Κυριακή βράδυ, ξημερώματα Δευτέρας 7 Ιουνίου 2010 και ο Γιάννης Μπουρούσης παίρνει το μικρόφωνο στο χέρι κάπου στη μέση της σάλας. Υπό διαφορετικές συνθήκες, θα λέγαμε ότι η σκηνή που περιγράφουμε είναι βγαλμένη από τα μπουζούκια. Ο σέντερ του Ολυμπιακού, όμως, δεν φορούσε τα «καλά» του, ούτε έκανε κάποια αφιέρωση. Με σορτς, φανέλα και μποτάκια του μπάσκετ, βγήκε να κάνει έκκληση προς μια μερίδα οπαδών που βρέθηκαν στο ΣΕΦ -και καλά- για να παρακολουθήσουν τον 4ο τελικό της Α1 κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλο, Παναθηναϊκό.

«Μάγκες μην κάνετε το παραμικρό. Μόνο με τη φωνή βοηθήστε την ομάδας μας να κερδίσει και να πάει στο ΟΑΚΑ για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα…» ήταν τα χαρακτηριστικά λόγια του Έλληνα άσου, ο οποίος μέχρι τώρα πληρωνόταν για να παίζει μπάσκετ, αλλά πλέον μέσα στα καθήκοντά του θα πρέπει να προστεθεί και η τήρηση… δημόσιας τάξης στις εξέδρες.

Το χειρότερο, βέβαια, δεν ήταν αυτό. Αλλά, ότι η συγκεκριμένη προσπάθεια εμπνευσμένη, προφανώς από τους παράγοντες του Ολυμπιακού, έπεσε στο κενό. Δυστυχώς, ούτε οι αδερφοί Αγγελόπουλοι που έχουν καταξοδευτεί, ούτε ο Γιαννάκης που πήρε Κύπελλο και οδήγησε την ομάδα στον τελικό της Ευρωλίγκα, ούτε ο Μπουρούσης, ούτε ο αγαπημένος παίκτης της εξέδρας (όποιος και αν είναι αυτός), ήταν ικανοί να ηρεμήσουν τα «ανήσυχα πνεύματα» των γηπέδων.

Και αυτό, βέβαια, δεν έχει να κάνει μόνο με τον Ολυμπιακό. Πόσες φορές, έχουμε δει το ίδιο σκηνικό από την ανάποδη; Τον Θανάση και τον Παύλο Γιαννακόπουλο να παίρνουν το μικρόφωνο στο ΟΑΚΑ και να παρακαλούν τους οπαδούς του Παναθηναϊκού να μην πετούν αντικείμενα, να μην διακόπτουν αγώνες κλπ. Μήπως δεν έχει μαλλιάσει η γλώσσα του Ομπράντοβιτς να ευχαριστεί στο τέλος κάθε αγώνα ΜΟΝΟ εκείνους τους οπαδούς που πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν μπάσκετ; Μήπως, ξεχάσαμε πριν από μερικά χρόνια τον τότε αρχηγό του «τριφυλλιού» Φραγκίσκο Αλβέρτη να παίζει άπειρες φορές ρόλο «πυροσβέστη»;

Και; Τα χρόνια περνούν και όλα τα ίδια μένουν. Είδατε να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο; Είδατε κανέναν να συγκινείται; Το 1993 η σειρά των τελικών διακόπηκε και πάλι. Δεκαεφτά χρόνια μετά, γράφουμε και λέμε τα ίδια πράγματα κάθε φορά. Ύστερα από επεισόδια, ξοδεύουμε μελάνι, χαρτί και καταγράφουμε γεγονότα, δηλώσεις, αντιδράσεις, παρεμβάσεις, αλλά από ουσία τίποτα. Αναζητούμε τους λόγους της ύπαρξης αυτών των καταστάσεων, αλλά δυστυχώς μένουμε στις αφορμές. Τη μία η διαιτησία ήταν «πράσινη» ή «κόκκινη», την άλλη έφταιγαν οι εμπρηστικές δηλώσεις παραγόντων, προπονητών ή παικτών και στο τέλος φταίει το… σύστημα και βέβαια η αστυνομία που δεν κατάφερε να βάλει μια τάξη.

Θα κλείσω αναφερόμενος στο δικό μας σινάφι, όχι γιατί παίζει τον τελευταίο ρόλο, αλλά γιατί πολλές φορές στο τέλος κρύβεται η ουσία. Οι δημοσιογράφοι παίζουμε τον δικό μας ρόλο σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου. Μας αξίζουν πραγματικά «συγχαρητήρια» που καταφέρνουμε παραμονές αγώνων να γινόμαστε «ένα» με εκείνους που στη συνέχεια… καταδικάζουμε και χαρακτηρίζουμε κάφρους και ανεγκέφαλους. Στο βωμό των πωλήσεων, της κυκλοφορίας, της ακροαματικότητας και της τηλεθέασης, χαραμίζουμε πολύ εύκολα αυτό που κάποτε λεγόταν λειτούργημα. Ίσως, γιατί ποτέ δεν το αισθανθήκαμε έτσι. Ίσως, γιατί κάποιοι είμαστε περισσότερο οπαδοί, απ’ ότι επαγγελματίες συντάκτες.

Πότε, όμως, θα νιώσουμε κι εμείς συνένοχοι για την παραγωγή ωμής αθλητικής βίας που μέχρι και νεκρούς μας έχει στοιχίσει; Μήπως η λύση που τελικά ψάχνουμε κάπου μέσα σε ένα αόρατο «σύστημα», βρίσκεται πιο κοντά απ’ όσο πιστεύουμε; Επιτέλους ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Και αν δεν το κάνουν οι… άλλοι, ας κάνουμε εμείς την αρχή.

Σπύρος Κόλλιας

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: