Τα ευρήματα της έρευνας είναι αποκαλυπτικά για το μέγεθος της αλλαγής και της μεταστροφής των εταιρειών στη στήριξη τους προς τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και το κίνημα του Pride.

Στη Βρετανία, οι αναρτήσεις των δέκα μεγαλύτερων εισηγμένων εταιρειών —μεταξύ των οποίων κολοσσοί όπως η HSBC, η Shell, η AstraZeneca και η Unilever— σημείωσαν πτώση 92% από το 2023. Ενώ το 2023 είχαν καταγραφεί 52 σχετικές δημοσιεύσεις, το 2024 ο αριθμός έπεσε στις 27, για να καταλήξει σε μόλις 4 αναρτήσεις το 2025.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η εικόνα είναι εξίσου ανησυχητική αποκαλύπτει ο The Guardian. Στις ΗΠΑ, οι δέκα μεγαλύτερες εταιρείες βάσει κεφαλαιοποίησης, συμπεριλαμβανομένων των Alphabet, Amazon και Microsoft, είδαν τη δραστηριότητά τους για το Pride να μειώνεται κατά 54%.

Η Apple παραμένει η μοναδική εξαίρεση, αυξάνοντας τις αναρτήσεις της κατά 22%, γεγονός που την καθιστά πλέον την πιο σταθερή σύμμαχο της κοινότητας στον επιχειρηματικό κόσμο. Αντίθετα, εταιρείες όπως η Tesla του Elon Musk και η Berkshire Hathaway του Warren Buffett τήρησαν απόλυτη σιωπή.

Παράγοντας Tραμπ & η τοξικότητα των SoMe

Η μεταστροφή αυτή δεν είναι τυχαία. Το 2025 σηματοδοτήθηκε από τις επιθετικές πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος υπέγραψε σειρά εκτελεστικών διαταγμάτων που ακύρωσαν ομοσπονδιακά προγράμματα για τη διαφορετικότητα, την ισότητα και τη συμπερίληψη (DEI).

Αυτό δημιούργησε ένα κύμα φόβου στα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών. Πολλές επιχειρήσεις, φοβούμενες κυρώσεις ή απώλεια κρατικών συμβολαίων, επέλεξαν να μετονομάσουν, να περιορίσουν ή και να καταργήσουν πλήρως τις πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης που εφάρμοζαν.

Παράλληλα, το περιβάλλον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και ειδικά στην πλατφόρμα X, έχει γίνει εξαιρετικά εχθρικό. Η ορατότητα τοξικών απαντήσεων και ακραίων απόψεων αποτρέπει τα τμήματα μάρκετινγκ από το να προβάλλουν μηνύματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν οργανωμένες επιθέσεις από συντηρητικές ομάδες.

«Μεγάλη προδοσία»

Οι οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η Stonewall, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Ο Σάιμον Μπλέικ, διευθύνων σύμβουλος της οργάνωσης, τονίζει ότι σε έναν κόσμο όπου τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα νιώθουν ολοένα και λιγότερο ασφαλή, η έλλειψη ξεκάθαρων σημάτων στήριξης από ισχυρούς θεσμούς όπως οι επιχειρήσεις είναι ολέθρια.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και η άποψη ότι αυτή η υποχώρηση αποτελεί μια αναγκαία «επαναφορά». Κάποια στελέχη υποστηρίζουν ότι οι πολιτικές διαφορετικότητας είχαν γίνει υπερβολικά πολιτικοποιημένες, χάνοντας την ουσία τους, που είναι η ίση μεταχείριση όλων των εργαζομένων.

Ωστόσο, για την κοινότητα, η σιωπή των εταιρειών ερμηνεύεται ως επιβεβαίωση του παλιού ρητού: «μια αρχή είναι αρχή μόνο όταν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις το κόστος της».

Το επιχείρημά σας αγγίζει τον πυρήνα μιας έντονης συζήτησης που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στους κύκλους του marketing και του ακτιβισμού. Πράγματι, η απόσυρση των εταιρειών από το Pride μπορεί να ερμηνευτεί ως το «τέλος του ξεπλύματος στο όνομα του ουράνιου τίξου», αλλά η πραγματικότητα είναι μάλλον πιο σύνθετη και λιγότερο καθησυχαστική.

Τέλος της υποκρισίας ή νίκη του φόβου;

Στον αντίποδα οι πολέμιοι του Rainbow Washing κρίνουν πως η αλλαγή είναι ειλικρίνεια.

Η εποχή όπου μια πολυεθνική άλλαζε απλώς το λογότυπό της σε ουράνιο τόξο τον Ιούνιο —ενώ ταυτόχρονα χρηματοδοτούσε συντηρητικούς πολιτικούς ή αγνοούσε τα δικαιώματα των εργαζομένων της— φαίνεται να φτάνει στο τέλος της και ο Rainbow Capitalism (Καπιταλισμός του Ουράνιου Τόξου) δέχεται πλήγμα, καθώς οι καταναλωτές έγιναν πιο καχύποπτοι και απαιτητικοί για αυθεντικότητα.

Ωστόσο, η υποχώρηση των εταιρειών το 2025 δεν οφείλεται απαραίτητα σε μια ξαφνική ηθική αφύπνιση κατά του ροζ ξεπλύματος.

Αντιθέτως, φαίνεται να είναι μια κίνηση αυτοπροστασίας απέναντι σε ένα εχθρικό πολιτικό περιβάλλον. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Αν οι εταιρείες σταματούν την «επιφανειακή» στήριξη επειδή φοβούνται το κόστος, τι θα συμβεί με την ουσιαστική στήριξη;

Οι δύο όψεις μιας άτακτης υποχώρησης

Η διακοπή των καμπανιών μπορεί όντως να «καθαρίσει» το τοπίο. Χωρίς τον θόρυβο των εταιρικών λογοτύπων, η προσοχή μπορεί να επιστρέψει στα ουσιαστικά αιτήματα της κοινότητας.

Για πολλούς ακτιβιστές, το τέλος της εμπορευματοποίησης του Pride είναι μια ευκαιρία επιστροφής στις ρίζες του κινήματος ως πολιτική διαμαρτυρία και όχι ως φεστιβάλ κατανάλωσης.

Ο κίνδυνος της πλήρους αορατότητας

Από την άλλη, η οργάνωση Stonewall και άλλοι φορείς επισημαίνουν ότι το «ροζ ξέπλυμα», όσο προβληματικό κι αν ήταν, παρείχε μια μορφή ορατότητας και νομιμοποίησης σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η πλήρης εξαφάνιση των ΛΟΑΤΚΙ+ αναφορών από τους εταιρικούς κολοσσούς μπορεί να εκληφθεί ως σήμα ότι η κοινότητα δεν είναι πλέον «ευπρόσδεκτη» ή «ασφαλής» στον δημόσιο χώρο, ενισχύοντας τη στοχοποίησή της.

Inclusion by stealth, η νέα στρατηγική

Αυτό που παρατηρείται το 2025 είναι η μετάβαση σε μια στρατηγική «αθόρυβης συμπερίληψης». Πολλές εταιρείες ισχυρίζονται ότι διατηρούν τις εσωτερικές τους πολιτικές (όπως ασφαλιστική κάλυψη για συντρόφους ίδιου φύλου ή προγράμματα κατά των διακρίσεων), αλλά επιλέγουν να μην τις διαφημίζουν.

Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε το Rainbow Washing πεθαίνει, δίνοντας τη θέση του σε μια πιο ουσιαστική αλλά «κρυφή» υποστήριξη. Αν όμως η σιωπή συνοδεύεται και από περικοπές προϋπολογισμών, τότε μιλάμε για μια καθολική οπισθοδρόμηση.

Το 2025 κλείνει με ένα σαφές ερώτημα: Είναι η εταιρική στήριξη στα δικαιώματα μια ειλικρινής δέσμευση ή απλώς ένα εργαλείο μάρκετινγκ που εγκαταλείπεται μόλις αλλάξει ο πολιτικός άνεμος; Ενώ ορισμένες εταιρείες ισχυρίζονται ότι συνεχίζουν τη στήριξή τους «πίσω από τις κλειστές πόρτες», η δραστική μείωση των προϋπολογισμών για τη διαφορετικότητα δείχνει ότι η υποχώρηση είναι βαθιά δομική.

Ειδήσεις Σήμερα: