Αισθάνομαι τελείως ακατάλληλος να προσεγγίσω κριτικά μια νουβέλα. Αυτό που θα πω είναι λόγια ερασιτέχνη που αναπάντεχα μέσα στις αυλακιές της γης ανακάλυψε ένα υπέροχο κόσμημα. Λιτό και γυαλιστερό. Πυκνό και ευφάνταστο στη σύλληψη και στη γλωσσική του διατύπωση. Οπως το γυμνόστηθο γυναικείο άγαλμα που ανακάλυψε σε ένα νησί των Κυκλάδων ο ήρωας του βιβλίου, που τον μάγεψε σαν να ήταν ζωντανή γυναικεία παρουσία, ο ίδιος ο αιώνιος μαρμαρωμένος έρωτας που παραμένει άφθαρτος μέσα στη σκόνη του χρόνου.

Διαβάστε περισσότερα εδώ