Ράνια Θρασκιά: «Γιατί έχουμε την ανάγκη να αμφισβητήσουμε τα θύματα;»

Μέσω των προσωπικών της λογαριασμών στα social media, η Ράνια Θρασκιά – ως σύμβουλος πλέον ψυχικής υγείας και οικογενειακή σύμβουλος – μοιράζεται τις σκέψεις της με αφορμή τη «χιονοστιβάδα» καταγγελιών σεξουαλικής βίας και παρενόχλησης στον χώρο του ελληνικού θεάματος.

Στο βίντεο που κοινοποίησε και σε ανάρτησή της αναφέρει:

«Ας κάνουμε λίγη ησυχία μέσα μας, ας εμποδίσουμε το θόρυβο του κόσμου να μπει στην ψυχή μας και ας ακούσουμε επιτέλους τον εαυτό μας. Και μετά τους άλλους. Ας αναρωτηθούμε:
Γιατί έχουμε την ανάγκη να αμφισβητήσουμε τα θύματα;
Γιατί έχουμε ανάγκη να λερώσουμε την αλήθεια τους;
Ποια δυσκολία, ποιες αγκυλώσεις, ποιες στρεβλές πεποιθήσεις μας εμποδίζουν να δείξουμε συμπόνοια; να ανοίξουμε μια αγκαλιά και να πούμε μπράβο στους γενναίους που δεν φοβήθηκαν την αλήθεια τους; που βρήκαν το θάρρος να μας δείξουν τα σημάδια τους; τα τραύματα της ψυχής τους;

Είναι τόσο δύσκολο αυτό που εμείς με ευκολία αμφισβητούμε και λοιδωρούμε. Ακόμα και στα γραφεία των ειδικών Ψυχικής Υγείας, πίσω από τις κλειστές πόρτες και από τις ανοιχτές ψυχές, στο πιο ασφαλές μέρος της γης εκείνη τη στιγμή, ανήλικα και ενήλικα παιδιά, δυσκολεύονται να μιλήσουν. Χρειάζονται χρόνο ή χρόνια να νιώσουν εμπιστοσύνη και να δείξουν τα τραύματά τους.

Και εμείς βλέπουμε μπροστά μας τους σύγχρονους ήρωες -με πρωτοπόρο την σπουδαία Σοφία Μπεκατώρου- να το κάνουν δημοσίως, να μας εμπιστεύουνται και να ακουμπούν τα δακρυσμένα, τα τρομοκρατημένα βλέμματά τους πάνω μας, να μας δείχνουν την καρδιά τους, με τα τραύματα τους σε κοινή θέα και εμείς τι κάνουμε; δεν λέμε ούτε ευχαριστώ για την τιμή που μας γίνεται, αλλά ανήμποροι και φοβικοί, μεγαλωμένοι μέσα στην υποκρισία και τα ψέματα, τους αμφισβητούμε.

Και μπαίνουμε κι εμείς μέσα στο φαύλο κύκλο της βίας ως θύτες αυτήν τη φορά. Να πληγώσουμε λίγο ακόμα τα θύματα, να ρίξουμε αλάτι στις πληγές τους. Μήπως έτσι κρύψουμε τις δικές μας πληγές, από φόβο μήπως έρθει η σειρά μας να αποδεχτούμε το κακό που μας έκαναν, τη βία που μας άσκησαν, μήπως φανεί το μυστικό μας, μήπως αποκαλυφθεί η κρυψώνα μας…

Ας δείξουμε κατανόηση και συμπόνια και στους οικείους των θυτών. Στα σκοτάδια των διλημμάτων τους να αγαπούν το θύτη και να τους σκοτώνουν οι πράξεις του, στις συντρόφους και τα παιδιά αυτών.

Όχι, δεν βοηθάμε τους θύτες όταν τους καλύπτουμε. Τους στερούμε τη δυνατότητα να αναλάβουν την ευθύνη, τους κλείνουμε το δρόμο για την κάθαρση και την συγχώρεση. Δεν βοηθάμε τα θύματα όταν αμφισβητούμε τον πόνο τους. Τους στερούμε την ίαση και τη λύτρωση, δεν τους αφήνουμε να ξυπνήσουν την επόμενη μέρα με το τραύμα να μην αιμορραγεί πια.

Δεν βοηθάμε τον εαυτό μας όταν δεν δείχνουμε συμπόνια και καλοσύνη.
Του στερούμε τη δυνατότητα να εξελιχθεί και να ζήσει σε μια καλύτερη συνθήκη, σε μια υγιή κοινωνία με αξίες και αλληλεγγύη. Με νόμους που θα προστατεύουν τα θύματα, που τα εγκλήματα δεν θα παραγράφονται όσο τα τραύματα είναι ακόμα ανοιχτά. Μέχρι το θύμα να βρει τη δύναμη να μιλήσει.

Όλοι μας θέλουμε Αποδοχή και Αγάπη. Έτσι μόνο αντέχεται η ζωή, έτσι ομορφαίνει, έτσι μεγαλώνει. Μην στερείτε τα υλικά των ονείρων ούτε από τον εαυτό σας, ούτε από τους άλλους. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Και τότε θα υπάρχει ελπίδα για φως.

Σκέψου, αποφάσισε και πάρε θέση. Θέλεις να είσαι εσύ αυτός η αυτή που θα σβήσει το φως;
Αναρωτιόμαστε πολλοί από εμάς αν είναι ψέματα ή ανακρίβειες όσα αποκαλύπτουν τα θύματα και γιατί να πιστέψουμε στα λεγόμενα τους. Επειδή αν πιστέψουμε με καλή προαίρεση και ενσυναίσθηση στο «ψέμα» κάποιου, χαϊδεύουμε την ψυχή μας ενώ αν ΔΕΝ πιστέψουμε στην αλήθεια κάποιου, ταΐζουμε τα σκοτάδια μας.

Ενσυναίσθηση είναι η ικανότητά μας (αρετή για μένα) να μπορούμε να μπούμε στη θέση του άλλου και να τον κατανοήσουμε. Ας εκπαιδευτούμε όλοι σε αυτήν τη δεξιότητα συνειδητά. Και όσοι ζούμε δίπλα σε παιδιά ή επηρεάζουμε τη σκέψη τους ας τους διδάξουμε αυτό.

Αν είναι ένα πράγμα να τους δώσουμε ας είναι αυτό. Προίκα και κληρονομιά. Για να δημιουργήσουν εκείνα έναν κόσμο με χαρούμενους ανθρώπους, μέσα στον οποίο αξίζει να ζουν».