Πέθανε ο ιστορικός και αρθρογράφος Ζακ Ζυλιάρ – «Εραστής της γαλλικής αριστεράς»

Ο 90χρονος Jacques Julliard, ένας αταξινόμητος ιστορικός, αρθρογράφος, δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος, συγγραφέας και διανοούμενος πέθανε, όπως ανακοίνωσαν την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου οι εφημερίδες «Le Figaro» και «Le Point».

«Ο αρθρογράφος μας Ζακ Ζυλιάρ, θεωρητικός και εραστής της γαλλικής αριστεράς, πέθανε» ανακοίνωσε επίσης στο Twitter η Νατάσα Πολόνι, διευθύντρια σύνταξης του περιοδικού Marianne. «Αγαπητέ Ζακ, πρόσφερες στο Marianne την ανθρωπιά σου, την τεράστια καλλιέργειά σου και την ευφυΐα σου. Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου» πρόσθεσε η ίδια.

Μια μεγάλη δημοκρατική, ανθρωπιστική και σοσιαλιστική φωνή

Στέλεχος της λεγόμενης «δεύτερης αριστεράς», ο Ζακ εργαζόταν επίσης για το Le Nouvel Observateur και από το 2017 ήταν αρθρογράφος της Le Figaro, όπου έγραφε για την πολιτική και πνευματική ζωή.

Η ανακοίνωση του θανάτου του, οι συνθήκες του οποίου δεν διευκρινίστηκαν, προκάλεσε πολυάριθμες αντιδράσεις από πολιτικούς όλων των πεποιθήσεων και από τον δημοσιογραφικό κόσμο. «Μια μεγάλη δημοκρατική, ανθρωπιστική και σοσιαλιστική φωνή μόλις πέθανε. […] Ο Τύπος έχασε έναν από τους καλύτερους συγγραφείς του και η Αριστερά έναν από τους πιο γόνιμους διανοούμενούς της» ανέφερε σε δήλωσή του ο πρώην πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ.

Γεννημένος το 1933 στο Brénod, μια κοινότητα του διαμερίσματος Ain, ο Ζακ Ζυλιάρ ασχολήθηκε με την πολιτική από νεαρή ηλικία. Ο πατέρας του, δήμαρχος του γενέθλιου χωριού του, ήταν ένας ριζοσπάστης αγνωστικιστής και ρεπουμπλικάνος που ήταν προσηλωμένος στην ελευθερία της συνείδησης.

Η μητέρα του ήταν πιστή καθολική. Κατά τη διάρκεια των φιλολογικών του σπουδών στη Λυών και στη συνέχεια στην Ecole Normale Supérieure, απέκτησε το agrégation στην ιστορία. Επηρεάστηκε βαθιά από την ανάγνωση του Μαρξ, του Προυντόν, του Πασκάλ και του Καντ. Συχνά επισκεπτόταν το περιοδικό Esprit και ασχολήθηκε με τον φοιτητικό συνδικαλισμό με την Unef και στη συνέχεια με την CFTC, υιοθετώντας αντιαποικιακή στάση.

Ακαδημαϊκός και συνδικαλιστής, από τη δεκαετία του 1970 δραστηριοποιήθηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, όπου μεταξύ των πολιτικών του φίλων ήταν και ο Μισέλ Ροκάρ.

Από τη «Nouvel obs» στη «Figaro» μέσω της «Marianne»

Ακαδημαϊκός και συνδικαλιστής, από τη δεκαετία του 1970 δραστηριοποιήθηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, όπου μεταξύ των πολιτικών του φίλων ήταν και ο Μισέλ Ροκάρ. Διακρίθηκε ιδιαίτερα για το σχέδιό του να εκσυγχρονίσει την ιδεολογία του PS, αυτή της δεύτερης αριστεράς, σε αντίθεση με την πρώτη, την αριστερά του Μιτεράν.

Παράλληλα, στα τέλη της δεκαετίας του 1960, έγινε ένας από τους πυλώνες του Le Nouvel Observateur μαζί με τον Ζαν Ντανιέλ, τον ιδρυτή του αριστερού περιοδικού. Μετά από τριάντα δύο χρόνια στην έκδοση, έφυγε τελικά για να ενταχθεί στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Marianne» το 2010, όπου έγινε συντάκτης.

Το 2017, σε ηλικία 84 ετών, αποφάσισε επίσης να γράφει μηνιαία στήλη στη Le Figaro.

Τα βιβλία του με ελληνική μετάφραση 

Στην Ελλάδα έχουν μεταφραστεί δύο βιβλία του από τις εκδόσεις Πόλις, με τίτλους «Σιμόν Βέιλ. To σοκ» και «Οι Αριστερές της Γαλλίας».

Στο πρώτο εστιάζει στην αναρχοσυνδικαλίστρια αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τη ζωή και τους αγώνες της εργατικής τάξης, ανυποχώρητη υπέρμαχο της ελευθερίας της σκέψης, πολεμίστρια στις τάξεις των Δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο, εβραία που στράφηκε προς τον καθολικισμό και με ισχυρή μυστική διάθεση, διαρκώς ανυπότακτη, φιλόσοφο και από τους σημαντικότερους του 20ού αιώνα, τη Σιμόν Βέιλ.

Στο δεύτερο στρώνει το μωσαϊκό της γαλλικής Αριστεράς, αππό την Επανάσταση του 1789 μέχρι την ανάδειξη του κοινωνικού ζητήματος τον 19ο αιώνα, από την Κομμούνα των Παρισίων μέχρι την στάση των διανοούμενων στην υπόθεση Ντρέυφους και από τον Σαρτρ ή τον Καμύ μέχρι την άνοδο του Φρανσουά Μιτεράν στην εξουσία. Χαρτογραφεί τα όνειρα, τα αιτήματα, τις ανησυχίες, τις αντιφάσεις, τις μεταλλάξεις αλλά και την πληθώρα των ρευμάτων της Αριστεράς, μέσα από μια αφήγηση που μπλέκει την ιστορική ανάλυση με την προσωπική ζωή και την ηθικοπολιτική στάση των εμβληματικών πρωταγωνιστών, υπό τη μορφή παράλληλων πορτρέτων κατά το παράδειγμα του Πλούταρχου (Βολταίρος-Ρουσώ, Ροβεσπιέρος-Δαντόν, Thiers-Μπλανκί, Ουγκό-Λαμαρτίνος, Σαρτρ-Καμύ).

*Με στοιχεία από liberation.fr