«Ασε μας κουκλίτσα μου» ή… η ατέρμονη υποκρισία της γυναικείας (και ανδρικής) αυταρέσκειας

Σε μια εποχή που η εικόνα, το φαίνεσθαι, οι καρδούλες και τα like των social media κυριαρχούν, έρχεται μια κάποια Λατινοπούλου απλά να μας υπενθυμίσει τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

Κι έρχεται, έστω και με τις… τρίχες που είπε, να μας ταρακουνήσει, να μας κάνει να σκεφτούμε τελικά τι είναι αυτό που έχει σημασία. Ποιες είναι οι αξίες που πρέπει να επιβραβεύονται, ποια είναι τα πρότυπα που πρέπει να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές.

«Ποιο είναι το πρότυπο για σένα;» ρώτησα μια νεαρή… influencer της κακιάς ώρας και η απάντησή της ήταν προφανής: «Η… τάδε πρωϊνατζού. Γιατί είναι πανέμορφη, γιατί είναι κουκλάρα, γιατί τα λέει ωραία, γιατί ντύνεται όμορφα, γιατί έχει ωραία μαλλιά».

Αυτά είναι τα πρότυπα σήμερα και εκατομμύρια κορίτσια και αγόρια γίνονται «ακόλουθοι» σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής που τα έχει όλα. Glamorous, λάμψη, λεφτά, δημοσιότητα, ομορφιά… πλαστικούς, προσωπικούς γυμναστές, υπεύθυνους social media.

«Γιατί περνάς τόσες ώρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;» ρώτησα τον άλλον για να απαντήσει: «Μα με αυτά μεγάλωσα. Με αυτά ανδρώθηκα, έκανα ‘’φίλους’’, γνώρισα κορίτσια, βγήκα, τα ήπια και διασκέδασα. Με αυτά έμαθα την άλλη πλευρά της ζωής».

Δεκτά όλα αυτά, σεβαστά. Όμως δεν μπορεί να είναι ο κανόνας. Δεν μπορεί το φαίνεσθαι να κυριαρχεί του είναι. Δεν μπορεί η εικόνα να αντικαθιστά το μυαλό, τις αξίες, τα όνειρα, την πραγμάτωσή τους με έντιμα μέσα.

Και δεν μπορεί τα πρότυπα να έχουν αλλάξει με τέτοιο τρόπο ώστε να ξεχνάμε ότι τα διαμάντια λάμπουν πάντα, ακόμη και στη λάσπη, ενώ τα faux bijoux έχουν ημερομηνία λήξης.

Στο εκπληκτικό βιβλίο του Τομ Γουλφ που έγινε ταινία με τον Τομ Χανκς και με τίτλο «Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας», περιγράφεται η γενιά της Wall Street που έβγαλε γρήγορα κι άκοπα χρήματα, που ανέβηκε ψηλά σαν τον Ικαρο, αλλά που κάηκαν τα φτερά του και η πτώση έγινε με πάταγο.

Ο τίτλος της ταινίας έκτοτε χρησιμοποιείται για τους έχοντες αδικαιολόγητη έπαρση και γι’ αυτούς που τελικά είναι τόσο ανασφαλείς ώστε η πτώση τους να είναι δραματική.

Στην εποχή των social media, όπου ένα παραπάνω like, ένας επιπλέον follower είναι το ζητούμενο, δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πρότυπα και αξίες που έχουν νόημα.

Στην εποχή μας κυριαρχούν οι Λατινοπούλες που δεν ανέχονται τις κοινές θνητές. Αυτές που γέννησαν παιδιά, που έκαναν ραγάδες, που έχουν κυτταρίτιδα, που έχουν κατάθλιψη, που είναι μέχρι και αξύριστες γιατί τους έχει πάρει από κάτω η καθημερινότητα.

Η μάνα σου, η μάνα μου, οι πατεράδες μας, οι αγωνιστές της ζωής, όσοι θυσιάστηκαν για τους κοινωνικούς αγώνες, όσοι έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα δεν είναι πρότυπα.

Οι γυναίκες που δίνουν καθημερινά μάχη για τα δικαιώματά τους, που πολεμούν τον σεξισμό και την παρενόχληση, δεν είναι πρότυπα.

Οι γκέι που αγωνίζονται για τη διαφορετικότητά τους δεν είναι πρότυπα.

Δυστυχώς, ο ακτιβισμός, ο σεβασμός στον άλλον, στον διαφορετικό, στον ξένο, στον αλλόθρησκο και σε κάθε φτωχοδιάβολο αυτής της κοινωνίας, περνάνε απλά στα ψιλά. Τη θέση τους έχουν πάρει οι influencers, η λάμψη, η αστερόσκονη, τα ατέλειωτα giveaways, τα χιλιάδες «χεράκια» που δείχνουν την «ευαρέσκεια» για το προϊόν.

Το οποίο προϊόν μπορεί, δυστυχώς, να είναι και η ίδια η γυναίκα ή και ο άνδρας – το σύγχρονο πρότυπο μιας κοινωνίας που έχει διαφορετικές προτεραιότητες.

Η Λατινοπούλου, με την οποία πολύ ασχοληθήκαμε και πολύ σοβαρά την πήραμε, είναι απλά ο καθρέφτης, ο οποίος είναι διπλός. Διότι αν αποδοκιμάζουμε μια τις δηλώσεις της Λατινοπούλου, θα πρέπει να… ξεράσουμε και με την κάθε «μανταμίτσα», σελέμπριτι του νεοελληνικού λαιφστάιλ που ποζάρει στο Instagram με δήθεν… φυσικές φωτογραφίες για να δείξει πόσο διαφορετική είναι και να πικάρει τη νεαρή πολιτεύτρια.

Κι όταν όλοι ξέρουν πόσο fake είναι και πόσο ανασφαλής με την εικόνα της. Και πόσο δυστυχισμένη είναι όταν η κάμερα της τηλεόρασης ή του φωτογραφικού φακού δεν την ακολουθεί. Όταν δεν είναι στη δημοσιότητα, όταν την πιάνει υστερία γιατί πλέον τα λαμπερά περιοδικά δεν της αφιερώνουν ούτε μια φωτογραφία.

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με την υποκρισία. Οσοι και όσες διαιωνίζουν πρότυπα που χτίζονται καθημερινά πάνω σε «φίλτρα», photoshop, κομμωτές, πλαστικούς χειρουργούς, νυχούδες κ.λπ. να μην «σκούζουν» μετά με την κάθε Λατινοπούλου.

Η εποχή της τελειότητας, της τελειομανίας οδηγεί στην υπερβολή, στα στερεότυπα που σε προστάζουν: «Χάσε κιλά, βάλε μαλλιά, βάψου, ξυρίσου, ντύσου προκλητικά, κρύψε ό,τι η φύση σε προίκισε κι αν είναι ατέλεια».

Ο τέλειος άνθρωπος δεν υπάρχει, και δεν δημιουργείται με κανέναν φωτογραφικό φακό του κινητού, της κάμερας ή του επαγγελματία φωτογράφου.

Να είστε όμορφοι και όμορφες. Αλλά μην ξεχνάτε. Η εσωτερική ομορφιά διαρκεί πολυ περισσότερο…