Έναν χρόνο πριν, στις 17 Ιουνίου 2018, στο συνοριακό χωριό Ψαράδες των Πρεσπών, Τσίπρας, Ζάεφ, Κοτζιάς και Ντιμιτρόφ, υπέγραφαν με τυμπανοκρουσίες μία διακρατική συμφωνία, που η πλειοψηφία των λαών τους απέκρουε με πυγμή.
Λένε ότι ο χρόνος είτε γιατρεύει πληγές, είτε αποδεικνύει ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο.
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να κάνουμε έναν ρεαλιστικό απολογισμό της Συμφωνίας των Πρεσπών, έναν ακριβώς χρόνο μετά την υπογραφή της.
Μας μίλησαν για μία εξαιρετική Συμφωνία, η οποία ακουμπά στις επιδιώξεις και των δύο κρατών για τη λύση του ονοματολογικού.
Σήμερα, έναν χρόνο μετά, ο μόνος που τη θυμήθηκε ήταν ο Νίκος Κοτζιάς, αποξενωμένος από τους συνεργαζόμενους κομματικούς του φίλους, περιθωριοποιημένος πολιτικά από την κοινωνία και ο μόνος που ακόμα επιχαίρει για ό,τι υπέγραψε.
Όπως περιθωριοποιημένοι πολιτικά είναι και όσοι στήριξαν αυτή τη Συμφωνία, αποβλέποντας στον ευκαιριακό συνασπισμό τους με την εξουσία.

Μας μίλησαν για διαφύλαξη των συμφερόντων της χώρας μας, όταν, εκτός από το όνομα, παρέδωσαν αμαχητί και τη μακεδονική ταυτότητα, αλλά και τη μακεδονική γλώσσα. Τι κι αν στις υποσημειώσεις της Συμφωνίας η γλώσσα εντάσσεται στην οικογένεια των σλαβικών;
Είναι βέβαιο πως κάθε Σκοπιανός ηγέτης εφεξής, ακόμα κι αν πολεμάει τη Συμφωνία, θα περιφέρει τροπαιοφόρος τα άρθρα αυτά, εμμένοντας στη μεταρρύθμιση ή κατάργηση των υπολοίπων και μόνο.
Μας μίλησαν για την κατοχύρωση των μακεδονικών προϊόντων και για την κατάργηση των αλυτρωτισμών στα βιβλία και στα μνημεία.
Η πράξη δείχνει ότι χρειάζεται αγώνας – πλέον, ακόμα και δικαστικός– για να ξανακερδίσουν τα προϊόντα της αυθεντικής μακεδονικής γης τη θέση που τους αξίζει στο διεθνές εμπορικό στερέωμα.
Αλλά και αναφορικά με τον βαθύ, εγκάρσιο και διαμήκη αλυτρωτισμό στη συνείδηση των Σκοπιανών, κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ξεριζώνεται, αν αλλάξει η ταμπέλα στο αεροδρόμιο, ή αν αυτή η περιβόητη ελληνοσκοπιανή επιτροπή, που κανείς δεν ξέρει πότε συνεδριάζει, κάνει προτάσεις για τα σχολικά βιβλία.

Το σημαντικότερο, όμως, που μας είπαν, ήταν γι’ αυτήν την περιβόητη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Αυτή που, προφανώς, κατά τις αναλύσεις τους, δεν διαταράσσεται όταν μπαίνουν δυναμικά στο «παιχνίδι» οι αλβανόφωνοι της περιοχής (από το 37% των Σκοπιανών που ψήφισαν στο δημοψήφισμά τους – 660.000 άνθρωποι – οι 200.000 ήταν αλβανόφωνοι), που σημαίνει ότι ο Ζάεφ τους έχει ανάγκη. Ή, προφανώς, δεν διαταράσσεται, όταν σύσσωμη η αντιπολίτευση λέει ότι θα καταργήσει τη Συμφωνία. Ή, όταν, χώρες δορυφόροι, δικοί μας και δικοί τους, αρνούνται να την αναγνωρίσουν.
Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν και παραμένει μία κακή συμφωνία. Επιζήμια για τη χώρα μας και επικίνδυνη για την περιοχή.
Το χρέος μας, από την επομένη των εκλογών, είναι να αναδειχθούν διεθνώς όλα τα παραπάνω προβλήματα και να εργαστούμε από την πρώτη κιόλας μέρα για την κατοχύρωση των συμφερόντων της πατρίδας μας, που δυστυχώς κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να διαπραγματεύονται αυταπατώμενοι πως γράφουν ιστορία.

H Σοφία Νικολάου είναι Υποψήφια Βουλευτής ΝΔ Α΄ Αθηνών – Δικηγόρος 

Headlines