Ένα όμορφο τραγούδι του Βαγγέλη Κορακάκη, λέει:

«Τα παντελόνια, φίλε μου

eίναι περίεργα ρούχα,

με ευκολία τα φοράς

δύσκολα όμως τα τιμάς»

Μακριά από εμάς οι σεξιστικές αναφορές. Δεν έχει σχέση το τραγουδάκι με άνδρες ή γυναίκες ούτε θα κάνουμε εδώ αναλύσεις για το πόσο τα παντελόνια σε κάνουν βαρύμαγκα.

Είναι θέμα ηθικό. Αν και στην πολιτική από μικροί έχουμε μεγαλώσει με τη συμβουλή ότι δεν πρόκειται να βρούμε ηθική. Ο αμοραλισμός κυριαρχεί, το κυνήγι της εξουσίας, η θεσιθηρία έχουν αντικαταστήσει τον πολιτικό αντρισμό που λέει ότι πρέπει να κρατάς το λόγο σου χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς κωλοτούμπες και χωρίς αυτή την βουλιμία στα μάτια.

Βλέποντας κάποιος τον Πάνο Καμμένο να κάνει συνέντευξη τύπου για να μας ανακοινώσει ότι οργανώνει το κόμμα του και βάζει συντονίστρια για τις εκλογές την όμορφη Μανταλένα Παπαδοπούλου, όλοι είδαμε στα μάτια του αυτή τη βουλιμία για την εξουσία.

Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ και όσοι τον ακολουθούν πιστά έχουν στο βλέμμα τους αυτή την ανάγκη να παραμείνουν στη θέση τους. Να μη χάσουν τα βουλευτικά έδρανα, να μην πάψουν να είναι κάποιοι, να διατηρήσουν όσο μπορούν τα προνόμιά τους, την ασυλία που απολαμβάνουν. Και κάνουν τα πάντα γι’ αυτό. Η συνέντευξη που δόθηκε το πρωί της Τρίτης κι ενώ βράζει ο τόπος για τη συμφωνία με τα Σκόπια, είναι μνημείο πολιτικού αμοραλισμού.

«Δεν ψηφίζουμε τη συμφωνία για το Μακεδονικό, αλλά συνεχίζουμε να στηρίζουμε την κυβέρνηση που έφερε αυτήν την συμφωνία».

Ετσι συνοψίζεται η θέση του κυρίου Καμμένου και είναι γι’ αυτό ακριβώς περήφανος. Είναι χαρούμενος που κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον πρωθυπουργό ο οποίος, σύμφωνα με τους ΑΝΕΛ, φέρνει μια επονείδιστη συμφωνία.

Είναι χαρούμενος που θα συνεχίσει να κυβερνά, παρά το γεγονός ότι ο αυτός είναι πατριώτης, οι άλλοι είναι μειοδότες που ξεπούλησαν το όνομα (λόγια Ανεξαρτήτων Ελλήνων είναι αυτά).

Είναι περήφανος ο κ. Καμμένος που εκφράζει τη διαφωνία του, αλλά συνεχίζει να κάθεται δίπλα στον Νίκο Κοτζιά για τον οποίον είχε εκφράσει την εμπιστοσύνη του.

Πραγματικά η πολιτική επιστήμη αλλά και η επιστήμη της ψυχιατρικής σηκώνει τα χέρια ψηλά. Διότι μια έντιμη θέση που θα τιμούσε τα πολιτικά παντελόνια όλων όσοι διαφωνούν είναι μία: «Δεν συμφωνώ, παραιτούμαι, πάω σπίτι μου κι ας πέσει η κυβέρνηση».

Αυτή θα ήταν μια καθαρή πρόταση. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά αγωνία για τη θεσούσα στη Βουλή και στο κόκκινο χαλί της παρέλασης. Η δεδηλωμένη μιας κυβέρνησης δεν είναι λάστιχο.

Headlines