Tα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης οι Γουόριορς και ο Κλέι Τόμπσον τίναξαν την μπάνκα στον αέρα. Ή μάλλον την ξανατίναξαν διά μίαν εισέτι φοράν, που φαντάζομαι πως δεν θα είναι και η τελευταία…
Απέναντι στους δόλιους τους Μπουλς οι σεσημασμένοι για την κλίση τους στα τρίποντα, πρωταθλητές του ΝΒΑ έβαλαν 24 στα 45, ενώ ο συνεταίρος του Στεφ Κάρι στους Splash Brothers του Οκλαντ πέτυχε νέο ρεκόρ στα χρονικά με 14/24!

Δεν ξέρω ποιο από τα δύο σκέλη της μυθικής επίδοσης του Τόμπσον συνιστά το πλέον αξιοπερίεργο: ότι έβαλε 14 τρίποντα ή ότι βάρεσε 24 σουτ από τη μεγάλη άρκτο;
Ελα μου ντε!
Το γράφω αυτό και με πιάνουν τα γέλια, διότι ενθυμούμαι τη σκωπτική αντίδραση του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ύστερα από έναν αγώνα των Λέικερς, στον οποίο ο Κόμπε Μπράιαντ είχε κάνει τριάντα πέντε σουτ, δίποντα και τρίποντα μαζί…
«Εάν το να σουτάρει ένας παίκτης 35 φορές είναι μπάσκετ, τότε εγώ από σήμερα δηλώνω προπονητής του χάντμπολ»!

Το 1983, όταν εισήχθησαν τα τρίποντα στο ελληνικό πρωτάθλημα και η υπόθεση παρέπεμπε στην παροιμία «καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω», ο Στιβ Γιατζόγλου είχε πει ότι «αυτή θα είναι η ευλογία και συνάμα η κατάρα του μπάσκετ».
Δεδομένου ότι στη βράση κολλάει το σίδερο, μετά το καλιφορνέζικο «κονστέρτο για πολυβόλα», εξακόντισε τον λίβελό του και ο Γκρεγκ Πόποβιτς…

«Αυτό δεν είναι κανονικό μπάσκετ. Μπορούμε να θεσπίσουμε τετράποντα ή ακόμη και πεντάποντα ώστε να το κάνουμε πραγματικά διασκεδαστικό για τους φιλάθλους. Κάτι σαν τσίρκο» είπε ο σοφός προπονητής των Σπερς, ο οποίος τσατίστηκε όταν τον ρώτησαν εάν το μπάσκετ θα ήταν ελκυστικό χωρίς τα τρίποντα.

«Και τι είμαι εγώ; Μήπως θέλετε να θεραπεύσω και τον καρκίνο;»
Τον καρκίνο όχι, αλλά την αρρώστια με τα τρίποντα ίσως…

Headlines