Πολωνό-νο-νο υντραυλικό!!!

Ενας από τους μύθους που υπάρχουν σε αυτή τη χώρα – και που θα καταρρίψει μια για πάντα η κυβέρνηση του ΣυΡιζΑ – είναι εκείνος του «πολωνού υδραυλικού».

Οι Πολωνοί, τουλάχιστον στη χώρα μας, κάνουν ένα σωρό επαγγέλματα: ηλεκτρολόγοι, ελαιοχρωματιστές, μουσικοί, καθηγητές μουσικής, καθηγητές πανεπιστημίου, σκίπερ κ.ά…. Υδραυλικό από την Πολωνία σπανίως θα συναντήσεις.

Οι υδραυλικοί στην Ελλάδα είναι κυρίως Ελληνες. Υστερα, Αλβανοί. Στο ποδόσφαιρο, οι «υδραυλικοί» είναι Βραζιλιάνοι. Σε όλο τον κόσμο.

Ο δικός μου Πολωνός είναι ελαιοχρωματιστής. Μπογιατζής. Ετσι, δηλαδή, τον μάθανε στην Ελλάδα. Διότι στη χώρα του (θα) ήταν καθηγητής Μαθηματικών (μεταπτυχιακός) ή Μουσικής (πολλά πτυχία). Οταν όμως ήρθε στη χώρα μας, πριν από καμιά 20αριά χρόνια, έτσι και ξεκινούσε να ζήσει τα δύο μέτρα της πάρτης του και ύστερα την οικογένειά του ποντάροντας στη φιλομουσία των Ελλήνων ή την αγάπη των ελληνόπαιδων για το θεώρημα του Φερμά, θα είχε λιμοκτονήσει.

Είδε ο άνθρωπος (ας τον πούμε Αλμπερτ, Αλβέρτο), την «πείνα» μας για μεζονέτες και το έριξε στην υψηλή τέχνη του βαψίματος. Και έτσι έβγαλε τότε καλά χρήματα, ώστε να μπορεί σήμερα, που δεν έχει δουλειά, να ζει αξιοπρεπώς, παίζοντας κλαρινέτο σε εποχούμενες μπάντες και κλαρίνο στα πανηγύρια των Μεσογείων. Παράλληλα, λόγω αναδουλειάς, έχει χρόνο να κάνει φροντιστήριο στα παιδιά του, που «βγήκαν σκράπες, κύριε Στέλλλο μου, αλλά και το σχολείο ένα πράγμα σκέτο χάλι». Το ελληνικό σχολείο, εννοείται.

Ο Αλβέρτος μου είναι φτυστός ο Βάντσικ. Ο Γιόζεφ Βάντσικ, ο παλαιός τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού. Είναι όμως ακόμη πιο ψηλός. Ως εκ τούτου δεν έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο. Στο βόλεϊ ήταν πολύ δυνατός, μου λέει, είχε πάρει και μετάλλιο ευρωπαϊκό με τους νέους, ενώ στο σχολείο τον είχαν λόγω προσόντων και στην ομάδα του μπάσκετ, όπου τον φωνάζανε «Μπέλοφ»: από τον Σεργκέι Μπέλοφ, στον οποίο (τότε πρέπει να) έμοιαζε. Σήμερα, είπαμε, μοιάζει με τον Βάντσικ.

Από τον Αλβέρτο έχω σχηματίσει πολύ καλή εντύπωση για τους Πολωνούς. Και για τους μπογιατζήδες.

Παρένθεση εδώ: στα αγγλικά ο Αλβέρτος είναι painter. Το ίδιο και ο Πικάσο. Εντάξει, τον συμπαθούμε τον «Βάντσικ» αλλά όχι και έτσι… Στα ελληνικά είναι μπογιατζής/ελαιοχρωματιστής. Ο άλλος, ο μακαρίτης, είναι ζωγράφος. Εχει διαφορά. «Γράφω για τη ζωή», μου εξηγεί ο Κώστας Ηρακλής Γεωργίου σε μια από τις ωραίες κουβέντες μας και πρώτος ο Αλβέρτος τον δικαιώνει: «Ετσι είναι, κύριε Στέλλλο. Τι ντουλειά έχω εγκώ με τον Πικάσο; Εγκώ ένα απλό μπογιατζή είμαι».

Με πτυχία στα μαθηματικά, τις μουσικές και ευρω-μετάλλια στο βόλεϊ, σκέφτομαι – και του πετάω την μπάλα. Κάνει ένα έτσι, παπ!, και τη σταματάει. Με το κουντεπιέ. Στον αέρα.

«Ρε συ Αλβέρτο, με δουλεύεις; Εσύ είσαι που δεν ξέρεις ποδόσφαιρο; Καλά κάνω και σε φωνάζω Βάντσικ»!

«Χα χα, κύριε Στέλλλο! Ντεν είπα ντεν ξέρω, είπαν ντεν μ’ αρέσει. Και η μπάλα αυτή είναι του μπάσκετ, όχι του ποντοσφαίρου!».

Υδραυλικέ μου!!!!

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ