Βρέθηκε στην Αθήνα για λίγες ημέρες, στο πλαίσιο των Νυχτών Πρεμιέρας. Ο λόγος για τον Καναδό Ντον ΜακΚέλαρ, σκηνοθέτη της Τελευταίας Νύχτας του Κόσμου που ήρθε στην Ελλάδα για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία, Ο Αξέχαστος Μήνας.

Σε αυτήν, μία κοινότητα ψαράδων στον Καναδά, που ζει από τα χρήματα της πρόνοιας, επιθυμεί το χτίσιμο ενός εργοστασίου στην περιοχή, που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας στην χτυπημένη από την κρίση κοινότητα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να πείσει έναν γιατρό που έχει έρθει προσωρινά, να μείνει μόνιμα στο χωριό. Και έτσι θα ξεκινήσει ένα συλλογικό ψέμα…

Ο Ντον ΜακΚέλαρ μίλησε στο in.gr για την οικονομική κρίση, πώς αυτή εκφράζεται στον Καναδά, για την αίσθηση της κοινότητας -πολύ σημαντική για τον ίδιο-, για την ανορθόδοξη καριέρα του και για τις ομορφιές της Αθήνας.

  • Πώς σας φάνηκε η Αθήνα;

Είχα τον χρόνο να δω κάποια πράγματα. Τα τουριστικά, φυσικά, και κάποιες άλλες γειτονιές στις οποίες έκανα βόλτα. Και πήγα και σε ένα νησί, το Αγκίστρι.

  • Σας άρεσε;

Ναι, μου άρεσε πολύ. Είναι πραγματικά πανέμορφο. Είδα, επίσης, μεγάλο μέρος της Αθήνας. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν η νυχτερινή ζωή. Οι γειτονιές τα βράδια έχουν τόσο μεγάλη ενέργεια και αισιοδοξία. Δεν ήταν αυτό που περίμενα. Οι Αθηναίοι που συναντώ είναι πολύ αρνητικοί για την πόλη τους και μου φαίνεται παράξενο γιατί η Αθήνα είναι μία ζωντανή πόλη. Υπάρχουν προβλήματα, σίγουρα, δεν τα υποτιμώ. Επειδή ταξιδεύω συχνά, όμως, ξέρω ότι δεν είναι συνηθισμένο να υπάρχει τόση ζωή και αισιοδοξία και δραστηριότητα σε μία περιοχή. Όλοι βγαίνουν έξω και υπάρχει η έννοια της κοινότητας. Για μένα αυτό είναι κάτι συναρπαστικό.

  • Η ταινία σας, «Ο Αξέχαστος Μήνας» αναφέρεται και στην οικονομική κρίση. Ήταν συνειδητή επιλογή να μιλήσετε γι’ αυτό;

Ναι. Αυτό ήταν που με έκανε να σκεφτώ ότι η ταινία περιέχει μια αλήθεια στην «καρδιά» της. Με ενδιέφερε πολύ η συγκεκριμένη κοινότητα, μία κοινότητα ψαράδων που έχει πληγεί πολύ από την οικονομική κρίση και από την βιομηχανική αλιεία. Ένιωθα ότι υπήρχε η έννοια του επείγοντος σε αυτό που ήθελα να πω. Ήθελα να μιλήσω για την αντίδραση μιας κοινότητας, για το πώς μια κοινότητα αποφασίζει συλλογικά για ένα πρόβλημα, για ένα κοινωνικό ζήτημα. Αυτό είναι σπάνιο σε μία ταινία, εγώ προσωπικά δεν το βλέπω συχνά. Τις περισσότερες φορές βλέπουμε τις συμφορές ενός ανθρώπου ή τις μάχες ενός μόνο ανθρώπου, αλλά σπανίως της κοινότητας.

  • Ο Καναδάς έχει πληγεί από την κρίση;

Οι άνθρωποι θεωρούν τον Καναδά ως χώρα που ξέφυγε τελείως από την οικονομική κρίση. Και η αλήθεια είναι ότι οικονομικά τα πήγαμε καλά στο να την αποφύγουμε. Ο Καναδάς, όμως, είναι μια μεγάλη χώρα. Και υπάρχουν περιοχές –στον βορρά ή αγροτικές περιοχές- που επλήγησαν άσχημα από την κρίση. Η κρίση είναι ζήτημα διεθνές.

  • Υπάρχουν, δηλαδή, ολόκληρα χωριά στον Καναδά που ζουν από τα χρήματα της πρόνοιας, όπως δείχνετε στην ταινία σας;

Ναι, φυσικά. Δυστυχώς η κυβέρνηση, η οποία υπερηφανεύεται για τις πολιτικές της και για την οικονομική ασφάλεια στη χώρα, είναι αρνητική απέναντι σε αυτά τα χωριά και θεσπίζει κανόνες για τα επιδόματα της πρόνοιας, που το κάνουν πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους που ζουν από αυτά να επιβιώσουν. Τα πράγματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα για όσους λαμβάνουν εποχικό επίδομα, για παράδειγμα για τους ψαράδες που ψαρεύουν μόνο συγκεκριμένες περιόδους μέσα στον χρόνο. Αυτές οι κοινότητες είναι πανέμορφες, με πλούσια κουλτούρα. Το βρίσκω λυπηρό που η κυβέρνηση δεν μπορεί να τις στηρίξει.

  • Στην ταινία οι κάτοικοι του χωριού συζητούν για το εάν μία πετρελαϊκή εταιρεία πρέπει να ανοίξει εργοστάσιο στην περιοχή. Τίθεται και το ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος. Υπάρχει εδώ μια λεπτή γραμμή…

Ήθελα να δείξω ότι δεν πρόκειται για μια ασπρόμαυρη κατάσταση. Για πολλές από αυτές τις κοινότητες, ο τομέας του πετρελαίου μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος για να μείνει κάποιος στον τόπο του. Σίγουρα δεν είναι κάτι ευχάριστο. Είναι εύκολο να διαμαρτύρεσαι όταν η ζωή σου δεν εξαρτάται από αυτό. Η κοινότητα πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτά που έχει για να βγάλει το καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν στιγμές που πρέπει να συμβιβαστεί. Πρόκειται για μια σκληρή ισορροπία. Δεν υπάρχει εύκολη λύση.

  • Δεν σκηνοθετείτε συχνά για τον κινηματογράφο. Γιατί σας παίρνει τόσο καιρό να γυρίσετε ταινία;

Το ξέρω. Είμαι αργός (γέλια). Θα έπρεπε να γυρίζω ταινίες πιο συχνά. Έχω μια ασυνήθιστη καριέρα: κάνω θέατρο, σινεμά, είμαι ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθετώ. Αυτό μου αρέσει, μου φαίνεται πιο υγιές το να έχω πολλές επιλογές. Μου αρέσει να με εκπλήσσουν διαφορετικά πράγματα. Δεν έχω συγκεκριμένο πλάνο καριέρας. Έχω στο μυαλό μου μια καινούρια ταινία και θα ήθελα να την κάνω σύντομα και όχι αργότερα. Παράλληλα, τον Ιανουάριο ξεκινάω γυρίσματα για μια σειρά και έχω γράψει ένα θεατρικό έργο… επομένως υπάρχουν πολλά πράγματα. Στον Καναδά είναι όπως στην Ελλάδα. Είναι δύσκολο να κάνεις κάθε χρόνο μία ταινία. Ο μόνος τρόπος για να μπορώ να ζήσω ήταν να έχω περισσότερες επιλογές στην καριέρα μου.

  • Πώς ήταν η συνεργασία με τον Μπρένταν Γκλίσον;

Υπέροχη, είναι καταπληκτικός ηθοποιός. Όταν τον σκέφτηκα για πρώτη φορά στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν μπορούσα να σκεφτώ κανέναν άλλο. Είναι σοβαρός και προσηλωμένος, αλλά παράλληλα είναι και πολύ αστείος. Έχει αυτή την ακεραιότητα και ειλικρίνεια που βρίσκεται στην καρδιά της ταινίας.

  • Κάνετε πολύ τηλεόραση. Σε τι διαφέρει από το σινεμά;

Είναι δύσκολο να πω. Αυτές τις ημέρες τα πράγματα έχουν αλλάξει: η τηλεόραση αλλάζει, γίνεται καλύτερη. Πιστεύω ότι υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία στο σινεμά. Θα ήταν πιο δύσκολο να γυρίσω αυτή την ταινία ως σειρά. Ως ταινία μπήκαμε στην κοινότητα και μετά φύγαμε. Στη σειρά θα έπρεπε να ζούμε εκεί, θα επηρεάζαμε την κοινότητα. Το σινεμά έχει μια πιο αντικειμενική ματιά. Η τηλεόραση είναι πιο περιοριστική. Αυτό μπορεί να είναι και διασκεδαστικό, ένα παζλ που πρέπει να λύσεις. Μπορεί όμως να είναι και απογοητευτικό.

  • Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την «Τελευταία Νύχτα του Κόσμου», μια ταινία που το κοινό έχει αγκαλιάσει πολύ…

Είμαι πολύ περήφανος για αυτή την ταινία. Πρόσεξα ότι στο Φεστιβάλ υπάρχει μια ταινία από την Αυστραλία που έχει κοινά σημεία με την Τελευταία Νύχτα του Κόσμου. Είναι απίστευτο πόσες ταινίες υπάρχουν τώρα που αντέγραψαν την Τελευταία Νύχτα (γέλια). Είναι κολακευτικό. Κάποιο περιοδικό έγραψε ότι με αυτή την ταινία επινόησα ένα ολόκληρο είδος. Ξέρω ότι στους Έλληνες αρέσει πολύ η ταινία αυτή. Ίσως η φιλοσοφική διάσταση που υπάρχει στο επίκεντρο της ταινίας κάνει τους ανθρώπους να την αγαπούν. Τώρα, από απόσταση, πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλο μέρος του εαυτού μου σε αυτή την ταινία. Ακόμα και πράγματα που τότε δεν είχα καταλάβει για μένα. Ήταν κατά κάποιο τρόπο προφητική. Είναι πολύ παράξενο. Ήταν σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου να πέρασε στην οθόνη. Έκτοτε αυτό προσπαθώ να επιτύχω σε κάθε δουλειά μου, αυτή τη μη συνειδητή διαδικασία. Αρχικά επρόκειτο απλά να είναι για την έλευση της νέας χιλιετίας. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν είναι αυτό. Είναι για το αίσθημα μιας επικείμενης καταστροφής και για την εύθραυστη φύση της κοινωνίας. Πράγματα που βλέπουμε σήμερα. Έχουν υπάρξει πολλές «συντέλειες του κόσμου» από τότε.

* Η ταινία «Ο Αξέχαστος Μήνας» προβάλλεται ήδη στις αίθουσες

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: