ΝΑΤΟ, Αμερικάνοι… Σας αγαπώ!

Ένα σύννεφο απλώθηκε πάνω από τη Θεσσαλονίκη και μια σιωπή τύλιξε την πόλη. Ο κόσμος στους δρόμους πάγωσε και κοίταζε απορημένος τον ουρανό. Μέσα από τα σύννεφα έμοιαζε σαν να ξεπρόβαλαν μορφές ανθρώπων, αργά αργά, σαν φαντάσματα που αποκτούσαν υλική υπόσταση όσο πλησίασαν στη γη. Άναυδες μητέρες έσφιγγαν πάνω τους τα παιδιά τους. Κι όμως κανείς δεν φοβόταν.

Προσγειώθηκαν κομψά μα με τα πόδια στυλωμένα. Τρεις άντρες με βλέμμα αγέρωχο, σαν τη ματιά ενός σκληρού πατέρα.

Η ομάδα των αντρών βγήκε μπροστά.

«Καλως ορίσατε και πάλι καλοί μας ευεργέτες. Είμαστε η κυβέρνηση των Ελλήνων και σας ευγνωμονούμε για τη στοργή σας».

Και τότε πρώτο φάντασμα τους είπε:

«Δεν ήσασταν εντάξει μαζί μας. Νομίζετε δεν έβλεπα από ‘κει πάνω τι κάνατε και τι λέγατε; Εκείνο το έρμο το άγαλμά μου, δεν φτάνει που το στήσατε στο Παγκράτι κι όχι στο Σύνταγμα, πηγαίνατε κάθε τρεις και λίγο με τις καφίγιες και το κάνατε καραγκιόζ μπερντέ.

Έχε χάρη που έχω μεγάλη καρδιά και δεν κρατώ κακία. Και που βλέπω ότι έχετε μετανοήσει».

Σήκωσε το χέρι κι έκανε νεύμα στο δεύτερο φάντασμα να βγει μπροστά.

Το δεύτερο φάντασμα άνοιξε τα χέρια του πλατιά και μεγάλα σακιά με τρόφιμα και δώρα άρχισαν να προσγειώνονται μπροστά στα πόδια των ανθρώπων.

Η ομάδα των αντρών έσκυψε μπροστά του και ένας ένας του φίλαγαν τα χέρια ευλαβικά.

Όταν ήρθε η ώρα του αρχηγού της ομαδας να τον ευχαριστήσει, το δεύτερο φάντασμα του ψιθύρισε στο αυτί: «Και τώρα ξέρεις τι πρέπει να κανεις».

Ο άντρας σηκώθηκε και περπάτησε αργά προς το τρίτο φάντασμα.

Τον κοίταξε στα μάτια κι ακουμπώντας τη δεξιά παλάμη του στο στήθος, πάνω στην καρδιά, είπε:

«Στρατηγέ Βαν Φλιτ, ιδού η κυβέρνηση σας».

Και τότε άνοιξε ξανά ο ουρανός κι ο ηλιος έλουσε με φως τα πρόσωπα των ανθρώπων.

Στην παραλία έλαμπε η αστερόεσσα και μια παρέλαση με μασκοφόρους στρατιώτες κατέλαβε την Τσιμισκή.

Μπάντες με πολύχρωμα κοστούμια έπαιζαν τον εθνικό ύμνο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ενώ ένας χαρούμενος μεσήλικας με ροδαλά μάγουλα έτρεχε με άγρια χαρά στην παραλία ανεμίζοντας ένα πανό που έγραφε «ΝΑΤΟ Σ’ΑΓΑΠΩ».

Ήταν μια όμορφη μέρα για την πατρίδα μας, μια περήφανη μέρα για την Αριστερά.

Ποτέ καμιά τιμώμενη χώρα δεν τιμήθηκε έτσι. Ποτέ δεν νιώσαμε τόσο φίλοι του «θείου Σαμ» όσο βλέποντας τα όσα εκτυλίχθηκαν στη Θεσσαλονίκη σήμερα.

Ευχαριστούμε Αλέξη, ευχαριστούμε Πάνο.