«Δεν φαντάζεσαι τι µπορεί να πάθει ο άνθρωπος μέσα σε ένα λεπτό» μου είπε δείχνοντάς μου τον νάρθηκα στο χέρι του και τον νάρθηκα στο πόδι του. «Μπορώ, αλλά συνέχισε» τον προέτρεψα. Γνώριζα την ιστορία του, μου την είχαν μεταφέρει οι καλοθελητές, αλλά ήθελα να την ακούσω από τον ίδιο, καθώς πάντα με διασκεδάζουν οι τούμπες (των άλλων) – και πείτε με κακό.

«Πήγα στην εκκλησία να κάνω έναν σταυρό και εκεί που κατέβαινα τη σκάλα δίπλωσε το ένα πόδι, παρέσυρε το άλλο, κατρακύλησα όλα τα σκαλιά και προσγειώθηκα μέσα σε ένα παρτέρι με αγριόχορτα». Το αποτέλεσμα ήταν μια μπλαβιά μύτη, σκισμένα χείλη, ένα κάταγμα στο χέρι, ένα πιο σοβαρό κάταγμα στο πόδι και αλλεργικοί ερεθισμοί στο δέρμα.

«Φαίνεται έπεσα σε τσουκνίδες, όμως δόξα τω Θεώ, δεν έπαθα χειρότερα!». «Εξακολουθείς δηλαδή να πιστεύεις στον Θεό;» τον πείραξα. «Γιατί να μην πιστεύω;».

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο