Σε περασμένες δεκαετίες, όταν ακόμη στα αθηναϊκά θέατρα ανέβαιναν επιθεωρήσεις, αμέσως μετά το Πάσχα περιμέναμε να ανακοινωθεί τι θα δούμε το καλοκαίρι. Ξέραμε ότι (ελέω, κυρίως, Ελεύθερου Θεάτρου και, κατόπιν, Ελεύθερης Σκηνής) τίτλοι και ατάκες θα περνούσαν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, θα εμπλούτιζαν τις χιουμοριστικές μας αναφορές, θα δημιουργούσαν καινούργιους κώδικες. Η ιδιωτική τηλεόραση έφερε το τέλος της ελληνικής επιθεώρησης.

Και η έκρηξη των σόσιαλ μίντια μηδένισε την πιθανότητα ανάκαμψής της. Τη χαριστική βολή όμως έδωσε η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Που μοιάζει με μία συνεχή εναλλαγή επιθεωρησιακών νούμερων αφού ακόμη και το πιο σοβαρά θέματα έχουμε ένα είδος ψυχικής διαστροφής να τα μετατρέπουμε σε γκαγκς. Μπορεί για να τ’ αντέξουμε, μπορεί και για να «εισχωρήσουμε» σε αυτά διεκδικώντας ρόλο.

Αναλογίζομαι τι συνέβη μέσα στην προηγούμενη μόνο εβδομάδα και πώς αυτά αναπαράχθηκαν από το διαδικτυακό κοινό. Και φαντάζομαι τους επιθεωρησιογράφους της προηγούμενης εποχής να σκίζουν τα χειρόγραφά τους και να φεύγουν από τώρα για διακοπές. Τι να γράψουν κι αυτοί όταν όλα «γράφονται» πριν ακόμη γίνουν;

Η σκηνή ανοίγει και όλος ο θίασος βγαίνει επί σκηνής. Μα τι είναι αυτά που κρατάν στα χέρια τους; Νομίζω μιλφέιγ και εκμέκ με μπόλικο τριμμένο φιστικάκι.

Στον απόηχο ενός τραγικού γεγονότος, τον θάνατο του αεροπόρου, ανάγονται σε μείζον θέμα οι αναρτήσεις – με πολυτονικό σύστημα – του γνωστού ζαχαροπλάστη που δημοσιοποίησε την απόφασή του για μηνιαία οικονομική υποστήριξη της οικογένειάς του και οι οποίες φαίνεται να κλείνουν το μάτι στην Χρυσή Αυγή.

Η σαντιγί αρχίζει να κόβει και οι «πρωταγωνιστές» είναι σε αμηχανία με το μιλφέιγ στο χέρι. Να το φάνε ή να το πετάξουν στους απέναντι; Δεν βαριέσαι…

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο

Headlines