«Ό,τι ξεπερνά το φυσικό μέγεθος, δεν πείθει απλώς τον αναγνώστη, τον ενθουσιάζει. Σε κάθε περίπτωση, το θαυμαστό, με την έκπληξη που προκαλεί, νικάει πάντα τον πειστικό λόγο και τη χαριτολογία. Γιατί η πειστικότητα του λόγου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εμάς, ενώ το θαυμαστό εξουσιάζει, κατανικά και κατακτά, χωρίς αντίσταση, τον δέκτη. Την εμπειρία στη διατύπωση των επιχειρημάτων, στην οργάνωση του υλικού και στην οικονομία του λόγου δεν την εντοπίζουμε σε ένα ή δύο σημεία. Αντίθετα, τη συμπεραίνουμε από το ύφος του λόγου γενικά». Το απόσπασμα από το «Περί ύψους» του Λογγίνου –κειμένου «ιδρυτικού» για τη λογοτεχνική κριτική- προέρχεται από το μετάφρασμα της Ευσταθίας Δήμου στο νεότερο, δεύτερο τεύχος του περιοδικού «Η οδοντωτός», το οποίο εκδίδεται από την «Κουκκίδα», σε επιμέλεια της Δήμου και του Κώστα Ριζάκη.

Στην ίδια ενότητα, της «Θεωρίας», ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει το σημείωμα της Laura Liliana Gomez «Ο Πλάτωνας για τον πολιτικό ρόλο της ποίησης», το «Ποίηση και κινηματογράφος – η περίπτωση του Αρθούρου Ρεμπώ- της Ευσταθίας Δήμου, το «Πάνω σ’ έναν ξένο στοχασμό – σύγχρονες κριτικές αναγνώσεις» του Γιώργου Δελιόπουλου (για την «Αγωνία της επίδρασης» του Χάρολντ Μπλουμ), το «Θαύμα του γραπτού λόγου» του Διονύση Στεργιούλα, καθώς και το «Στιγμιότυπα από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια» του Γιώργου Γώτη. Από το τελευταίο αξίζει ως ερέθισμα η επισήμανση της ομηρικής παρομοίωσης για τα αθάνατα άλογα του Αχιλλέα μπροστά στον θάνατο του Πατρόκλου:

Όπως μένει ακίνητη τη στήλη,

Που στέκει πάνω στον τάφο ανδρός που πέθανε ή γυναίκας,

Έτσι έμεναν ασάλευτα ζεγμένα στο εξαίσιο άρμα,

Με τα κεφάλια χαμηλωμένα στη γη

ζεστά τα δάκρυα κυλούσαν από τα βλέφαρά τους στο χώμα

καθώς εμύρονταν αποζητώντας τον ηνίοχο

η σκόνη ερύπαινε τη θαλερή τους χαίτη

(Ιλιάδα, Ρ: 440-443, μτφ. Θ.Κ.Στεφανόπουλος)

«Πώς δίνει την ακινησία ο Όμηρος;» ρωτάει τον αναγνώστη ο Γ.Γώτης. «Με μια αναπάντεχη παρομοίωση… Η ακινησία των αλόγων παρομοιάζεται με μαρμάρινη επιτύμβια στήλη σε τάφο αγαπημένου ή αγαπημένης».

Στην υπόλοιπη ύλη περιέχονται, εκτός άλλων, μελέτες για τα «Τείχη» του Καβάφη (Σ.Λ.Σκαρτσή), για τον Άγγελο Σικελιανό, τον Γουίλιαμ Μπλέικ (Μαρία Δαλαμήτρου), το έπος του «Μπέογουλφ» (Λίλια Τσούβα). Στις σελίδες 189 – 258 αναπτύσσεται η ενότητα της ποίησης με πρωτότυπα και μεταφρασμένα κείμενα. Η επόμενη ενότητα ανήκει στη μετάφραση με τη μεταγραφή στα ελληνικά ποιημάτων των λόρδου Μπάιρον (απόσπασμα του «Γκιαούρ» από τον Αντ. Μακρυδημήτρη),  Charles Simic (μτφ. Γεράσιμος Βουτσινάς), Χοσέ Γκαρσία Βίλια (Βασίλης Πανδής), Λωτρεαμόν (Νεφέλη Γκάτσου), Hugh Dunkerley (Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος), Tatev Chakhian (Αχιλλέας Κατσαρός), Άννα Μαρία Φαράμπι (Ξανθίππη Ζαχοπούλου), Μπίλι Κόλινς (Ασημίνα Ξηρογιάννη), Reginald Dwayne Betts (Χριστίνα Λιναρδάκη), Carlo Betocchi (Θοεδόσης Κοντάκης), Margherita Guidacci (Ξανθίππη Ζαχοπούλου). Το τεύχος των συνολικά 415 σελίδων περιλαμβάνει ακόμη συνεντεύξεις με τους Σωτήρη Γουνελά, Νίκο Ορφανίδη, Τασούλα Καραγεωργίου, Θανάση Χατζόπουλο, Ειρήνη Ρηνιώτη, Σταμάτη Πολενάκη, Γεωργία Κολοβελώνη κ.ά.

Με την ύλη των συνολικά 415 σελίδων η «Οδοντωτός» προστίθεται σε μία σειρά λογοτεχνικών περιοδικών (ομογάλακτή της είναι η «Σταφυλή», επίσης των εκδ. Κουκκίδα), τα οποία το τελευταίο διάστημα προστίθενται στα παλαιότερα και έγκυρα του χώρου προσφέροντας πολλαπλά ερεθίσματα για ανάγνωση. Για ορισμένα πάντως δίνεται η εντύπωση ότι υπηρετείται μία συγκεκριμένη θεματολογία με τις καλύτερες προθέσεις, αλλά το αποτέλεσμα από περιοδικό σε περιοδικό –ή από αφιέρωμα σε αφιέρωμα- φαίνεται άνισο. Οι υπεύθυνοι κάθε εντύπου είναι και εκείνοι που γνωρίζουν καλύτερα ότι ο κανόνας της «οικονομίας» προστατεύει την ύλη (και αυτό ισχύει δίκην αυτοκριτικής και για τη δημοσιογραφική ύλη).

Σημείωση: Η βασική εικονογράφηση είναι η «Πτώση του Φαέθοντα» του Ρούμπενς (π. 1604 – 1605). Ο πίνακας έχει χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα για την επίδραση του «Περί ύψους» του Λογγίνου.

Ειδήσεις Σήμερα: