Ιδιωτικοποιείται το νερό;

Πολλές φορές γίνεται συζήτηση για την αναγκαιότητα ή όχι της ιδιωτικοποίησης δημοσίων περιουσιακών στοιχείων. Πληθώρα απόψεων και από τη μια και από την άλλη πλευρά.

Το τελευταίο διάστημα επανήλθε και πάλι η συζήτηση, έστω και μέσω της τοποθέτησης του βουλευτή της ΝΔ και δημοσιογράφου Μπάμπη Παπαδημητρίου, για το νερό, την τιμή του και από πίσω βλέπει κανείς τα διάφορα σενάρια περί ιδιωτικοποιήσεων.

Μια χώρα όπως η Ελλάδα οφείλει να προστατεύσει τις εταιρείες ύδρευσης της χώρας, τα δίκτυα ύδρευσης, τις πηγές πόσιμου νερού, τους ταμιευτήρες ή άλλα τεχνητά ή φυσικά υδάτινα σώματα που αποτελούν υδρευτικές, αρδευτικές ή και ενεργειακές υποδομές. Εξάλλου το νερό διαδραματίζει ρόλο στην ενέργεια, στην ύδρευση και στην άρδευση.

Στα μέσα του καλοκαιριού του 2012, όταν η Ελλάδα ήταν στις μνημονιακές μυλόπετρες, το  Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σημείωνε, ότι «το νερό είναι αναπαλλοτρίωτο δημόσιο αγαθό απαραίτητο για τη ζωή και δεν πρέπει να είναι πηγή κέρδους, ενώ η πρόσβαση στο νερό αποτελεί ένα θεμελιώδες και πανανθρώπινο δικαίωμα» και σε άλλο σημείο ανέφερε: «η βιώσιμη διαχείριση του νερού είναι μια αναγκαιότητα για το περιβάλλον και την υγεία που παίζει σημαντικό και ρυθμιστικό ρόλο στον κύκλο του κλίματος». Και μην ξεχνάμε και το ψήφισμα του ΟΗΕ το καλοκαίρι του 2010 στην πρόσβαση των πολιτών σε ασφαλές και οικονομικά προσιτό, πόσιμο νερό.

Η διεθνής εμπειρία έδειξε ότι όπου ιδιωτικοποιήθηκαν οι εταιρείες ύδρευσης, το μοντέλο απέτυχε και επέστρεψαν στο Κράτος, αφού κατεγράφη πολλαπλασιασμός των τιμών, πτώση της ασφάλειας και τη ποιότητας του νερού, κ.α.  Αυτό συνέβη σε πολλές χώρες αλλά και σε αρκετές πόλεις της Ε.Ε.

Ακόμα και στο κοσμοπολίτικο Παρίσι το πόσιμο νερό πέρασε εδώ και χρόνια, από τον ιδιωτικό, στο δημόσιο έλεγχο.

Και να δούμε τι γίνεται στην Γερμανία, καθώς έχει ενδιαφέρον. Στο Βερολίνο, το 50% της εταιρείας ύδρευσης, είχε πωληθεί πριν χρόνια σε ιδιώτες, αλλά το 2014, το κρατίδιο εξαγόρασε το ποσοστό της από την Berlinwasser και πέρασε και πάλι υπό δημόσιο έλεγχο. Στα 12 χρόνια που τα δίκτυα ύδρευσης ήταν σε ιδιώτες, το κόστος για τα νοικοκυριά αυξήθηκε περίπου 25%. To ίδιο έγινε στη συνέχεια και από άλλες οκτώ γερμανικές πόλεις, ενώ σε μια εξίσου μεγάλη γερμανική πόλη το Μόναχο, το νερό είναι υπό δημόσιο έλεγχο.

Εδώ γιατί επιμένουμε σε συνταγές αποτυχίας. Προσωπικά θα σταθώ στο εξής: όταν θέλεις να προχωρήσεις με δικό σου αναπτυξιακό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς να έχει το Κράτος στην κατοχή του βασικές υποδομές, όπως στο πεδίο της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, του νερού, των λιμανιών και των αεροδρομίων.

Απλά για να έχεις, αφού πολλά έχουν ιδιωτικοποιηθεί, τουλάχιστον δημόσιο νερό, φροντίζεις να βελτιώσεις στεβλώσεις, λάθη και προβληματικές καταστάσεις, ενώ εφαρμόζεις σύγχρονα μοντέλα διοίκησης και διαχείρισης.

Η γνωστή λογική «ιδιωτικοποιήστε» εάν δεν μπορείς να βρεις λύσεις, είναι εύκολη, αλλά όχι και η ενδεδειγμένη. Τόσα και τόσα ιδιωτικοποιήθηκαν, ας μείνει το νερό όπως είναι!