Αμερικανοί ερευνητές κατόρθωσαν να επαναφέρουν στη ζωή ανθρώπινα κύτταρα που είχαν μείνει αφυδατωμένα για οκτώ ημέρες, σε μία προσπάθεια να αναπτύξουν νέες μεθόδους για την αποθήκευση και τη συντήρηση ιατρικών υλικών.
Αμερικανοί ερευνητές κατόρθωσαν να επαναφέρουν στη ζωή ανθρώπινα κύτταρα που είχαν μείνει αφυδατωμένα για οκτώ ημέρες, σε μία προσπάθεια να αναπτύξουν νέες μεθόδους για την αποθήκευση και τη συντήρηση ιατρικών υλικών.
Η μέθοδος, την οποία επινόησε ο δρ. Μάλκολμ Ποτς του Virginia Tech Center for Genomics, βασίζεται στο μηχανισμό που χρησιμοποιεί ένα βακτήριο για να προστατευτεί από την αφυδάτωση και να επιζήσει σε λανθάνουσα κατάσταση επί πολλούς αιώνες, όπως αναφέρει το EurekAlert.com.
Η νέα τεχνική θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη διατήρηση των αποθεμάτων αίματος εκτός ψυγείου, τη συντήρηση αντιβιοτικών και εμβολίων επί μεγάλα χρονικά διαστήματα, ακόμα και για την αποστολή αποξηραμένων ιατρικών υλικών στο Διάστημα.
Θα μπορούσε επίσης να επιτρέψει τη δημιουργία βιοαισθητήρων που περιέχουν κύτταρα και ανιχνεύουν βιολογικά δραστικές ουσίες, όπως τα νευροτοξικά αέρια.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ουσίες που εκκρίνει το κυανοβακτήριο (φωτοσυνθετικό βακτήριο) Nostoc commune, οι οποίες ονομάζονται γλυκάνες και επιτρέπουν στο μικροοργανισμό να επιζεί αφυδατωμένος σε επιφάνειες βράχων.
Οι γλυκάνες φαίνεται ότι προστατεύουν τις κυτταρικές μεμβράνες και, παράλληλα, επιβραδύνουν την αφυδάτωση.
Ο δρ. Ποτς, σε συνεργασία με το συνάδελφό του Ντέιβιντ Χελμ, ανέμειξε ανθρώπινα κύτταρα ήπατος με γλυκάνες και τα άφησε να αποξηρανθούν σε θερμοκρασία δωματίου. Οκτώ ημέρες αργότερα τα κύτταρα ενυδατώθηκαν και περίπου τα μισά άρχισαν και πάλι να διαιρούνται.
Η μέθοδος του δρ. Ποτς δεν είναι η πρώτη που έχει αναπτυχθεί για τη συντήρηση αφυδατωμένων κυττάρων. Το Φεβρουάριο του 2000, το περιοδικό New Scientist δημοσίευσε την έρευνα του δρ. Φρεντ Λίβαϊν από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο, ο οποίος είχε κατορθώσει να διατηρήσει ανθρώπινα κύτταρα για διάστημα πέντε ημερών.
Ωστόσο, η μέθοδος αυτή δεν μπορεί να αξιοποιηθεί εμπορικά, καθώς απαιτεί τη γενετική τροποποίηση των κυττάρων ώστε να παράγουν το σάκχαρο τρεχαλόζη που δρα ως αντιψυκτικό.
Η έρευνα του δρ. Ποτς παρουσιάστηκε σε συνέδριο της Εταιρείας Πειραματικής Βιολογίας στο Κάντερμπερι της Βρετανίας.