Την Κυριακή ανέβηκα στην κορυφή του Λυκαβηττού. Στο παρελθόν αυτή η βόλτα ήταν πάντα το πρώτο πράγμα που έκανα για να γιορτάσω την άφιξή μου στην πόλη – χωρίς εξαίρεση. Φέτος, ωστόσο, εξαιτίας των απαιτήσεων των νέων μου καθηκόντων (αλλά και της πραγματικής ανάγκης να τελειώνω με το ξεπακετάρισμα!) έπρεπε να κάνω λίγη υπομονή. Την Κυριακή, όμως, ο καιρός ήταν τόσο καλός, ο ουρανός γαλάζιος, ο ήλιος λαμπρός και ενθαρρυντικός, που η υπομονή μου εξαντλήθηκε τελικά.

Η κορυφή του Λυκαβηττού είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου σημεία στην Αθήνα. Μοιάζει με φωλιά αετού, και από ψηλά το λεκανοπέδιο φαίνεται απόμακρο και αφηρημένο, σαν να μην υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό. Αυτή η πανοραμική θέα με συγκινεί πάντα, και την Κυριακή ήταν υπέροχη, απλώς υπέροχη.

Στα νοτιοανατολικά η θάλασσα αντανακλούσε τον ήλιο, τρεμοπαίζοντας με χίλιες σπίθες φωτός. Νότια έβλεπα ξεκάθαρα την Αίγινα και τη Σαλαμίνα να οριοθετούν τον μεγάλο κόλπο όπου διαδραματίστηκε η πιο σημαντική ναυμαχία της αρχαιότητας. Στα νοτιοδυτικά, οι γερανοί της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος υψώνονταν επιβλητικά στον ορίζοντα. Και πίσω απ’όλα, τα μαύρα βουνά της Πελοποννήσου. Πιο κοντά, μπροστά μου, απλωνόταν ο αστικός ιστός της Αθήνας: το Καλλιμάρμαρο, το πράσινο του αρχαιολογικού πάρκου, η «πέτρα του Κέκροπος» η ίδια, η Βουλή, τα κτίρια των μεγάλων εθνικών ιδρυμάτων, ο κομψός τρούλος του Αγίου Πανταλεήμονα, που αιωρείται πάνω από τις στέγες της γειτονιάς του. Παντού ένιωθα τον σφυγμό της σύγχρονης πόλης που απλωνόταν από κάτω, την ζωντανή παρουσία τόσων πολλών ιστορικών στρωμάτων, την πρόσκληση της θάλασσας, το αγκάλιασμα του Υμηττού, της Πεντέλης, της Πάρνηθας και του Αιγάλεω. Ποιος θα ήθελε να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού;

Αυτή η βόλτα ήταν ο τέλειος επίλογος μιας εβδομάδας που, για μένα, τουλάχιστον, ήταν θαυμάσια, γεμάτη με εμπειρίες που θα θυμάμαι για το υπόλοιπο της ζωής
μου.

Την Τρίτη υπέβαλα τα διαπιστευτήριά μου στον Εξωχότατο Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια. Η τελετή ήταν απλή αλλά ζωντανή. Στην άφιξή μου στο Προεδρικό Μέγαρο, η τιμητική φρουρά, οι περίφημοι εύζωνες, παρουσίασε όπλα και η στρατιωτική μπάντα έπαιξε τον Εθνικό Ύμνο («τραγούδησα» από μέσα μου τα ασύγκριτα λόγια του Σολωμού για την Ελευθερία). Μέσα στο Μέγαρο, επέδωσα τις επίσημες επιστολές από την Αυτής Μεγαλειότητα στον Πρόεδρο, που με δέχτηκε για δεκαπέντε λεπτά.

Στην δεξίωση που ακολούθησε στην Κατοικία μου, είχα την τιμή να συναντηθώ με τους τέως πρωθυπουργούς κκ. Σημίτη και Πικραμένο, την τέως υπουργό εξωτερικών, κα. Μπακογιάννη, πολλούς άλλους διακεκριμένους πολιτικούς, μέλη του διπλωματικού σώματος, αντιπροσώπους των ένοπλων δυνάμεων και του τύπου. Τώρα που είμαι επίσημα ο Βρετανός Πρέσβης ξέρω ότι τις επόμενες βδομάδες και μήνες θα έχω την ευκαιρία να καλλιεργήσω και να ενισχύσω τέτοιες επαφές. Λόγω της θέσης μου είμαι προνομιούχος ως προς αυτό.

Όμως ταυτόχρονα θέλω πολύ να ξεφεύγω, από καιρό σε καιρό, από το «χρυσό κλουβί» μου και να μαθαίνω πολύ περισσότερα για αυτή την θαυμάσια χώρα σε όλες της τις διαφορετικές διαστάσεις. Ποιος νομίζετε ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να πετύχω κάτι τέτοιο; Ποιους θα έπρεπε να συναντήσω; Ποιες θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητές μου κατά τη γνώμη σας;

Βεβαίως, για την επικοινωνία μου σκοπεύω να χρησιμοποιήσω εκτενώς όλα τα σύγχρονα μέσα: αυτό το μπλογκ, καθώς και τα «τιτιβίσματά» μου (στο
https://twitter.com/HMA_Jkittmer), και τον ιστότοπο της πρεσβείας (
http://ukingreece.fco.gov.uk/el). ´Εχω μπροστά μου ένα πρόγραμμα επαφών εδώ αλλά και ένα πρόγραμμα επισκέψεων εκτός της Αθήνας. Ελπίζω να συναντήσω όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους σε όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, και προ παντός τους εκπροσώπους της «καινούριας Ελλάδας» που θα πρέπει να προκύψει μέσα από την κρίση. Είμαι στην διάθεσή σας και περιμένω τις προτάσεις σας.

Τζων Κίττμερ

Ειδήσεις Σήμερα: