιδευτικούς; Από τη μία τους υποαμείβει κι από την άλλη στη δημόσια σφαίρα παρουσιάζεται ως «πράξη αλληλεγγύης» και «στήριξης» η απόφαση ιδιοκτητών κάμπινγκ να προσφέρουν διαμονή με μόλις ένα ευρώ σε όσους εκπαιδευτικούς δεν έχουν καταφέρει να βρουν κατάλυμα.

Πόσο σέβεται η Πολιτεία τους εκπαιδευτικούς που πρέπει να αδειάζουν το δωμάτιο τους όταν ξεκινά η τουριστική σεζόν; Πόσο τους σέβεται όταν τους αναγκάζει να διορθώνουν γραπτά σε σκηνές ή στο αυτοκίνητο ή για τους τυχερούς σε κάποιο οικονομικό (;)  κατάλυμα βραχυχρόνιας μίσθωσης ή δωμάτιο ξενοδοχείου; Πόσο σέβεται η Πολιτεία τους εκπαιδευτικούς όταν κάποιοι αναγκάζονται να μένουν στο αυτοκίνητο ή ενημερώνονται λίγα 24ωρα πριν το πρώτο κουδούνι για το που καλούνται να υπηρετήσουν;

Όσο σέβεται μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς όταν από τη μία διαφημίζει τους διαδραστικούς πίνακες κι από την άλλη το μάθημα γίνεται μέσα σε κοντέινερ. Εκατοντάδες μαθητές στους Δήμους Αχαρνών, Διονύσου και Ωρωπού εξακολουθούν να κάνουν μάθημα σε λυόμενες και πρόχειρες αίθουσες. Κάποια λυόμενα έχουν ξεμείνει μάλιστα από τον σεισμό της Πάρνηθας του 1999. Το φαινόμενο δεν περιορίζεται βέβαια μόνο στην Αττική.

Υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί που με αυταπάρνηση ασκούν το λειτούργημα τους παρά τις δυσκολίες και τις αστείες αμοιβές. Ο απλός κόσμος ξέρει και να το αναγνωρίζει και να το εκτιμά. Όμως, η διδασκαλία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι δονκιχωτισμός. Είναι εργασία και προσφορά που πρέπει να αναγνωρίζεται και να πληρώνεται, αλλιώς πρόκειται για κούφια λόγια.

Η αντίληψη που έχει η κυβέρνηση για την εκπαίδευση αποκαλύφθηκε γλαφυρά με την αδειοδότηση των μη κρατικών (ιδιωτικών δηλαδή) πανεπιστημίων. Ούτε Σορβόννη, ούτε Γέιλ, ούτε Χάρβαρντ δημιούργησαν παραρτήματα στη χώρα μας.

Αν το επιθυμούσαν, μια χαρά συνεργασίες θα μπορούσαν να συνάψουν με τα δημόσια πανεπιστήμια χωρίς την ανάγκη της «πιερρακάκειας μεταρρύθμισης». Αντί αυτών, είχαμε την αδειοδότηση τεσσάρων ιδρυμάτων που δεν έχουν καταθέσει ακόμη πρόγραμμα σπουδών, με campus από τα πανέρια ή κτίρια γιαπιά και περιστρεφόμενες πόρτες που θυμίζουν «μπίζνες» ημετέρων. Πως χαρακτηρίζεται άραγε η τοποθέτηση στο πρυτανικό αξίωμα ενός μη κρατικού πανεπιστημίου του πρώην γενικού γραμματέα του υπουργείου Παιδείας;

Όταν «διαφημιζόταν» τον Μάρτιο του 2024, η «μεταρρύθμιση» για την εγκατάσταση στη χώρα μας παραρτημάτων πανεπιστημίων του εξωτερικού στόχος ήταν η Ελλάδα να μετατραπεί σε «περιφερειακό κέντρο εκπαίδευσης» και σε «προορισμό φοιτητών της ευρύτερης περιοχής» (01/03/2024 Πιερρακάκης, Kontra24). Τίποτε από τα παραπάνω δεν μοιάζει να επιβεβαιώνεται. Αντίθετα, μάλλον πρόκειται στην καλύτερη περίπτωση για αρπαχτή, στην χειρότερη περίπτωση για διαπλοκή όπως έφτασε να καταγγείλει η Πανελλήνια Ένωση Αναγνωρισμένων Κολλεγίων.

Ένα σχολείο που σέβεται μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς είναι ένα σχολείο που δίνει ευκαιρίες, που ανοίγει πόρτα στον κόσμο, όχι που επιχειρεί να ανοίξει «παράθυρα» για ημέτερους κι όσους έχουν να πληρώσουν.

Ειδήσεις Σήμερα: