Των λέξεων η μνήμη

Κάθε φορά που γράφω ένα ποίημα

σκοντάφτω σταθερά στων λέξεων τη μνήμη.

Τι με κοιτάς περίεργα; Δεν ξέρεις

πως κάθε λέξη κουβαλά βαριά φορτία,

τα αγκωνάρια της προϊστορίας της;

Θαρρείς πως είναι η οπτική ενός τρελού,

μα εγώ συνήθισα να ψηλαφίζω τα σημάδια

που άφησαν στο σώμα τους

τα τόσα χείλη που τις πρόφεραν

που χάρηκαν με αυτές, που γέλασαν

πόνεσαν, έκλαψαν, ταξίδεψαν…

Δεν ξέρω πως απόκτησα το χάρισμα,

όμως μπορώ και διακρίνω

νοήματα και ερμηνείες που φορτώθηκαν

σε ένα ατέλειωτο ταξίδι πάρε-δώσε,

από τα χείλη στην ψυχή και πάλι πίσω.

Νιώθω και βλέπω ακόμα στα κορμιά τους

τις χαρακιές, τους μώλωπες και τις ουλές

απ’ τους βασανισμούς που τόσοι αδαείς

αλλά και τόσοι φαμφαρόνοι ποιητές τις πέρασαν.

Γι’ αυτό κάθε φορά που γράφω ένα ποίημα

σκοντάφτει η πένα μου —όλο το είναι μου σκοντάφτει—

στων λέξεων τη μνήμη

και τις ακούω τακτικά να μου ζητούν

—καθόλου παρακαλετά, μα με αξιοπρέπεια—

να τις αγγίζω απαλά και τρυφερά, καθώς τους πρέπει

με σεβασμό και με λεπτότητα, που τους αξίζει.


Για των λέξεων τη μνήμη γράφει ο Βασίλης Γεργατσούλης, λογοτέχνης και δάσκαλος με καταγωγή από την Κάρπαθο.

Έχουν όντως μνήμη οι λέξεις — σε αντίθεση με πολλούς εξ ημών, αμνήμονες και επιλήσμονες.

Έχουν μνήμη και εκδικούνται όσους τις βασανίζουν, όπως και ο χρόνος εκδικείται όσους τον περιφρονούν.

Ας τα έχουν αυτά κατά νουν όσοι τούτες τις μέρες, του εορτασμού της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, εκτοξεύουν με ασύγγνωστη επιπολαιότητα βαρύτατες κατηγορίες και εκφράσεις εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους.

Ειδήσεις Σήμερα: