Υποτίθεται ότι με το κλείσιμο ενός έτους, και λίγο πριν την άφιξη του επόμενου, κάνουμε τον απολογισμό μας.

Τα βάζουμε κάτω, μετράμε τι έχουμε, τι χάσαμε, ποιους στόχους πετύχαμε, πού αποτύχαμε, ποιους νέους θέλουμε να θέσουμε και κάνουμε γενικώς ταμείο.

Πώς όμως να γίνει σωστός απολογισμός σε ένα τέτοιο χρονικό σημείο;

Στην πραγματικότητα, τίποτα νέο δεν ξεκινά την 1η Ιανουαρίου.

Απλώς, αν ανήκεις στους ευνοημένους του δυτικού κόσμου, για δύο περίπου εβδομάδες μεσολαβούν κάμποσα πιάτα και πιατέλες από φαγητά, γλύκα, κουραμπιέδες, και μελομακάρονα, κάμποσα μπουκάλια και ποτήρια από κρασί, μπύρες και αναψυκτικά, κάμποσα πακέτα από δώρα, δωράκια και φλουριά και αυτό είναι όλο.

Πριν καλά καλά το συνειδητοποιήσεις, έχεις επιστρέψει στη μισητή / λατρεμένη σου καθημερινότητα.

Ο σωστός ετήσιος απολογισμός δεν γίνεται τώρα, γίνεται τον Αύγουστο.

Τότε που, ειδικά στην Ελλάδα, το καθεστώς παρατεταμένης ημιλειτουργίας των πάντων, σού προσφέρει τις ιδανικές συνθήκες για να δεις τα προηγούμενα και να σχεδιάσεις τα επόμενα επεισόδια της ζωής σου.

Σεζόν όχι ημερολογιακό έτος

Η αρκετών ημερών απουσία από το γραφείο, το κύμα, τα τζιτζίκια, το δροσερό βουνίσιο αεράκι δημιουργούν μια ικανοποιητική, από άποψη διάρκειας και ποιότητας, ανάπαυλα, και σού δίνουν το καθαρό μυαλό να σκεφτείς τι θα ήθελες να αλλάξεις και τι να κρατήσεις από τη σεζόν που τελείωσε.

Αυτό που θα μπορούσε, αναφορικά με τους στόχους μας, να γίνεται στα τέλη Δεκεμβρίου, είναι μια εξεταστική μετεξεταστέων. Να μπορούμε δηλαδή να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους που θέσαμε τον Σεπτέμβρη και που έχει γίνει ήδη φανερό ότι οδεύουν προς την αποτυχία (δυστυχώς είναι και οι περισσότεροι).

Χωρίς καμία αμφιβολία, επίσημη μονάδα παρέλευσης των ετών πρέπει να είναι η σεζόν «Σεπτέμβριος – Αύγουστος» και όχι το στεγνό ημερολογιακό έτος «Ιανουάριος – Δεκέμβριος». Ό,τι ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και στην εκπαίδευση.

Η λογική της σεζόν προσφέρει μια πολύ πιο συναρπαστική εξέλιξη στην πλοκή της καθημερινότητας.

Στον τρόπο δηλαδή, που η ζωή τραβά την ανηφόρα:

Ξεκινά αργά και νοχελικά τον Σεπτέμβριο, ζορίζει τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο, κάνει ένα κάλο διάλειμμά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, πέφτει σε βαριά θλίψη τον Ιανουάριο, παίρνει μια μικρή ανάσα την Καθαρά Δευτέρα και μια σαφώς μεγαλύτερη το Πάσχα και ύστερα «ξεχνιέται» μετρώντας αντίστροφα, ως τις θερινές διακοπές και τον άγιο ελληνικό Αύγουστο.

Η αλλαγή του έτους με τη λογική Ιανουάριος – Δεκέμβριος εξιτάρει μόνο τους λογιστές, τους ασφαλιστές και τα υπουργεία Οικονομικών και Συγκοινωνίας. Κανέναν άλλον.

Και πέραν όλων των άλλων, το σίγουρο είναι ότι αν είχαμε το θάρρος να μεταφέρουμε την αλλαγή του έτους τον Αύγουστο, θα έκλεινε οριστικά και η κουραστική, εδώ και καιρό, συζήτηση για το αν και πότε επιτρέπεται να ευχόμαστε «Καλό χειμώνα!».

31 Αυγούστου, παραμονή της νέας πρωτοχρονιάς, θα λέμε «Καλή χρονιά!» και ξεμπερδεύουμε.

Headlines