Στην Πόλη για πρωινό

Ο Αγγελής είναι κάτοικος Κωνσταντινούπολης και το ιστολόγιό του Angelis and the Istanbul, αποτελεί αναμφισβήτα τον ελληνικό οδηγό της Πόλης.

Σε ένα περιβάλλον καλαίσθητο και εξαιρετικά μερακλίδικο, μάς προσκαλεί να πάρουμε «μια γεύση από τη ζωή του Αγγελή στην Πόλη».

«Είστε έτοιμοι να χυθείτε σε αφράτες μαξιλάρες σαν Οθωμανοί πασάδες; Να σαγηνευτείτε από τον αισθησιακό χορό (επίσης) αφράτων χορευτριών της κοιλιάς; Με άλλα λόγια να ακούσετε ένα ακόμα
ΧΙΛΙΟΕΙΠΩΜΕΝΟ τουριστικό στερεότυπο; Αν η απάντηση είναι ΝΑΙ, μην κάνετε τον κόπο να ασχοληθείτε περαιτέρω με το συγκεκριμένο blog. Εδώ θα πάρετε μια γεύση από τη ζωή του Αγγελή στην Πόλη, βόλτες στα σοκάκια της, τυχαίες συναντήσεις με τους ανθρώπους της, άραγμα για τσάι συνοδεία γλυκόπιοτου nargile κ.ο.κ» γράφει χαρακτηριστικά.

Και όταν λέει γεύση το εννοεί, καθώς φαίνεται πως αγαπά το φαγητό και έχει βαλθεί να ενεργοποιήσει τους σιελογόνους αδένες μας. Έχει μάλιστα δημιουργήσει μια ειδική ενότητα για την ιεροτελεστία του πρωινού στην Πόλη.

Πάρτε μια γεύση από τα καλούδια που μάς προσφέρει, μη λησμονήσετε να επισκεφτείτε τις αυθεντικές αναρτήσεις για περισσότερες λεπτομέρειες και φωτογραφίες, αλλα κυρίως φροντίστε να έχετε «τσιμπήσει» κάτι προηγουμένως!

Το πρωί να τρως σαν Βασιλιάς!

«Όλοι γνωρίζουμε πόσο ωφέλιμο και υγιεινό είναι να ξεκινάς την ημέρα σου με ένα πλήρες πρωινό. Ε, λοιπόν στην Πόλη, μπορείς να απολαύσεις πολλά διαφορετικά είδη πρωινού, γι αυτό εγκαινιάζω μια νέα κατηγορία στο blog, στην οποία θα παρουσιάζονται προτάσεις για πρωινό.

«Ελπίζω να σας ανοίξω την όρεξη και να απαρνηθείτε το (συνήθως στεγνό) ξενοδοχειακό πρωινό κατά την επόμενη επίσκεψη σας στην Πόλη. Είναι κρίμα που στα περισσότερα ξενοδοχεία προσφέρεται ένα αδιάφορο «διεθνές» πρωινό, το οποίο προσπαθεί να ικανοποιήσει όλα τα γούστα, χάνοντας όμως με αυτόν τον τρόπο το τοπικό χρώμα και το άρωμα του.

«Κι όσο από άρωμα, το κλασσικό Τουρκικό πρωινό, μπορεί να σε στείλει στον έβδομο ουρανό με ομελέτες και σουτζούκια, λαχανικά, φρούτα και μέλι. Το θεϊκό καϊμάκι του, ο λιπαρός καβουρμάς, οι κατακόκκινες ντοματούλες και οι τραγανές πιπερίτσες , τα σπιτικά ρετσέλια (μαρμελάδες) και το λιγουρευτό ταχίνι έχουν επίσης την τιμητική τους!

«Τα λευκά και κίτρινα τυριά, έχουν το καθένα ξεχωριστή γεύση, ιδιαίτερα τα παλαιωμένα και αυτά που έχουν μέσα μπαχαρικά και βότανα. Από ελιές δε, άλλο τίποτα: Μαύρες, πράσινες, γεμιστές, μικρές-μεγάλες, ψωμωμένες και γλυκές!

* Oλόκληρο το κείμενο εδώ.

Istanbul Culinary Institute

Σε μια από τις πιο ιστορικές γειτονιές του Πέραν, ανάμεσα στα πρώτα ξενοδοχεία που χτίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα (βλ. Pera palace, Buyuk Londra κ.ά.), βρίσκεται το Istanbul Culinary Institute, το Ινστιτούτο δηλαδή Εκπαίδευσης Chef.

Είναι μια σχολή εκκολαπτόμενων μαγείρων, που στεγάζεται σε ένα 3όροφο ανακαινισμένο κτίριο με στενή πρόσοψη από μέταλλο και γυαλί, το οποίο λειτουργεί ως εστιατόριο κατά τις εργάσιμες ημέρες (07:30-11:00 πρωινό / 12:00-15:00 γεύμα / 15:οο-18:00 fingerfood).

Σήμερα το πρωί πέρασα από εκεί για παραδοσιακό πρωινό με ντομάτα, αγγούρι, ελιές, λευκό τυρί, καϊμάκι (βούτυρο) με μέλι και μια σπιτική μαρμελάδα κυδώνι, με χοντροκομμένα τα κομμάτια του φρούτου. Οι 2 τελευταίες θεσπέσιες λιχουδιές ήρθαν μέσα σε ανοξείδωτα μπολάκια.

Το μενού του πρωινού περιλαμβάνει επίσης μια σειρά από ομελέτες, τοστ και σάντουιτς, αρτοποιήματα, τσάγια και χυμούς.

** Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Πρωινό από το Βαν

Η πόλη Βαν βρίσκεται στην ανατολική Τουρκία, στα σύνορα της με το Ιράν και την Αρμενία.

Στη γειτονιά του Τζιχάνγκιρ, υπάρχει ένα μαγαζάκι που σερβίρει παραδοσιακό πρωινό του Βαν. Στον κατάλογο του βρίσκεις πολλές νοστιμιές: ομελέτες με λαχανικά, τυριά ή αλλαντικά, μαρμελάδες φρούτων, χυμούς και τσάγια.

Εγώ πάντως προτίμησα τη σπεσιαλιτέ του καταστήματος, το μενού Βαν, το οποίο περιελάμβανε:

5 είδη τυριών (λευκό σαν φέτα, κασέρι, ειδικό τυρί σε ίνες, μαστιχωτό λευκό, ξερό λευκό με φυλλαράκια μυρωδικών)
καϊμάκι, ο αφρός δηλαδή του βουτύρου από γάλα (συνήθως) βουβαλιού
ντομάτα, αγγούρι, ελιές
βραστό αυγουλάκι
παχύρρευστο ταχίνι
ένα dip που έμοιαζε με τζατζίκι
μέλι με καϊμάκι περασμένα από το φούρνο
τσάι

Πρέπει να ομολογήσω ότι αν και ήταν γευστικό, δεν πέταξα και τη σκούφια μου. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μόνο, ήταν το παλαιωμένο τυρί με τα βότανα, το ταχίνι και το τζατζικάκι, που ήταν ότι καλύτερο για να αρχίσω δυναμικά την ημέρα μου.

** Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Γκουρμέ τουρκό-πρωινό

Τις προάλλες, είχα όρεξη για πρωινό που να ξεφεύγει λιγάκι από την παραδοσιακή (πλην γευστική) πεπατημένη. Έτσι λοιπόν, ο δρόμος μου με οδήγησε και πάλι στο Αρναβούτκιοϊ, μπροστά στην αποβάθρα του Βοσπόρου.

Η ξύλινη τάβλα του πρωινού (για 2 άτομα) περιλαμβάνει:

3 είδη τουρκικών τυριών, φέτες καπνιστού κοτόπουλου, πράσινες και μαύρες ελιές με καρυκεύματα, ένα κομμάτι αγελαδινού βουτύρου από την Μαλάτυα, καϊμάκι με βιολογικό μέλι, ένα είδος ομελέτας με λαχανικά, μια δροσερή φρουτοσαλάτα, σπιτικές μαρμελάδες από κυδώνι και φράουλα, που απολαμβάνεις με φρέσκα ψωμάκια, ζυμωμένα με σπανάκι και χαρούπι.

Αν και η σύνθεση του πρωινού δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, τόσο η παρουσίαση, όσο και η ποιότητα των υλικών, κάνει τη διαφορά.

** Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Πρωινό στο χάνι του..Τσιχάνγκιρ

Η Κυριακή, όπως ξαναέγραψα, είναι η κατεξοχήν ημέρα, όπου οι φίλοι συναντιούνται γύρω από τραπέζια γεμάτα με παχύ καϋμάκι και σπιτικές μαρμελάδες, για ανασκόπηση της εβδομάδας που πέρασε, στο ιεροτελεστικό πια για την Πόλη, Sunday brunch (αμέ!). Μετά από το Σαββατιάτικο ξενύχτι, αποφάσισα να πάω για πρωινό (στις 14.00), στο Cihangirhane, στο στέκι της Bade & του Deniz, στο Κολωνάκι της Πόλης, το Τσιχάνγκιρ.

Όσον αφορά το τραπέζι που θα πάρεις το γεύμα σου, έχεις να επιλέξεις μεταξύ της προσεγμένης λιλιπούτειας σάλας, του μικρού πεζοδρομίου και της λευκής αυλίτσας.

Το κλου του πρωινού είναι τα βιολογικά τυριά από την Αντιόχεια και το γλυκό ταχίνι, τα οποία αξίζουν θερμό χειροκρότημα…

** Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Πρωινό για σκαφάτους

Μετά από τον πατσά του Σαββατόβραδου (βλ. προηγούμενη ανάρτηση), το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε με τον Έμρα, όταν ξυπνήσαμε μεσημέρι πια Κυριακής, ήταν το πρωινό. Μιας και το σπίτι του βρίσκεται στο Μποστάντζι της Ασιατικής πλευράς, ο Έμρα πρότεινε να πάμε στη μαρίνα της περιοχής Φενέρ Μπαχτσέ.

Δεν μακρυγορώ. Παραγγείλαμε ένα πιάτο πρωινού με (μπαγιάτικο) τυράκι, (κομμένα από ώρες) σαλατικά και άκουσον άκουσον: μέλι και μαρμελάδες σε πλαστικό κουτάκι!! Το ξέρω ότι ως Έλληνες, είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους «χλιδές», αλλά στην Πόλη, αυτό είναι απαράδεκτο!

Μιας και το επίπεδο θα έπεφτε ούτως ή άλλως κάτω από τη βάση ,χωρίς να ντραπώ ζήτησα και ένα μπέργκερ (συμπαθητική απομίμηση big mac). Ο Έμρα πάλι, κινήθηκε πιο συμβατικά, επιλέγοντας μια ομελέτα.

Τα πράγματα διόρθωσαν λιγάκι με το επιδόρπιο: ναργιλέ με καπνό βύσσινο. Αυτό μάλιστα!

Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Θα σπάσω Cuppa

Κίνησα για το Τζιχάνγκιρ, μιας και η όρεξη μου τραβούσε κάτι ναι μεν ευρωπαϊκό, όσον αφορά στο περιβάλλον, αλλά να μπορώ να γευτώ και καμιά τουρκολιχουδιά, έστω και «πειραγμένη». Δεν είχα καθίσει ποτέ στο Cuppa, αν και είναι ακουστό ιδιαίτερα για τους φρέσκους χυμούς του.

Από τον χρωματιστό κατάλογο, επέλεξα το ομώνυμο πρωινό, σερβιρισμένο σε μια ξύλινη τάβλα (ως συνήθως), με τα εξής περιεχόμενα:

Τηγανητό αυγό σε σαγανάκι

3 είδη τυριών (λευκό, ανθότυρο, ψητό χαλούμι)
Αγγούρι/Ντομάτα
Ελιές
Πέστο βασιλικού
Γλυκό του κουταλιού σύκο
Ψωμάκια (μαύρο, κουλούρι με σουσάμι, αφράτο με αρωματικά)
Τσάι

Όλα ήταν γευστικά, το χαλούμι τριζάτο και αλμυρούτσικο και το πέστο φρεσκότατο. Αυτό όμως που «τα έσπαγε» ήταν το συκαλάκι! Η γλύκα του με απογείωσε και βρήκα μια πατέντα για να το απολαύσω στο έπακρον: Άλειψα το μαλακό ανθότυρο στο ψωμάκι μου και το περίχυσα με το αμαρτωλό γλυκό! Μμμμμμ!

Τελείωσα το γευστικό μου ταξίδι με έναν φρεσκοστυμμένο χυμό καρότο/μήλο/παντζάρι, έτσι για να έχω την ψευδαίσθηση, ότι προσέχω το σώμα μου (βέβαια ο ναργιλές πάει φύσα ρούφα τράβα τονε!).

** Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Περί μπουγάτσας

Στην Ελλάδα υπάρχει σύγχυση για το τι ακριβώς είναι η μπουγάτσα. Οι Βορειοελλαδίτικες καταβολές μου ευτυχώς με βοηθούν να κρίνω αν μια μπουγάτσα είναι «σωστή», γευστική και κοντά στην παραδοσιακή συνταγή. Το παρήγορο είναι ότι τα τελευταία χρόνια πέτυχα αληθινές μπουγάτσες και σε μέρη που δεν το περίμενα (έφαγα ωραιότατη Σερραϊκή μπουγάτσα στην Κω, νόστιμη μπουγάτσα Θεσσαλονίκης στου Ψυρρή κ.α.).

Ίσως να περιμένατε από τη μεριά μου να σας διαφωτίσω, αλλά αντίθετα μάλλον θα περιπλέξω τα πράγματα παραπάνω, παρουσιάζοντας την αντίστοιχη σκηνή της μπουγάτσας στην Πόλη. Τα «μπορέκ σαλονού» προσφέρουν διάφορες ποικιλίες πιτοειδών για ένα πλήρες πρωινό σε τιμές αρκετά οικονομικές. Πολύ συχνά κάθομαι στο ημιυπόγειο μαγαζάκι Cagdas Borek Salonu της πλατείας Ταξίμ.

Ποάτσα εδώ, είναι τα μικρά «ψωμάκια» σε σχήμα στρογγυλό ή λίγο ωοειδές, με γέμιση τυριού, κασεριού, ελιάς, πατάτας, μανιταριού ή σκέτα.

Τώρα, το πιο κοντινό έδεσμα σε αυτό που λένε μπουγάτσα στη Βόρεια Ελλάδα, στην Τουρκία λέγεται μπορέκ (borek). Το μπουρέκι αποτελείται από στρώσεις φύλλου με γέμιση συνήθως τυρί, κιμά, σπανάκι ή πατάτα.

Επίσης υπάρχει η σκέτη βερσιόν του, που τρώγεται συνήθως με άχνη.

Μια ιδιαίτερη νοστιμιά που υπάρχει σε όλα τα «μπορέκ σαλονού» είναι το μπουρέκι του νερού (Σου Μπορεγί). Τα φύλλα κατά την παρασκευή μουσκεύονται σε νερό, οπότε όπως είναι φυσικό μαλακώνουν και φουσκώνουν. Για τη γέμιση χρησιμοποιείται λευκό τυρί και διάφορα πράσινα μυριστικά. Η υφή και η γεύση τους παραπέμπει σε ζυμαρικό και ιδιαίτερα σε λαζάνια.

Όλα τα παραπάνω εδέσματα τα συνοδεύουμε συνήθως με τσαγάκι. Επίσης, με μια λεμονάδα ή βυσσινάδα, που διατηρούνται σε πλαστικά διαφανή ντεπόζιτα με βρυσούλα. Τις περισσότερες φορές τελειώνω το πρωινό (το τίγκα στο βούτυρο και τα αλεύρια) με μια σόδα. Ενεργεί σωτήρια τις περισσότερες φορές…

** Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Το πρωινό του σουλτάνου

Μέσα στο πάρκο Γιλντίζ, σ αυτήν την όαση πρασίνου και φυσικής ομορφιάς, βρίσκεται το Κιόσκι της Μάλτας. Ένα κυνηγετικό περίπτερο που χτίστηκε σε ρυθμό νεο-μπαρόκ στα χρόνια του σουλτάνου Αμπντουλαζίζ (γύρω στα 1870), από τον Σαρκίς Μπαλυάν.

Εγώ με τον Έμρα πάλι, πήγαμε για το πλούσιο Κυριακάτικο πρωινό που προσφέρεται στα δωμάτια του παλατιού, με τις βαριές κουρτίνες, τις ζωγραφιστές οροφές, το μαρμάρινο συντριβάνι και τους κρυστάλλινους πολυελαίους.

Ο μπουφές περιλαμβάνει ζεστά εδέσματα (μενεμέν, λουκάνικα, αυγά, πολέντα), αρτοποιήματα (ποάτσες, σιμίτια, κρουασάν, μπριός, βουτήματα, μπαγκέτες, μαργαρίτες), μαρμελάδες (από πολλά φρούτα), ταχίνι, μέλι, ελιές, ποικιλία κορν φλέικς, φρούτα (φρέσκα και αποξηραμένα) και άλλα πολλά που έχω ξεχάσει.

Τσάι, καφές, χυμός πορτοκάλι και βύσσινο ρέουν άφθονα. Το κόστος ανά άτομο είναι 22,5 TL (=11 ευρώ) απολύτως λογικό και προσιτό, όταν πληρώνεις τα ίδια ή και περισσότερα, σε πολλά μέρη που στερούνται ατμόσφαιρας, πολυτέλειας και ιστορικότητας.

** Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Πρωινό στο σπίτι

Μετά από πρωινά σε Οθωμανικά παλάτια, σε σικάτα καφέ, μοντέρνα ή παραδοσιακά, μπροστά στο Βόσπορο, τη Θάλασσα του Μαρμαρά ή τον Κεράτιο Κόλπο, μπορεί το συγκεκριμένο πρωινό να σας φανεί μίζερο και φτωχικό.

Αυγουλάκια, καβουρμάς και λίγο λαδάκι τα βασικά συστατικά. Λίγη ντοματούλα και τσακιστές ελιές με ρίγανη και πιπέρια, για να φρεσκάρουν λιγάκι τα λίπη και τις πρωτεΐνες Η απαραίτητη παπάρα δε, με φρέσκα μπουγατσάκια, βουτυράτα-βουτυράτα!

** Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΥΞΙΔΑ

Στείλτε e-mail με το ονοματεπώνυμό σας στο pennybrotzaki@gmail.com και ίσως γίνετε ένας από τους τρεις που θα κερδίσουν από ένα αντίτυπο του δευτέρου μέρους της τριλογίας Millennium, Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά, του Στιγκ Λάρσον.

Μέχρι τις 21 Ιανουαρίου, ημέρα προβολής της ταινίας στην Ελλάδα!

ΥΣ: Η Πυξίδα είναι στο Facebook! (http://www.facebook.com/pages/Pyxida/105651174913)

και στο TWΙΤTER: http://twitter.com/Pyksida .

Εκεί μπορείτε να ανεβάσετε το δικό σας υλικό, προκειμένου να δημοσιευτεί και στις σελίδες της Πυξίδας!