Γιατί να γίνει κανείς συγγραφέας; Νέοι στο χώρο «αποκαλύπτονται»

Η περιπέτεια της υγείας του τον έστρεψε στη συγγραφή. Ο Θανάσης Σεφερλής εξομολογείται στο in.gr ότι ο καρκίνος ήταν η αιτία που ξεκίνησε να γράφει.

«Διαπίστωσα ότι στην πατρίδα μας ο φόβος του καρκίνου είναι τόσο έντονος, που οι περισσότεροι άνθρωποι αποφεύγουν τη λέξη καρκίνο», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Μέσα από το βιβλίο του «Καρκίνος Δάσκαλος και Φίλος» επιχειρεί να αποσυνδέσει τον καρκίνο από το θάνατο.

«Έγραψα τις εμπειρίες που αποκόμισα από το ταξίδι μου με τον καρκίνο στο βιβλίο ‘Καρκίνος Δάσκαλος και Φίλος’, ευελπιστώντας να συνεισφέρω στην αλλαγή της συλλογικής αντίληψης για τον καρκίνο», δηλώνει.

Η αυτοβιογραφική χροιά του βιβλίου του είναι φανερή, όπως και φανερή είναι η διάθεσή του για παροχή ελπίδας. «Είναι ένα βιβλίο κατάθεση ψυχής για μένα, γραμμένο με αγάπη για όσους έχουν νοσήσει από καρκίνο, νοσούν, ή θα νοσήσουν στο μέλλον», υπογραμμίζει ο κ.Σεφερλής για το βιβλίο του.

Σκοπός της συγγραφής του είναι, μεταξύ άλλων, να «απομυθοποιήσει» την τραγικότητα που περιβάλλει την ασθένεια. «Πιστεύω ακράδαντα ότι ο καρκίνος δεν σημαίνει θάνατος. Η φιλοδοξία μου είναι να αλλάξει αυτή η αντίληψη, αν το βιβλίο μου βοηθήσει σε αυτό, θα φανεί στη συνέχεια».

Για την Ηλέκτρα Δικαίου, από την άλλη, η συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε τυχαία. «Δεν υπήρχαν ούτε σχέδια, ούτε όνειρα. Υπήρχαν όμως πολλά διαβάσματα για πολλά χρόνια και υπήρχε μια ιστορία που δημιουργήθηκε μέσα μου και ένιωσα την ανάγκη να την αποτυπώσω στο χαρτί», αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Η προίκα της Μελτέμ» , που είναι το πρώτο και μέχρι στιγμής μοναδικό της βιβλίο, αφορά τον αναγκαστικό εκπατρισμό των μουσουλμάνων της Κρήτης, «των επονομαζόμενων Τουρκοκρητικών».

»Αν εδώ τους Μικρασιάτες πρόσφυγες τους αποκαλούσαν απαξιωτικά και προσβλητικά ‘’Τουρκόσπορους’’, εκεί, τους δικούς τους πρόσφυγες – το ίδιο δυστυχείς και το ίδιο ρακένδυτοι όπως οι δικοί μας – τους αποκαλούσαν ‘’Γκιαούρηδες’’, δηλαδή άπιστους. Αυτή την κοινή άτυχη μοίρα των απλών ανθρώπων που συντρίφτηκαν από τις μυλόπετρες της Ιστορίας ήθελα να διερευνήσω με αυτό το πρώτο μυθιστόρημά μου ιστορώντας τον πόνο του ‘’άλλου’’» αναφέρει για το βιβλίο της.

Το βιβλίο δεν είναι αυτοβιογραφικό, αλλά έχει κοινές μνήμες με την οικογένεια της κ. Δικαίου. Όπως δηλώνει, η απώλεια συνοδεύει την προσφυγιά και αργότερα εξελίσσεται σε νοσταλγία.

Για τη Μαρία Χίου η συγγραφή είναι ένα όνειρο που βγήκε αληθινό. Το πρώτο βιβλίο «Η σιωπή του ποταμού», κέρδισε το δεύτερο βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών , και αφορά «ένα όνειρο που βγήκε αληθινό».

Η γεύση της πρώτης επιτυχίας δεν ήταν ο βασικός λόγος που άνοιξε η συγγραφική οδός για την κ.Χίου, αλλά η ανάγκη για απόδραση έπαιξε το βασικό ρόλο.

«Η συγγραφή προκύπτει σαν μια ανάγκη παρά επαγγελματική πορεία. Είναι μια ψυχοθεραπεία, μπορείς να μάθεις πράγματα για τον εαυτό σου που δεν τα φανταζόσουν όταν γράφεις. Θα ήθελα να μείνω πάντα ερασιτέχνης του είδους», δηλώνει.

Το δεύτερο βιβλίο της , «Χέρια γυμνά», «κοιτά» τις δύο όψεις του νομίσματος, αλλά και την προσπάθεια του ανθρώπου να απεξαρτητοποιηθεί από τον κακό του εαυτό.

Της αρέσει να αφηγείται μια ιστορία που να αγγίζει τον κόσμο. Ο λόγος για τη συγγραφέα Βάσια Τζανακάρη που για το πρώτο της βιβλίο, «Έντεκα μικροί φόνοι» ήταν υποψήφια για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού Διαβάζω.

Το πρόσφατο βιβλίο της «Η καρέκλα του κυρίου Έκτορα» είναι μια συλλογή 19 διηγημάτων καθημερινών ανθρώπων που βιώνουν απογοήτευση , θλίψη, απώλεια και προσπαθούν να αντιστρέψουν τις καταστάσεις όχι πάντα με επιτυχία, αλλά με αξιοπρέπεια.

«Με ενδιαφέρει η ιστορία που έχω να αφηγηθώ να αγγίζει τον κόσμο. Να νιώθει ο αναγνώστης ότι δεν είναι μόνος» δηλώνει χαρακτηριστικά.

Ακόμη, προσθέτει ότι η συγγραφή πηγάζει από την ανάγκη της να ερμηνεύσει τον κόσμο και να πει τις ιστορίες των ανθρώπων με έναν άλλο τρόπο.

Ελισάβετ Σταμοπούλου