Πριν από δυο περίπου δεκαετίες, υπήρχε μια τύπισσα που της άρεσε να συνθέτει μελωδίες στην κρεβατοκάμαρά της στο μακρινό και παγωμένο Οντάριο. Σκάλιζε τους στίχους, αναζητούσε τη μελωδία, έσβηνε, διόρθωνε, ταξίδευε με την κιθάρα της. Κόρη ρωσοεβραίων μεταναστών, με μια μητέρα που στα νιάτα της ήταν μπαλαρίνα στα φημισμένα μπαλέτα Κίροφ και πατέρα μηχανικό από το Λένινγκραντ, η Michelle Gurevich δεν άργησε να βγάλει όλο αυτό το υλικό έξω από τους τοίχους της κρεβατοκάμαράς της και να γοητεύσει τον κόσμο.

Έρωτες και πάθη

Το πρώτο της άλμπουμ, Party Girl, κυκλοφόρησε  ως αυτοέκδοση το 2007, χωρίς μεσάζοντες και δισκογραφικές εταιρείες. Έκτοτε, η μουσική, οι στίχοι, η ερμηνεία της μάς στοιχειώνουν, άλλοτε ταξιδεύοντάς μας στα πιο εβένινα σκοτάδια της ψυχής κι άλλοτε βυθίζοντάς μας στη μελαγχολία της ομορφιάς, του χρόνου που περνάει, των ανεκπλήρωτων ερώτων, των ανθρώπινων παθών.

Η Michelle Gurevich είναι μια άλλη εκδοχή του βάρδου ή του τροβαδούρου. Η όλη της παρουσία χαρακτηρίζεται από κάτι σκοτεινό, το οποίο δεν είναι καθόλου επιτηδευμένο, είναι απλώς ο τρόπος της να επικοινωνεί με τον εαυτό και το κοινό της.

Μπαλάντες

Δεν θ’ ακούσεις γλυκανάλατα τραγούδια απ’ αυτήν. Θα απολαύσεις όμως αισθαντικές μπαλάντες με στοιχεία φολκ, indie slowcore ήχους, θα ακούσεις όμως και πιο γρήγορα κομμάτια όπως τα Good Times Don’t Carry Over, Russian Ballerina, No One Answer κ.α., με τις κιθάρες, το μπάσο, τα κρουστά να έχουν τον πρώτο λόγο. Κι όλα ερμηνευμένα από τη βαθιά, κρυστάλλινη φωνή της με πολλές συναισθηματικές συνηχήσεις.

Η Michelle έχει κυκλοφορήσει 7 άλμπουμ, όλα χωρίς εταιρείες. Έχει ένα φανατικό κοινό, ειδικά στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, αλλά και στην Ελλάδα, την οποία θα επισκεφτεί για άλλη μια φορά την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, δίνοντας μια συναυλία στο Fuzz club.

To τελευταίο της άλμπουμ με τίτλο «It Was the Moment» κυκλοφόρησε στα τέλη του 2024, τέσσερα χρόνια μετά το «Ecstasy in the Shadow of Ecstasy» που βγήκε μεσούσης της πανδημίας και ήταν βαθιά επηρεασμένο απ’ αυτήν.

Κλισέ ή όχι, ξεκινήσαμε την κουβέντα μαζί της, με αφορμή το τελευταίο άλμπουμ και το ομώνυμο τραγούδι:

Όταν πρωτοάκουσα το τραγούδι It Was The Moment από το νέο σου άλμπουμ, ασυναίσθητα έκλεισα τα μάτια κι άφησα τη μελωδία να με παρασύρει. Πώς ακριβώς το κάνεις αυτό; Πως μπορείς να μιλάς κατευθείαν στο μυαλό και την καρδιά των ανθρώπων όταν τραγουδάς για κάτι τόσο αστραπιαίο, όπως ακριβώς είναι μια στιγμή;

«Όταν συνδέεσαι με τη δική σου καρδιά και το δικό σου μυαλό και δημιουργείς κάτι που θεωρείς πως είναι συναρπαστικό, υπάρχει μια καλή πιθανότητα να το αισθανθούν κι άλλοι άνθρωποι το ίδιο».

Επιρροές από Ρώσους μουσικούς, Ζακ Μπρελ και Λέοναρντ Κοέν

Διαβάζοντας τους στίχους σου νομίζω ότι έχουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που σε κάνουν μια Trobairitz, μια θηλυκή εκδοχή των τροβαδούρων. Αισθάνεσαι έτσι; Πόσο δύσκολο είναι να πεις μια καλή ιστορία με στίχους;

«Μόλις έμαθα μια καινούργια λέξη και σ’ ευχαριστώ. Απ΄ ό,τι καταλαβαίνω, οι βάρδοι είναι οι σύγχρονοι απόγονοι των trobairitz και σίγουρα πάντα ταυτιζόμουν μαζί τους. Άνθρωποι όπως ο Alexander Rosenbaum, ο Vladimir Vysotsky, ο Jacques Brel και ο Leonard Cohen.

Με τον Vysotsky, τις μισές φορές η κιθάρα ακούγεται κυριολεκτικά ασυντόνιστη και σαν να καταρρέει, κάτι που μου αρέσει και που τονίζει  ότι είναι η ιστορία μόνο που μετράει. Δεν μου αρέσουν τα πολλά λόγια, οπότε το να διηγούμαι  μια ιστορία μέσω μερικών επιλεγμένων στίχων μου ταιριάζει πολύ».

Ήχοι από στιγμές

Ποια είναι τα πράγματα που σε επηρεάζουν όταν γράφεις μουσική; Είναι στιγμές από την καθημερινότητά σου, βιβλία που έχεις διαβάσει, ταινίες που έχεις δει; 

«Τα περισσότερα από τα τραγούδια μου ξεκινούν από στιγμές της καθημερινής ζωής. Νιώθω ένα συγκεκριμένο συναίσθημα και γράφω μερικές λέξεις και αν αυτή η ιδέα εξακολουθεί να γυρίζει στο μυαλό μου μετά από μερικούς μήνες, τότε αρχίζω να σκέφτομαι πως μπορεί να γίνει κάτι».

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι συγγραφείς και σκηνοθέτες;

«Αυτή τη στιγμή οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι οι Pedro Juan Gutiérrez, James Baldwin και Miranda July, όλοι έχουν το ίδιο ταλέντο στο να γράφουν με ένα τρόπο που σε αφοπλίζει με την αλήθεια του. Με εμπνέουν να τα πάω καλύτερα, μου θυμίζουν ότι πίσω από κάθε κλισέ μπορείς πάντα να χαράξεις τον δρόμο σου προς κάτι πιο ακριβές.

Κινηματογραφικά, έρχονται στο μυαλό όλη η δουλειά της Chantal Akerman, ο ένας και μοναδικός David Lynch που πέθανε μόλις πριν από μια εβδομάδα, το Love και το Enter the Void του Gaspar Noé, το Les Choses de la Vie του Claude Sautet, το Force Majeure του Ruben Östlund και το The Turin Horse του Béla Tarr».

Τι ενώνει το κοινό της

Έχεις πει σε μια συνέντευξή σου πως το κοινό σου είναι ώριμοι ρομαντικoί και νεαρ@ κουήρ, όπως και νεαροί ρομαντικοί και ώριμ@ κουήρ. Τί τους συνδέει;

«Ίσως έχουν παρακολουθήσει όλοι τους το Cabaret (γέλια). Ίσως και οι δύο ξέρουν τι γεύση έχει το δράμα και τι είναι μεγαλειώδες. Ίσως κατοικούν σε μια πραγματικότητα που είναι παράλληλη με αυτό που λέμε mainstream».

«Οι άνθρωποι είναι πάντα ικανοί να βρίσκουν λόγους να μισούν»

Μιλώντας για κουήρ άτομα, ποια είναι η άποψη σου για όσα συμβαίνουν τελευταία στον κόσμο. Αναφέρομαι στην άνοδο των υπερσυντηρητικών κομμάτων σε Ευρώπη και Αμερική που έχουν βάλει στο στόχαστρο και την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται το δικαίωμα στην ελευθερία της άποψης βάλλοντας κατά της woke κουλτούρας.

«Υποθέτω ότι η περίοδος χάριτος του εφησυχασμού μας έφτασε στο τέλος της. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι της γενιάς μου, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού που μεγάλωσα στον Καναδά, απολαμβάναμε όλο και πιο προοδευτικές πολιτικές και προστασία για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε πολλά.

Τώρα μάς υπενθυμίζεται ότι η πρόοδος δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη και απαιτεί επαγρύπνηση. Όσον αφορά την ελευθερία της γνώμης, νομίζω πως γνωρίζουμε ήδη ότι οι άνθρωποι είναι πάντα ικανοί και διατεθειμένοι να βρίσκουν λόγους να μισούν ή να αποδοκιμάζουν ο ένας τον άλλον με βάση το φύλο, τη φυλή και την εθνικότητα και τη σεξουαλική προτίμηση. Και μέχρι τώρα θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι η έκφραση αυτών των βάρβαρων απόψεων δεν έχει εξυπηρετήσει ποτέ κανένα καλό σκοπό και δεν θα εξυπηρετήσει ποτέ».

Κύκλοι δημιουργίας και καταστροφής

Μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος σου «Yesterday life was divine but now we’re going back in time» από το τραγούδι «Goodbye My Dictator». Πιστεύεις ότι κόσμος επιστρέφει σε άσχημες εποχές σε περιόδους που αμφισβητούνταν έντονα τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων, η ανοχή στη διαφορετικότητα;

«Φαίνεται ότι η ανθρωπότητα περνά μέσα από κύκλους δημιουργίας και καταστροφής και σίγουρα υπάρχουν στιγμές που ανησυχώ ότι η «μαύρη μέρα» πλησιάζει. Αλλά αυτού του είδους η παραίτηση δεν είναι ακριβώς παραγωγική.

Η υπόσκαψη του δικαιώματος στην άμβλωση στις ΗΠΑ είναι σίγουρα τρομακτική, όπως και η άνοδος του AFD στη Γερμανία. Αλλά από την άλλη πλευρά όμως, η Πολωνία που κήρυξε «ζώνες απαλλαγμένες από LGBT» μόλις πριν από λίγα χρόνια, τώρα φαίνεται να παίρνει μια στροφή προς το καλύτερο χάρη στην πίεση της ΕΕ.

Η Ελλάδα νομιμοποίησε μόλις πέρυσι τους γάμους ομοφύλων και τώρα και η Ταϊλάνδη. Όταν σκέφτομαι σχεδόν όλους όσους γνωρίζω θεωρώ ότι είμαστε όλοι πιο ανοιχτοί και ανεκτικοί, μεγαλωμένοι έτσι από τους γονείς μας. Πρέπει απλώς να διασφαλίσουμε ότι δεν θα πέσουμε θύματα του μίσους που κατασκευάζουν οι ελίτ δυνάμεις που το χρησιμοποιούν για να προωθήσουν τους στόχους τους».

Τα πάντα ρέουν

Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια σου, είναι το Here’s the Part. Εκπέμπει έντονη νοσταλγία για το παρελθόν, για όμορφες αναμνήσεις που όλοι γνωρίζουμε ότι δεν θα ξαναζήσουμε. Ποια είναι η σχέση σου με τη μνήμη και το χρόνο που περνάει;

«Πάντα ήμουν πολύ συναισθηματική με το παρελθόν, κι αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο για τη σύνθεση τραγουδιών, αλλά όχι το βέλτιστο για τη ζωή σου. Όταν ήμουν νεότερη έβλεπα παλιές ταινίες που είχα γυρίσει με κάμερα στο σπίτι ξανά και ξανά.

Πάντα το έβρισκα συντριπτικό το να αφήνω πράγματα πίσω μου και να παρακολουθώ ξανά εκείνες τις στιγμές να ενώνονται με το σωρό των αναμνήσεων. Αυτός ο τεράστιος όγκος των αναμνήσεων και των φωτογραφιών και των βίντεο σε αναγκάζει σε μια παραίτηση.

Σε μια καλή μου μέρα, ωστόσο, προσπαθώ να υιοθετήσω τη σοφία που περιγράφεται στο Siddhartha του Herman Hesse. Και αυτό είναι να φαντάζεσαι όλες τις στιγμές – παρελθόν, παρόν και μέλλον – να ρέουν και να υπάρχουν ταυτόχρονα στη μεγάλη σούπα της ζωής».

Πώς είναι η Μισέλ στην καθημερινότητά της; Είναι τόσο σκοτεινή όσο τα τραγούδια της; Ποιες είναι οι αγαπημένες σου ασχολίες όταν δεν γράφεις μουσική;

«Είμαι λίγο σοβαρή και συγκρατημένη, αλλά και μάλλον αστεία. Ελαφρώς δύστροπη, μελοδραματική, ειλικρινής και αξιόπιστη. Μπορεί να είμαι πιο χαρούμενη όταν κάνω κάμπινγκ στη φύση, μου αρέσει να ξυπνάω σε μια σκηνή στην παραλία και να ζω τη ζωή των χίπηδων.

Μου αρέσει να χορεύω σε εξωτερικούς χώρους σε μικρά φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, να πηγαίνω σε φιλόξενους ανεξάρτητους κινηματογράφους μόνη ή με έναν φίλο, να διαβάζω, να πηγαίνω στη σάουνα και να κάνω μικρά δείπνα με φίλους».

«Μου αρέσει η ενέργεια και η περιέργεια των Ελλήνων»

Έχεις καταφέρει ν’ αποκτήσεις ένα πιστό κοινό στην Ελλάδα. Τι σου αρέσει εδώ; Θα το σκεφτόσουν να μείνεις για λίγο παραπάνω στη χώρα μας;

«Μου αρέσει η ενέργεια και η περιέργεια των ανθρώπων, η απεραντοσύνη της ιστορίας σε συνδυασμό με την άνθηση του παρόντος, ο καλός καιρός, οι ατελείωτες γωνιές ενός παράδεισου που μπορείς να ανακαλύψεις και, φυσικά, η φέτα! Ναι, μόλις βρω την κατάλληλη γωνιά και ευκαιρία, ελπίζω να περάσω αρκετό χρόνο στην Ελλάδα».

Το tracklist της Michelle Gurevich

Εάν δεν έχετε εντρυφήσει στη μουσική της Michelle Gurevich θα πρότεινα να ξεκινήσετε με το κομμάτι που μας συστήθηκε 17 χρόνια πριν, το σκοτεινό Party Girl, συνοδεία μιας κιθάρας και μόνο. Από τον ίδιο δίσκο αξίζει επίσης το υπέροχο Lovers Are Strangers που είναι λες και βγήκε απ’ το σάουντρακ μιας παλιάς, ασπρόμαυρης ταινίας.

Το πόσο την επηρέασε η παράδοση των βάρδων της Ρωσίας μπορούμε να το διαπιστώσουμε στο Blue Eyes Unchanged, όπου περιγράφει μια γηραιά κυρία που συνάντησε στο λεωφορείο και τη φαντάζεται στα νιάτα της, όπου το μόνο αναλλοίωτο χαρακτηριστικό πάνω της είναι τα γαλάζια μάτια της.

«Something in me / Something in you / Would make a masterpiece /In the art of life /We belong together /We belong together tonight» ερμηνεύει στο Art Of Life εξυμνώντας τον έρωτα, ακόμα και τον ανεκπλήρωτο όταν τραγουδάει «Chance are the moments /That lead to a romance /But not for me and you» στο τραγούδι με τον καθαρά ειρωνικό τίτλο Almost Shared A Lifetime.

Για το τέλος, για όσους απολαμβάνουν μια βραδιά, οδηγώντας, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη συντροφιά απ’ το Feel More, εκεί που ο πρώτος στίχος είναι το I was born for the road…

INFO

H Michelle Gurevich είναι προσκεκλημένη του Plissken Festival στο Fuzz Club, Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, 21:00.

Τιμή εισιτηρίου 25 ευρώ. Διατίθενται στην ιστοσελίδα https://www.more.com/gr-el/tickets/music/michelle-gurevich-live-in-athens/

Ειδήσεις Σήμερα: