«Ο κόκορας»: Ένα θεατρικό σίριαλ στα Εξάρχεια

Συνέντευξη: Χρήστος Ν.Ε. Ιερείδης

Μέχρι σήμερα είχαμε τηλεοπτικά σίριαλ. Αποκτήσαμε και θεατρικό σίριαλ. Μυστήριο. Τι πάει να πει θεατρικό σίριαλ; Πώς είναι δυνατόν ο θεατής να παρακολουθεί σε δόσεις την υπόθεση του έργου, χωρίς να χάνει από την ατμόσφαιρα δεδομένου ότι από το ένα «επεισόδιο» στο άλλο μεσολαβούν πέντε βδομάδες παραστάσεων; Και όλο αυτό μήπως ενέχει και μια υποψία ψυχαναγκασμού; Εν τέλει τι σόι θεατρικό είναι ένα έργο που μοιάζει να καταλύει τις θεμελιώδεις δομές του θεάτρου;

Αυτά και άλλα ερωτήματα με απασχολούσαν καθώς πήγα να συναντήσω τους εμπνευστές του εγχειρήματος, δηλαδή του θεατρικού σίριαλ με τίτλο «Ο κόκορας», την Κατερίνα Παπαναστασάτου και τον Τάσο Γερακίνη.

Η αρχική ιδέα τους, εξηγούν, αφορούσε ένα μονόπρακτο, αλλά κατέληξαν σε κάτι πιο απλό. Έγραψαν ένα έργο μικρής φόρμας που ολοκληρωνόταν σε ένα ημίωρο. «Στο επίκεντρό του ήταν οι καταστάσεις που βιώνει και απασχολούν ένα παντρεμένο ζευγάρι με παιδιά», εξηγούν η Κατερίνα Παπαναστασάτου και ο Τάσος Γερακίνης. Και πάνω σε αυτή τη συνθήκη δόμησαν ένα πλήρες θεατρικό έργο.

Η έμπνευση ήρθε, λένε, μέσα από την παρατήρηση των άλλων. Των διπλανών, στα καφέ, στα εστιατόρια, τις ταβέρνες, σε δημόσιους χώρους και υπηρεσίες.

«Στην αρχή ήμασταν ακούσιοι ωτακουστές. Στην συνέχεια συνειδητά στήναμε αυτί και κάπως έτσι αποφασίσαμε να χτίσουμε μια ιστορία κλειδαρότρυπας», λέει ο σκηνοθέτης Τάσος Γερακίνης.

Και εγένετο ο «Κόκορας». Ένα θεατρικό έργο, τεσσάρων πράξεων, που διαδραματίζεται σε ένα εστιατόριο. Κάθε πράξη «είναι ένα αυτόνομο θεατρικό έργο, με αρχή μέση και τέλος που ολοκληρώνεται σε περίπου 40 λεπτά», εξηγούν οι δημιουργοί του «Κόκορα» και συμπληρώνουν ότι κάθε πράξη (υποέργο για την οικονομία της συζήτησης) έχει κύκλο ζωής δέκα παραστάσεων (δύο φορές εβδομαδιαίως για πέντε εβδομάδες).

Με αυτή τη δομή όμως τηλεοπτικοποιείται το θέατρο, από τη στιγμή που εισάγεται τηλεοπτικούς όρους στον τρόπο παρουσίασης;

Τα περισσότερα έργα- εξηγεί η Παπαναστασάτου- που ακολουθούν την τετράπρακτη δομή έχουν μια αυτοτέλεια. Μιλούμε για τέσσερα μέρη ενός έργου που παρουσιάζονται αυτόνομα.

Η διάρθρωση αυτή δεν υποχρεώνει το θεατή να παρακολουθήσει σώνει και καλά όλες τις παραστάσεις- κάθε μέρους- για να μάθει το τέλος;

Κάθε επεισόδιο του «Κόκορα» ακολουθεί την τετράπρακτη αφηγηματική δομή. Το μόνον που λείπει από κάθε επεισόδιο είναι «λύση». Αφήνει κάτι να πλανάται στον αέρα ώστε να δεί ο θεατής το επόμενο επεισόδιο. Το επόμενο θεατρικό έργο.

Αυτό όμως δεν είναι ψυχαναγκαστικό;

Ναι αλλά δεν είναι υποχρεωτικό. Κάθε επεισόδιο σχηματίζει μια ολοκληρωμένη εικόνα.

Ο «κόκορας» του έργου είναι άνθρωπος καθημερινός. «Μοντέλο» τους ένας δημοτικός υπάλληλος, ένας θυρωρός – «υπαρκτό πρόσωπο, αλλά με άλλο όνομα», τονίζει ο Γερακίνης- που εξυπηρετεί τους δημότες μέσα από το κουβούκλιο του. «Εξ ου και ο τίτλος του έργο», αναλύει η Παπαναστασάτου, «διότι βλέπουμε έναν άνδρα σε αυστηρά οριοθετημένο εργασιακό χώρο, σαν τον κόκορα στο κοτέτσι».

Γιατί επιλέξατε την αίθουσα ενός χώρου εστίασης αντί εκείνης κάποιου θεάτρου;

Θέλουμε να αναπαραστήσουμε με ρεαλιστικό τρόπο τη ζωή. Ο Αργύρης ο ήρωας μας βγαίνει με τη σύζυγό του, την Πόπη- υπαρκτό πρόσωπο επίσης- για φαγητό και στη διάρκεια του δείπνου τους συζητούν ότι τους απασχολεί κάνοντας τους θαμώνες- θεατές κοινωνούς του βίου τους. Διαφωνούν, συγκρούονται, με χιούμορ δέχονται να παίξουν παιχνίδια μυαλού, παιχνίδια εξουσίας. Επιδίδονται στην αιώνια μάχη αρσενικού- θηλυκού.

Το έργο χωροταξικά ενταγμένο σε ένα εστιατόριο έχει αμεσότητα, που θα χανόταν αν παρουσιαζόταν σε σκηνή θεάτρου.

—————————————————

«Ο κόκορας» των Τάσου Γερακίνη, Κατερίνας Παπαναστασάτου, με τους Νικόλα Κασάπη, Ελένη Δαφνή, στο εστιατόριο Ριφιφί (Εμμ. Μπενάκη 69Α, τηλ 210-3300.237), κάθε Τετάρτη και Πέμπτη (στις 22.00), χωρίς εισιτήριο (απλώς πληρώνετε ό,τι παραγγείλετε).

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ