Ο Πάνος Καμένος είναι μια αυθεντική κινηματογραφική φιγούρα. Τον παρακολουθώ συχνά στην Βουλή, τον βλέπω στα δελτία ειδήσεων και ομολογώ ότι το χαίρομαι πολύ το θέαμα. Είναι όντως φιγούρα! Χαίρομαι με τον ίδιο τρόπο που χαίρομαι όταν βλέπω αυθεντικές φιγούρες του κινηματογράφου ή της τηλεόρασης, φιγούρες με στιλ και ταμπεραμέντο εντελώς δικό τους.

Μου θυμίζει λιγάκι τον Μπόμπι «Μπακάλα» Μπακαλιέρι, ένα από τα «καλά παιδιά» στους «Σοπράνος», τον Στίβεν Σιρίπα δηλαδή, για να πούμε και το όνομα του ηθοποιού που τον υποδύεται.

Και οι δυο τους, Μπακαλιέρι και Καμμένος μου προκαλούν τρόμο μεν αλλά με ένα περίεργο, πολύ ιδιαίτερο τρόπο, γιατί όποτε τους βλέπω και ενώ τρομάζω από την αδιόρατη απειλή που εκπέμπουν, δεν μπορώ παρά να καταπιώ και ένα αμυδρό χαμόγελο.

Όποτε ο Πάνος Καμένος ανοίγει το στόμα του και ουρλιάζει και τα προγούλια του τρεμοπαίζουν, δεν ξέρω στ’ αλήθεια αν θα πρέπει να πάρω στα σοβαρά αυτά που λέει ή να τα’ ακούσω βερεσέ.

Οποτε σμίγει τα φρύδια του μου θυμίζει παραπονεμένο στρουμπουλό παιδάκι που του πήραν τα παιχνίδια του, ή για να είμαι ακριβέστερος τον Μπόμπι Μπακαλιέρι που του πήραν τα κανόλι του.

Καμιά φορά τον βλέπω να περιφέρεται φορώντας ένα στρατιωτικό τζάκετ και να ελέγχει στρατιώτες που στέκονται σούζα. Νάτος και πάλι ο Μπόμπι στο μυαλό μου, να δίνει διαταγές σε γκάνγκστερ ακόμα πιο χαμηλόβαθμους από τον ίδιο.

Άλλες φορές σκέφτομαι τον κ. Καμμένο να κάνει πράγματα που δεν τον έχω δει να κάνει αλλά έχω δει τον Μπόμπι να το κάνει, πάντα στους «Σοπράνος». Όπως, για παράδειγμα, το να τρώει μια ζουμερή, πικάντικη μπριτζολάρα δίπλα στον μακαρίτη τον Τζέιμς Γκαντολφίνι, τον Τόνι Σοπράνο. Και πάλι γελώ μέσα μου τι να κάνω, άνθρωπος είμαι.

Headlines