Φοινικούντα: «Ήταν σαν να μιλούσε κάποιος άλλος, ήταν φοβισμένος» – Τι αποκαλύπτει ανιψιός του ιδιοκτήτη

Στον τόπο του διπλού φονικού στη Φοινικούντα επιστρέφει η Αμαλία Τομαρά, η ανιψιά του ιδιοκτήτη του κάμπινγκ που δολοφονήθηκε το βράδυ της Κυριακής 5 Οκτωβρίου. Με φωνή φορτισμένη, δείχνει σημεία που γνωρίζει καλά. Σημεία που, όπως υποστηρίζει, θα μπορούσαν να κρύβουν απαντήσεις ή ακόμη και το όπλο του εγκλήματος.

«Είναι η πρώτη φορά που επιστρέφω εδώ μετά από εκείνη τη νύχτα. Είμαι πάρα πολύ ταραγμένη, πάρα πολύ στεναχωρημένη. Εδώ έχω μεγαλώσει από πολύ μικρή. Δεν λεγόταν Άμμος τότε, αλλά Λούτσαινα. Ο Κώστας, λόγω της διαφοράς ηλικίας, πάντα με πρόσεχε. Φτιάχναμε καλύβες από καλάμια», λέει προσπαθώντας να συγκρατήσει τη συγκίνησή της.

Στη ρεσεψιόν του κάμπινγκ, τον χώρο του μαρτυρίου των δύο αγαπημένων της προσώπων, δηλώνει πεπεισμένη πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο.

«Τίποτα δεν ήταν τυχαίο»

«Δεν βρέθηκαν εκεί οι δράστες συμπωματικά. Κάποιος τους ειδοποίησε για να έρθουν. Ούτε η μέρα διαλέχτηκε τυχαία. Ο καιρός ήταν πολύ άσχημος, ο κόσμος ήταν μέσα στις σκηνές του. Ένας άλλος χώρος που έπρεπε να είχε ερευνηθεί είναι η σοφίτα. Τα προηγούμενα χρόνια ο Κώστας κοιμόταν κάποια βράδια εκεί. Εκεί επάνω υπήρχε και το χρηματοκιβώτιο με τα χρήματα του κάμπινγκ».

Η κάμερα του «Τούνελ» καταγράφει ένα κενό στον φράχτη. Ένα πέρασμα από το οποίο, όπως φαίνεται, κάποιος θα μπορούσε να εισέλθει ανενόχλητος και να φτάσει απευθείας στη ρεσεψιόν χωρίς να χρησιμοποιήσει την κεντρική είσοδο.

Σε άλλο σημείο του κάμπινγκ, μία μεγάλη έκταση με ποτάμι και καλαμιές συνορεύει με οικόπεδο σε απόσταση μόλις πέντε έως δέκα μέτρων. Ένα μέρος που, όπως επισημαίνει, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να εξαφανιστεί το όπλο μέσα στη νύχτα.

«Δεν ήταν ο μπάρμπας μου αυτός. Ήταν σαν να μιλούσε κάποιος άλλος. Ήταν φοβισμένος»

Προχωρώντας βαθύτερα στον χώρο, η έρευνα φτάνει σε μία τεράστια περιοχή όπου βρίσκονται 40 έως 50 εγκαταλελειμμένα τροχόσπιτα. Οι ιδιοκτήτες τους ζουν στο εξωτερικό.

«Αυτά δεν έχουν ερευνηθεί καθόλου. Έπρεπε να είχαν ελεγχθεί από την επόμενη κιόλας μέρα. Είναι ένα από τα βασικά μας αιτήματα. Η Αστυνομία έψαξε μία έκταση 40 στρεμμάτων μέσα σε μία ώρα. Το θεωρώ αδύνατο να ελέγχθηκαν όλα. Κοιτάξτε πόσα τροχόσπιτα υπάρχουν εδώ. Εξίσου σημαντικό είναι και το πηγάδι», λέει και σταματά για λίγο.

«Συγκινούμαι κάθε φορά που το βλέπω. Από εδώ βγάζαμε νερό με τον Κώστα για να ταΐζουμε τα ζώα. Αυτό έπρεπε να είναι το πρώτο σημείο που θα ελεγχόταν. Είναι απαράδεκτο που δεν έγινε. Δεν έχει ερευνηθεί ούτε η αποθήκη του πετρελαίου, ούτε οι υπόλοιπες αποθήκες με τον εξοπλισμό του κάμπινγκ».

Η έρευνα του «Τούνελ»

Μετά την ολοκλήρωση της επιτόπιας έρευνας, η κάμερα της εκπομπής και η ανιψιά του θύματος βρίσκονται έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Πύλου. Η Αμαλία, εμφανώς φορτισμένη, μιλά για την στοχοποίηση του ανήλικου γιου της.

«Την επόμενη κιόλας μέρα βρεθήκαμε εδώ. Πήραν τον γιο μου μακριά από εμένα και τον ανέκριναν για ώρες ως ύποπτο, με βάση περιγραφή που είχε δώσει ο ξάδερφός μου. Το παιδί μέχρι σήμερα παρακολουθείται από ψυχολόγο – ψυχίατρο. Έχει επηρεαστεί η ζωή του, το σχολείο του. Έχω καταθέσει μηνύσεις και θα ακολουθήσουν κι άλλες σε όποιον έχει πει ή διαδώσει κάτι για το παιδί μου».

Αναφερόμενη στην στάση του ξαδέρφου της, περιγράφει στιγμές που, όπως λέει, δεν μπορεί να ξεχάσει.

«Όταν με είδε μετά το φονικό, με πλησίασε και με φίλησε. Ο καιρός ήταν φρικτός. Εγώ έπεσα κάτω στις λάσπες και φώναζα ‘Κώστα, Κώστα’. Εκείνος ήταν ατάραχος. Χωρίς κανένα συναίσθημα. Μου είπε με μία φωνή που δεν είχα ξανακούσει ‘εγώ είμαι εδώ τώρα’. Μου επέτρεψε να πλησιάσω τον χώρο για λίγα λεπτά, μετά από δύο – τρεις ημέρες, και μου έλεγε ότι δεν χρειαζόταν να ξαναπάω γιατί θα έκλειναν το κάμπινγκ», καταλήγει.

«Ήταν σαν να μιλούσε κάποιος άλλος»

Το «Τούνελ», συνεχίζοντας την έρευνα γύρω από το θρίλερ του διπλού φονικού στη Φοινικούντα, επικοινώνησε με έναν άλλο ανιψιό του άτυχου ιδιοκτήτη του κάμπινγκ, που έγινε μάρτυρας στη νέα διαθήκη του.

Τρεις ημέρες πριν από τη δολοφονία, ο θείος του τον κάλεσε στη ρεσεψιόν για να του μιλήσει. Όμως δεν ήταν ο άνθρωπος που ήξερε.

«Δεν ήταν ο μπάρμπας μου αυτός. Ήταν σαν να μιλούσε κάποιος άλλος. Ήταν φοβισμένος», λέει χαρακτηριστικά.

Ο Κώστας, όπως εξηγεί, του μιλούσε για φυγή. Για μία ζωή μακριά από όλους και από όλα. Έλεγε πως όλοι τον πλησίαζαν για τα χρήματα, πως ένιωθε μόνος, περικυκλωμένος. Πως ήθελε να πουλήσει το κάμπινγκ.

«Ήθελε να φύγει στο εξωτερικό, να ζήσει σαν άνθρωπος. Δεν θα μιλούσε ποτέ έτσι ο Κώστας. Σαν να μου κλαιγόταν».

Του εκμυστηρεύτηκε μάλιστα πως επειδή έβλεπε ότι τον αγαπούσε και τον εμπιστευόταν, σκεφτόταν να του αφήσει το μίνι μάρκετ χωρίς ενοίκιο. Λόγια παράξενα, λόγια αποχαιρετισμού, σαν να περίμενε κάτι. Όταν τον ρώτησε τι του συμβαίνει, δεν πήρε απάντηση.

Μιλάει για μία από τις δύο απόπειρες στον θείο του που τον είχε χτυπήσει κάποιος άγνωστος. Ένα περιστατικό που τον είχε ταράξει.

«Μου ζήτησε την καραμπίνα του πατέρα μου, το όπλο που αργότερα εντόπισε η Αστυνομία», λέει χαρακτηριστικά.

Για τη διαθήκη

Για τη διαθήκη, που άλλαξε λίγες ημέρες πριν το τέλος, ο ίδιος δηλώνει πως δεν γνωρίζει τον πραγματικό λόγο. Ήξερε μόνο ότι υπήρχαν εντάσεις με την ανιψιά και τον εγγονό του.

«Ήξερα ότι είχαν τσακωθεί και λέω για αυτό θα έκανε κάποιες αλλαγές. Ο Διονύσης (ανιψιός) δεν ήξερε τίποτα. Φαινόταν όμως πως ο θείος ήθελε να φύγει. Να πάει Μαρόκο, Ισπανία, Πορτογαλία… να πάρει ένα σπίτι και να έρχεται πίσω έναν μήνα τον χρόνο».

Περιγράφει και τη μοιραία ημέρα, εκείνη που, όπως λέει, θα μπορούσε να είχε χαθεί κι αυτός αν δεν τον είχε σώσει, άθελά της, η γυναίκα του. Είχε πάει για ελιές. Λίγο μετά τις 19:00, η σύζυγός του τον πήρε τηλέφωνο να φάνε. Αλλιώς, θα περνούσε από το κάμπινγκ.

«Στις 21:30 το τηλέφωνό μου χτύπησε και ήταν ο συμβολαιογράφος. Με ρώτησε τι έγινε πάλι και ακούγονταν πυροβολισμοί στο κάμπινγκ. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με τον θείο μου. Μετά με τον Ντάνι. Μετά με τον δήμαρχο. Κανείς δεν απάντησε. Είπα στη γυναίκα μου ντύνομαι και φεύγω. Κάτι έχει γίνει».

Όταν έφτασε στο κάμπινγκ, οι νεκροί βρίσκονταν στη ρεσεψιόν. Το σοκ ήταν ισχυρό.

Την επόμενη ημέρα, εκείνος, η Ερμιόνη, ο Ντάνι και η σύντροφός του καθάριζαν τον χώρο αφού είχε αποχωρήσει το εγκληματολογικό. Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη.

«Ο Ντάνι δεν άντεχε και είχε αναγούλες. Κατάλαβες τι επικρατούσε εκεί μέσα. Τις επόμενες ημέρες μου έλεγε ξανά και ξανά πως είναι αθώος. Αν μάθαινε ότι υπάρχει έστω και η παραμικρή πληροφορία πως είχε εμπλοκή, θα μου ζητούσε να του περάσω εγώ ο ίδιος τις χειροπέδες για να τον οδηγήσω στη φυλακή», καταλήγει.