Ώρες ώρες νιώθω κάτι σαν τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, τις εποχές της τηλεοπτικής δόξας του.

Τότε που κάθε κατατρεγμένος, αδικημένος, καταπιεσμένος, είτε στην πραγματικότητα, είτε κατά φαντασίαν, αναζητούσε δικαίωση στη ζούγκλα.

Διαβάστε περισσότερα εδώ