Για στιγμές εξάψεων κάνει λόγο ο Παύλος Παλαιολόγος στο άρθρο μας που δημοσιεύτηκε νωρίτερα, σήμερα.

Για έναν τοίχο που τρέμει από οργή, για έναν τοίχο που πνίγει μέσα στο κύμα της κραυγής τον ψίθυρο των επιχειρημάτων.

Καιροί ταραγμένοι, πάθη οξυμμένα, κλίμα νοσηρό. Στο προσκήνιο οι άνθρωποι των άκρων και των ακροτήτων, στο περιθώριο οι μετριοπαθείς και οι νουνεχείς.

Η συνέχεια, γνωστή. Το τίμημα, βαρύτατο. Ο διχασμός, πληγή βαθύτατη, ανεπούλωτη ακόμα και στις μέρες μας.

Αγανακτισμένος με αυτόν τον παρανοϊκό κόσμο, με αυτόν τον «άσκημο καιρό» (έτσι ονόμασε κάποτε και ένα από τα ποιήματά του), ο σπουδαίος Τάκης Σινόπουλος, θυμωμένος συνάμα με τον εαυτό του και με τους άλλους, έγραψε για έναν άλλον τοίχο, παλιό και ξεφτισμένο («Νυχτερινός μονόλογος», Δρομοδείχτες, Συλλογή ΙΙ):

[…]

Τόσα χρόνια τι γαυγίζει το ορφανό σκυλί
στη διχάλα του δρόμου;
Τα σημάδια στο κορμί κι η παράλογη σκέψη —
την ακούς στο μυαλό.
Φαγωμένες οι λέξεις ένα σύνθημα ένα.
Πόσα παίρνει το μήνα ο χαφιές;
Πόσα παίρνεις εσύ;
Το ’να χέρι στην Αλβανία.
Το ’να πόδι στην Κατοχή.
Και τα λόγια που ξέρουν μονάχα το ψέμα.
Το μυαλό μπουκωμένο.
Το ψωμί το πικρό και πιο πέρα η τανάλια η Ευρώπη —
σκοτεινές ιστορίες.

Μη μου πεις γιατί μας εκάρφωσες τότε.
Είχε γίνει το μούτρο σου ο παλιός
ο ξεφτισμένος τοίχος που κατουράνε οι συνταξιούχοι
σκουπίδια και πέτρες.
Οι δικαστές ανεβαίνουν τη σκάλα.
Και το ξέρεις όπως το ξέρω
το σκυλί που αλυχτάει στον έρημο τόπο
ό,τι κι αν πεις δεν είναι απόκριση
το ’να σχέδιο ξεσηκώνει το άλλο
ο ένας τύραννος
ετοιμάζει τον άλλο
σου πετάνε ένα κόκαλο — σκοτεινές ιστορίες.

Ποιος είσαι εσύ που περπατάς το δισάκι στον ώμο
παραμιλώντας; Χρόνο το χρόνο
σου σακατέψανε τη γενιά
προσκυνημένοι εμπόροι χωροφύλακες.
Το μούτρο σου μια ζαρωμένη εφημερίδα.
Κι εκείνο το νησί που αγάπησες
όλο το Αιγαίο μια σκάφη με σκατά.
Ό,τι κι αν πεις δεν είναι απόκριση
κι απ’ τον Αισχύλο ως το Σεφέρη να φυσάει ο αέρας
η λευτεριά που πάλεψες — σκοτεινές ιστορίες.

Ειδήσεις Σήμερα: