Πολιτισμός

Η διείσδυση λυκικών τύπων στην ελληνική ή και το αντίστροφο υπήρξε εξαιρετικά περιορισμένη, όπως τουλάχιστον φανερώνει το σχετικό υλικό που έχουν στη διάθεσή τους οι ερευνητές

Η λυκική, η γλώσσα των Λυκίων, κατατάσσεται στον ίδιον με την καρική κλάδο της οικογένειας των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, τον κλάδο της Ανατολίας

Μεταξύ των ολιγάριθμων επιγραφικών μαρτυριών από την ίδια την Καρία συγκαταλέγονται ορισμένες δίγλωσσες επιγραφές, με κείμενο τόσο στην καρική όσο και στην ελληνική

Η καρική ήταν μια γλώσσα αυτόχθων ή ιθαγενής, με αμιγώς τοπικό χαρακτήρα

Οι μορφολογικές και λεξιλογικές ομοιότητες της ελληνικής και της φρυγικής γλώσσας είτε οφείλονται σε κοινή ινδοευρωπαϊκή κληρονομιά είτε αντανακλούν κοινές εξελίξεις, κοινούς νεωτερισμούς

Οι μέχρι τούδε μαρτυρίες για τη φρυγική γλώσσα συνίστανται κυρίως στο διαθέσιμο επιγραφικό υλικό, δευτερευόντως δε στο λεξιλόγιο που έχει κατά τις αναφορές αρχαίων συγγραφέων φρυγική προέλευση

Δεδομένου ότι το σωζόμενο υλικό της ιλλυρικής γλώσσας είναι εξαιρετικά περιορισμένο, γίνεται αντιληπτό ότι η επιχειρούμενη ανάλυσή του εγκυμονεί σοβαρά προβλήματα και πολλούς κινδύνους

Δεδομένου ότι η θρακική δεν καλλιεργήθηκε σε επίπεδο γραπτού λόγου, η ανίχνευση των στοιχείων της μέσω της ελληνικής αποτελεί μονόδρομο για τους μελετητές της

Η Θράκη, από τον 7ο αιώνα π.Χ. και εντεύθεν, τέθηκε σε έναν ολοένα και στενότερο κλοιό από τις πολυάριθμες ελληνικές αποικίες που ιδρύονταν στις ακτές του Εύξεινου Πόντου και στο βόρειο Αιγαίο

Σημιτικής προέλευσης ήταν η λέξη «αρραβών» (κατά τα κοινώς λεγόμενα, το καπάρο), η γνωστή σε όλους χρηματική εγγύηση ή προκαταβολή

Από τις λέξεις της ελληνικής με την αναμφισβήτητη σημιτική προέλευση μπορούμε να αντλήσουμε πολύ σημαντικές πληροφορίες για τις πρώιμες ελληνοσημιτικές επαφές

Οι αλλαγές που παρατηρούνται στο διάστημα μεταξύ Ύστερης Κλασικής και Πρώιμης Ελληνιστικής Περιόδου έθεσαν κατ’ ουσίαν τα θεμέλια της νέας ελληνικής

Σε γενικές γραμμές, η εκάστοτε μορφή της ελληνικής μπορεί να θεωρηθεί ως συνάρτηση της μορφής που είχε σε προγενέστερα στάδια υπό την επίδραση φυσιολογικών διαδικασιών αλλαγής

Ουδείς αρχαίος ή μεσαιωνικός συγγραφέας αναγνωρίζει μια ιδιαίτερη ιουδαϊκή διάλεκτο της ελληνικής

Για πολλούς Εβραίους, σε διάφορες εποχές και περιοχές, η ελληνική ήταν η μόνη τους γλώσσα

Στα τέλη των Ελληνιστικών Χρόνων η κοινή είχε γίνει η καθιερωμένη μορφή τόσο της γραπτής όσο και της προφορικής ελληνικής για τα μεσαία και τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα του παλαιού ελληνικού κόσμου

Η περίφημη αττική διάλεκτος του 5ου και του 4ου αιώνα π.Χ. γνώρισε τέτοια γεωγραφική εξάπλωση και τέτοιο βαθμό διείσδυσης στο χώρο της γραμματείας, ώστε εξισώθηκε κατ’ ουσίαν με την κλασική ελληνική

Παρά την εξάπλωση της ελληνιστικής κοινής οι αιολόφωνες κοινότητες έμειναν πεισματικά προσκολλημένες στις παλαιές τοπικές διαλέκτους τους

Ισχυρή αντίσταση στο σταδιακό παραμερισμό των αρχαιοελληνικών διαλέκτων από την ελληνιστική κοινή προέβαλαν ορισμένες καθαυτό δωρικές διάλεκτοι

Η γλώσσα του Ομήρου είναι στην πραγματικότητα ένα διαλεκτικό αμάλγαμα, ένα κράμα λέξεων, τύπων και δομών από διαφορετικές περιοχές και εξελικτικές φάσεις της ελληνικής ανά τους αιώνες