«Ο πρώτος που πέθανε ήταν ο Πρωτεσίλαος/ Αντρας ταγμένος βούτηξε με φούρια στο σκοτάδι/…Πέθανε στον αέρα πηδώντας για να φτάσει πρώτος στην ακτή/ Το σπίτι του έμεινε μισοχτισμένο/ Πετάχτηκε η γυναίκα του γδέρνοντας τα μάγουλά της»

Το «Μνημείο πεσόντων» της Αγγλίδας Aλις Oσβαλντ (1966) ξεκινάει με τον πρώτο νεκρό της «Ιλιάδας», που παραμένει και ο πρώτος ατραγούδιστος του έπους. Στις ραψωδίες ο μεταλλικός ήχος των δοράτων και των ασπίδων εναλλάσσεται με την επίκληση στο κλέος και την ανδρεία, αλλά στο μεσοδιάστημα ορισμένοι από τους καλύτερους στρατιώτες Eλλήνων και Τρώων πέφτουν νεκροί – και άκλαυτοι. Από αυτούς αντλεί την έμπνευσή της η Οσβαλντ – βραβείο T.S. Eliot το 2002 και Ted Hughes το 2009 – για μια επιμνημόσυνη δέηση, δοσμένη με απόλυτο σεβασμό στην ομηρική αφήγηση, αλλά με την αυτοπεποίθηση του ελεύθερου στίχου.

Διαβάστε περισσότερα εδώ