Χάσαμε καλά παιδιά στα Τέμπη και βρήκαμε ότι τελικά έχουμε καλά παιδιά

Βλέπεις τις εικόνες των νέων ανθρώπων που χάθηκαν στο δυστύχημα στα Τέμπη και είναι αδύνατον να μην πονάς και να μην οργίζεσαι ταυτόχρονα.

Στα group των φοιτητών του ΑΠΘ βλέπεις τις εικόνες 7 φοιτητών που χάθηκαν και ενός που χαροπαλεύει και δύο φοιτητών από το ΠΑΜΑΚ. Αναμεσά τους χάθηκαν και δύο παιδιά καθηγητών του ΑΠΘ.

Το τρένο το χρησιμοποιούσαν μετά τον Covid πολλά παιδιά που είχαν αφήσει τα σπίτια στη Θεσσαλονίκη, που μένουν από τη Λάρισσα και πάνω για διήμερη φοίτηση και μένουν σε φίλους, και κυρίως όσοι δεν έχουν την οικονομική ευρωστία να μετακινηθούν αεροπορικώς ή οδικώς. Και πολλοί άλλοι πολίτες και επαγγελματίες, όπως και καθηγητές πανεπιστημίων.

Και άλλα παιδιά, δικά μας παιδιά, που ταξίδευαν είτε για εκδρομή , είτε για δουλειές. Φυσικά, δεν παραγνωρίζουμε τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας που έχασαν τη ζωή της σε αυτό το εγκληματικό δυστύχημα.

Τα παιδιά είναι το μέλλον. Και είναι εκείνα που ελπίζουμε ότι θα φτιάξουν μία καλύτερη χώρα.

Είναι παιδιά που έζησαν την κρίση, έχουν όνειρα και μάλλον δεν έχουμε καταλάβει πόσο καλά παιδιά είναι.

Παρατηρώντας τα παιδιά που βγήκαν ζωντανά από τα βαγόνια βλέπεις πρόσωπα καθαρά, βλέμμα κοφτερό και συνάμα λαμπερό, λόγο συγκροτημένο και λογικό.

Δεν είδα κανένα παιδί να ουρλιάζει, να έχει πανικό, να καταγγέλλει με οξύτητα, με εχθροπάθεια, με μίσος -που και πάλι δίκιο θα είχαν-.

Οι δηλώσεις τους αμέσως μετά το δυστύχημα μετρημένες, σύντομες, ουσιαστικές.

Μια ψυχραιμία θαυμαστή!

Μάλλον ωριμότητα και αυτογνωσία που δεν έχουμε αντιληφθεί ότι την έχουν!

Τι να πει κανείς για τον 20χρονο που έβγαλε – διέσωσε από τα φλεγόμενα βαγόνια 10 ακόμη παιδιά.

Αυτοθυσία και κοινωνική αλληλεγγύη.

Σίγουρα υπάρχουν πολλά, χιλιάδες τέτοια παιδιά.

Σιωπηλές διαμαρτυρίες, συμμετοχή σε αιμοδοσίες. Πρωτοβουλίες και αυτοργάνωση.

Αντί να εστιάζουμε σε αυτά, τις περισσότερες φορές γίνονται είδηση οι ακραίοι, οι μπαχαλάκηδες και όχι τα αιτήματά τους, η διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο για τα ίδια και για εμάς.

Δεν γίνεται είδηση η σιωπηλή πλειοψηφία, που έχει όπως αποδείχθηκε, αλτρουισμό, κοινωνική ενσυναίσθηση, άποψη και κριτική σκέψη.

Αυτά τα παιδιά, έχουν δικαίωμα να κλάψουν για τους συνομίληκους τους, να κάνουν πορείες και να διαμαρτυρηθούν για το έγκλημα στα Τέμπη, να αφήσουν λουλούδια. Χωρίς τα ΜΑΤ δίπλα τους.

Η εικόνα με φοιτητές να αφήνουν λουλούδια και δίπλα να υπάρχουν ΜΑΤατζήδες είναι αποκρουστική, τουλάχιστον.

Έχουμε, τελικά, καλά παιδιά,ρε γμτ!

Ας τα ακούσουμε, ας τα αγκαλιάσουμε, ας τα βοηθήσουμε να μας οδηγήσουν.

Ας μην τα χειραγωγούμε ή να τα εντάσσουμε σε στενά κομματικά πλαίσια.

Ας εξαλείψουμε την επικριτική προσέγγιση. Ας αφήσουμε στα παιδιά την αμφισβήτηση και τις επικρίσεις. Άλλωστε εμείς οι μεγαλύτεροι, οι συνετοί, δεν τα κάνουμε καλά.

Και εμείς οι μεγαλύτεροι ας σιωπήσουμε για να ακουστεί στη διαπασών η εκκωφαντική σιωπηλή διαμαρτυρία τους.