Η αποστολή στην Κωνσταντινούπολη ολοκληρώθηκε. Και στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» επέστρεψε και πάλι το ευρωπαϊκό τρόπαιο. Αυτή τη φορά στα χέρια του Ολυμπιακού. Δεν είναι πραγματικά εκπληκτικό μέσα σε τόσα πολιτικο-οικονομικά γεγονότα να μπορούν κάποιοι να σε κάνουν να χαμογελάς;

Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που δεν μπορεί να χαμογελάσει όταν βλέπει τον 22χρονο Κώστα Παπανικολάου να δίνει ό,τι έχει και δεν έχει, να παίρνει από το χέρι τους συμπαίκτες του και να τους οδηγεί και στα δύο ματς της Πόλης στην νίκη.

Ή την ψυχραιμία των συνομήλικών του, Κώστα Σλούκα και Βαγγέλη Μάντζαρη. Αυτά τα παιδιά δεν δίνουν μία νότα αισιοδοξίας για το μέλλον; Δίνουν και με κάνουν να ξεχνώ ή να αποβάλλω από το μυαλό μου τους λίγους, πολύ λίγους που με έκαναν να ντρέπομαι στην Τουρκία.

Τρεις εικόνες δεν θα ξεχάσω σε αυτό το ταξίδι και είναι εικόνες που νομίζω μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει.

Τον Κώστα Παπανικολάου, αφότου έχει αδειάσει το «Σινάν Ερντέμ» να κάνει… βουτιές ανάμεσα στη «θάλασσα» από τα χαρτάκια που τους έλουσαν κατά την απονομή του τροπαίου της Ευρωλίγκας, δείχνοντας ότι ένας επαγγελματίας που έχει γεννηθεί το 1990 δεν μπορεί να παραμένει παρά ένα παιδί!

Την αμηχανία μου αλλά και των υπόλοιπων συναδέλφων όταν άνοιξε η πόρτα των αποδυτηρίων του Παναθηναϊκού ύστερα από τον χαμένο ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Tα πρόσωπα των παικτών του Ομπράντοβιτς έλεγαν τόσα πολλά, που αναρωτήθηκα αν πρέπει να μιλήσουν κιόλας.

Και την αγκαλιά στο ξενοδοχείο όπου έμεναν όλες οι αποστολές των ομάδων, ανάμεσα στον Μάικ Μπατίστ και τον Βασίλη Σπανούλη. «Συγχαρητήρια» του είπε ο Αμερικανός και το εννοούσε.

Α.Κόδρου

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: