Στον καθημερινό λόγο η έκφραση «παρηγοριά στον άρρωστο» ταυτίζεται με την αδυναμία του λόγου να γίνει πράξη. Μοιάζει με προσομοίωση βοήθειας τη στιγμή που κάποιος έχει πραγματική ανάγκη. Μέσα από την ανάγνωση του «Καιρού της παρηγοριάς», όμως, αποδεικνύεται πόσο παρεξηγημένη ήταν ανέκαθεν αυτή η έκφραση. Είναι προφανώς ξόδεμα χρόνου και ξόδεμα λόγων – αυτό το αντιλαμβάνεται κάθε φορά ο παρηγορητής, που προσφέρει απ» το περίσσευμά του. Είναι, όμως, και δόσιμο χρόνου, ένας δεσμός που βασίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ ανθρώπων. Οσους επάλληλους κύκλους κι αν δημιουργεί ο Μικαέλ Φεσέλ στον «Καιρό της παρηγοριάς» (εκδ. Πόλις, μτφ. Μαριάννα Μαντά), στο επίκεντρο της γοητευτικής ανάλυσής του βρίσκεται πάντα η γενναιοδωρία: «Το συμπλήρωμα δεν είναι απλώς ένα απατηλό υποκατάστατο της γιατρειάς, είναι επίσης μια προσθήκη σε σχέση με μια απώλεια που βιώνεται μέσα στη μοναξιά. Μια κουβέντα, μια χειρονομία ή ένα βλέμμα αξίζουν εδώ όσο ισάριθμες απόπειρες για να σφυρηλατηθεί και πάλι ένας δεσμός που έχει διαρραγεί από την οδύνη».

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Ειδήσεις Σήμερα: