Από τη στραμμένη προς τον εσωτερικό κόσμο του ατόμου πεζογραφία του Κώστα Κατσουλάρη εξαιρούνται δύο βιβλία. Το ένα είναι το μυθιστόρημα Ο αντίπαλος(2005), όπου το καθεστώς αδιάκοπης μετατόπισης και ρευστότητας που βασανίζει τον κεντρικό ήρωα αποκτά αίφνης μια συλλογική διάσταση, με κυρίαρχα στοιχεία της πλοκής τη βία και το τυραννικό έργο των πανοπτικών συστημάτων παρακολούθησης. Στη συλλογή πάλι διηγημάτων Νυχτερινό ρεύμα(2015), μολονότι η κρίση ξεμυτίζει παντού στις εικόνες της αφήγησης, τα προβλήματά της δεν σηματοδοτούν ένα έκτακτο, εξαιρετικό συμβάν, αλλά μια κατακαθισμένη, δομικά εγκατεστημένη καθημερινότητα: μια καθημερινότητα που αποτυπώνεται σε κάθε γωνιά της πόλης και επηρεάζει όλες τις προσωπικές επιλογές, χωρίς ωστόσο να ξεχειλώνει από πουθενά, έχοντας πια ενσωματωθεί στο κύτταρο των πραγμάτων.

Διαβάστε περισσότερα εδώ