Το φως του ήλιου σχηματίζει μια καρδιά μέσα στο μαυσωλείο ενός ερωτευμένου ζευγαριού από την Γαλλία
Ο Léonce Evrard έχασε την αγαπημένη του, Louise Flignot, το 1916 και, θέλοντας να τιμήσει την μνήμη της φιλοτέχνησε ένα μαυσωλείο στο οποίο αγκαλιάζονται νεκροί μέχρι και σήμερα.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ πίστευε ότι: «Αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν’ αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις», ενώ από την πλευρά του ο Αλμπέρ Καμύ, θεωρούσε ότι το πάθος γεννάει την τέλεια δικαιολογία για τις μυριάδες συναισθηματικές μας αμαρτίες: «Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, έναν μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας».
Όλες αυτές οι θεωρίες, ήρθαν κάπως αβίαστα στο μυαλό μου όταν, παρακολουθώντας reels στο Instagram – ξέρετε, κατα τις μεταμεσονύχτιες ώρες που ελπίζεις να σε πάρει ο ύπνος τα επόμενα λεπτά, ενώ έξω ξημερώνει σιγά σιγά και από τους πάνω ορόφους αρχίζουν να ακούγονται τα πρώτα ξυπνητήρια – όταν έπεσα πάνω σε μια ιστορία για έναν αιώνια ερωτευμένο άνδρα που μη μπορώντας να αντέξει τον χαμό της αγαπημένης του, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κοιμητήριο το οποίο θα ένωνε για πάντα τους δύο εραστές.
Αποφάσισα τότε να ψάξω λίγο παραπάνω την ιστορία των Γάλλων ερωτευμένων του 19ου αιώνα, φοβούμενη ότι ενδέχεται να είναι ένας ακόμη αστικός μύθος που δημιουργήθηκε από (και για) τους ανέλπιδους ρομαντικούς που ψάχνουν μια σανίδα σωτηρίας σε μια συναισθηματικά θρασύδειλη εποχή.
Ακόμη και σήμερα, δεν γνωρίζω με σιγουριά αν η ιστορία που θέλει ο Μαγιακόφσκι να έστελνε μετά θάνατον λουλούδια στην αγαπημένη του, Τατιάνα Γιακόβλεβα, έχοντας προπληρώσει ένα μικρό ανθοπωλείο πριν πεθάνει, ωστόσο, το ταφικό μνημείο των Léonce Evrard και Louise Flignot φαίνεται πως αποτελεί διαφορετική περίπτωση, πιο αληθινή, πιο ρεαλιστική και στο τέλος της ημέρας, υπαρκτή.
Το μαυσωλείο των Léonce και Louise, το οποίο σχεδίασε ο αρχιτέκτονας George de Larabrie και βρίσκεται στην είσοδο του νεκροταφείου Laeken στις Βρυξέλλες, διαθέτει ένα γλυπτό ενός ανθρώπου που πενθεί, απλώνοντας τα χέρια του προς άγνωστη κατεύθυνση, ενώ σε κάθε εκατοστό του σώματος του διακρίνουμε τον πόνο.
Η ιστορία τους
Το 1891, ο Evrard και η Flignot αποφάσισαν να αποχαιρετήσουν την πατρίδα τους, ώστε να εγκατασταθούν μόνιμα στο Laeken.
Ωστόσο, η μοίρα έπαιξε τα στενάχωρα παιχνίδια της και, το 1916, η Flignot έφυγε από τη ζωή. Τότε, ο Evrard, έμπειρος τεχνίτης, ήταν τόσο συντετριμμένος που μετουσίωσε τον πόνο σε ένα όραμα: στην δημιουργία ενός μοναδικού μαυσωλείου στη μνήμη της.
Σε αυτό το ειδυλλιακό εγχείρημα, συνέβαλε ο αρχιτέκτονας George de Larabrie, ο οποίος σχεδίασε την κατασκευή του παρεκκλησιού και συνεργάστηκε με τον γλύπτη Pierre Theunis για να δημιουργήσει την εντυπωσιακή μορφή μιας θλιμμένης γυναίκας.
Ο Evrard πέθανε μόλις τρία χρόνια μετά τη σύζυγό του και το ζευγάρι αναπαύεται αγκαλιά στο παρεκκλήσι που μαρτυρά την ιστορία τους.
Από τον άλλον κόσμο
Κάθε χρόνο, όταν ο ήλιος διαπερνά ένα άνοιγμα στην οροφή και ρίχνει ένα φως σε σχήμα καρδιάς στον τοίχο πάνω από το χέρι του αγάλματος, η φευγαλέα στιγμή αποτυπώνει τον αιώνιο δεσμό μεταξύ δύο ψυχών που συνυπάρχουν σε άγνωστα μέρη.
Δεν είναι σαφές αν το σχήμα που υποδηλώνει τρυφερότητα και ένα κραυγαλέο «σε αγαπάω» ήταν μέρος του αρχικού σχεδιασμού ή μια απροσδόκητη σύμπτωση.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και σήμερα, οι άνθρωποι εξακολουθούν να συγκεντρώνονται έξω από τον τάφο του ζευγαριού κάθε θερινό ηλιοστάσιο, στις 12:00 μ.μ. της 21ης Ιουνίου, περιμένοντας τη στιγμή που το φως σχηματίζει την καρδιά.
«Κάποιοι το βλέπουν ακόμη και ως έναν ποιητικό τρόπο για να συνεχίσουν να επικοινωνούν από τον άλλο κόσμο», σχολιάζει η Emma Taggart του The Modern Met.
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Παρασκευή 05.12.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/pexels-kammeran-gonzalez-keola-3137381-9559884-315x220.jpg)
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442