Ο κ. πρωθυπουργός, όπως αναμενόταν, στην έκθεση Θεσσαλονίκης έχοντας καθαρά εκλογική και μόνο στόχευση επιχείρησε να μετριάσει τα δεινά για τα ασθενή εισοδήματα της ακρίβειας με μέτρα φορολογικού χαρακτήρα. Κυρίως αλλά καλώς. Αλλά φυσικά η ακρίβεια, που είναι και θα είναι κύριο πρόβλημα για τη κυβέρνηση και τη κοινωνία, χρειάζεται άλλου είδους μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα και αλλαγής παραγωγικού και εργασιακού μοντέλου τολμηρά. Όμως δεν υπάρχει πολιτικός χρόνος πλέον. Κατανοητό.

Προξενεί θλιβερή εντύπωση η αντίστιξη του κ. πρωθυπουργού με τη Γαλλία για να θριαμβολογήσουμε πόσο καλά τα πάμε. Ανησυχητικό (δηλαδή δεν καταλαβαίνουμε τη λαϊκή δυσαρέσκεια έως και απόγνωση και θριαμβολογούμε;) Υπεροπτικό (δεν κατανοούμε ότι η Γαλλία είναι άλλο μέγεθος για σύγκριση όταν βρεθήκαμε πίσω από τη Ρουμανία;).

Συγχρόνως όμως απογοητευτικό γιατί η χώρα πεθαίνει. Πεθαίνει δημογραφικά (το 2100 εάν δεν αλλάξει η τάση θα είναι 6,5 εκατομμύρια). Πεθαίνει αναπτυξιακά (δεν παράγει πλούτο ούτε είναι συγχρονισμένη με την εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης). Πεθαίνει αξιακά (κάτω από το βάρος της γενικευμένης αδικίας από το ρεκόρ διαφθοράς των ημετέρων, της συγκάλυψης των ευθυνών, της μη εμπιστοσύνης στη δικαιοσύνη). Πεθαίνει εθνικά (υπό το βάρος της καχεξίας ως προς τη διεθνή της θέση και την αντίδραση έναντι της Τουρκίας, από την έλλειψη σχεδίου διεθνούς προώθησης των εθνικών – ποιων- στόχων και διασωζόμενη από το δυναμικό και συμμαχικό Ισραήλ).

Η έλλειψη συνείδησης αυτών των θεμελιακών προβλημάτων είναι εντυπωσιακή. Όχι μόνο δεν υπάρχει όραμα να ελπίζει ο έλληνας σε ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον, αλλά δεν υπάρχει καν συζήτηση λες και μεταβλήθηκε το σύστημα σε ένα σύνολο στρουθοκαμήλων.

Ή θα ετοιμαστούμε για την νέα πραγματικότητα ή η πραγματικότητα θα επιβληθεί βίαια και επώδυνα.

Στην εποχή της ΤΝ η χώρα στερείται ηγεσιών με όραμα και κηνσόρων με συνείδηση. Και για αυτό θα μείνει πίσω. Αν δεν αλλάξει.

Δεν μπορεί να είναι όραμα για τη χώρα η νομή εξουσίας με επιδόματα και φοροαπαλλαγές που τις τρώει η ακρίβεια.

Αλλά θέλουμε να αλλάξουμε; Μόνοι μας να ορίσουμε το μέλλον μας τις τύχες μας συλλογικά εθνικά; Αμφιβάλλω και αυτό είναι μέγα πολιτισμικό και πολιτικό θέμα.

Γιατί αναρωτιέμαι. Ίσως μία νοοτροπία συντηρητική, ίσως ο φόβος των αλλαγών που είναι για το χειρότερο, ίσως το βόλεμα και η αδιαφορία -πολιτισμική- για το σύνολο, η ιδιοτέλεια; Μάλλον όλα αυτά μαζί.

Χωρίς ηγεσία που να πείσει για τη ριζοσπαστική αλλαγή τα προβλήματα θα μας πνίξουν και η χώρα πεθαίνει.

Οφείλουμε ενωμένοι πολιτικά ως σύνολο να σκεφτούμε πως θα προσαρμοστούμε κοινωνικά και οικονομικά στη ΤΝ αντί να αδιαφορούμε και να μας ενδιαφέρουν θέματα λάιφ σταιλ κουτσομπολιά και άλλα ασήμαντα πρότυπα.

Η μη προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, η μη συμμετοχή στο αυριανό γίγνεσθαι, ο ιστορικός ασυγχρονισμός σημαίνει θάνατο.

Η μη συζήτηση, η μη συνειδητοποίηση, η έλλειψη σχεδίου και πολιτικής υπευθυνότητας είναι διάχυτη. Φαίνεται ότι έτσι λειτουργεί η ανθρώπινη φύση, όπως ίσως είναι το νόημα της τραγικότερης μορφής της Ιλιάδας μαζί με την η Εκάβη της Κασσανδρας που τα είχε όλα και ανήμπορη τα έχασε λέγοντας την αλήθεια.

Και οι ασπιρίνες της πολιτικής εξαγοράς δεν λειτουργούν θεραπευτικά. Αντίθετα. Είμαστε στο και πέντε για να υπάρξει όραμα, σχέδιο ριζοσπαστικής αλλαγής.

Και για να θυμηθώ τον τίτλο επιγραμματικά του αριστουργήματος του Δημήτρη Δημητριάδη: Πεθαίνω σαν χώρα.

Ειδήσεις Σήμερα: