Η ανατομία μιας σκηνής: Η Κοραλί Φαρζά εξηγεί την πιο εμβληματική στιγμή του «The Substance»

Η Κοραλί Φαρζά εξήγησε μια από τις πιο εμβληματικές σκηνές της ταινίας «The Substance», την οποία και σκηνοθέτησε. Τη σκηνή στην οποία η πρωταγωνίστρια Ελίζαμπεθ Σπαρκλ, την οποία υποδύεται η Ντεμί Μουρ, αντιλαμβάνεται αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο τρέμουν, αν και είναι για όλους αναπόφευκτο: Το γήρας.

Η ανατομία της σκηνής

Η σκηνή ξεκινά σε ένα σαλόνι ακατάστατο, γεμάτο μπύρες και κάθε είδους αλκοόλ, αποτσίγαρα και απομεινάρια φαγητού. Εκεί, η Ελίζαμπεθ Σπαρκλ έρχεται αντιμέτωπη με τον διαμοιρασμένο χρόνο μεταξύ αυτής και του Alter Ego της, την Σου.

Η Σπαρκλ ξυπνά αντιμέτωπη με τη διαχείριση του διαμοιρασμένου αυτού χρόνου οποίος υποτίθεται πως θα ήταν μια εβδομάδα. Η Σου όμως έκλεψε λίγο παραπάνω- κι αυτό δε θα αργήσει να φανεί.

Ενώ προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς έχει γίνει και κυκλοφορεί στο δωμάτιο αναζητώντας στοιχεία, βρίσκει ένα σημείωμα. Καθώς πάει να το αρπάξει έρχεται αντιμέτωπη με τη πρώτη στιγμή της αδυσώπητης αλήθειας.

Το χέρι της στη θέα του έχει αλλάξει. Ο δείκτης του χεριού της έχει «αγκαλιάσει» τα γηρατειά. Αυτή είναι και η πρώτη μεταμόρφωση που λαμβάνει χώρα στο «The Substance».

Το γήρας ως μεταμόρφωση

Για την Κοραλί Φαρζά, το πιο ενδιαφέρον μέρος της αλλαγής ήταν ότι αυτή «δεν ήταν απολύτως ρεαλιστική, αλλά ήταν ένα είδος παραμόρφωσης και μεταμόρφωσης».

Στην επόμενη σκηνή η Σπαρκλ προσπαθεί με μανία να αφαιρέσει την όψη του χεριού της πλένοντάς το, σαν να ήταν μακιγιάζ, σε μια πλήρη άρνηση της πραγματικότητας.

Σχετικά με αυτή τη σκηνή στην οποία βλέπουμε να ζουμάρει όλο και περισσότερο στα χέρια και τη μανία της πρωταγωνίστριας να αφαιρέσει ό,τι βλέπει στον δείκτη του χεριού της, η Φαρζά αποκάλυψε πως κυρίως στόχος της ήταν ένα γκρο πλαν στον ψυχισμό της Σπαρκλ. Ήθελε να δείξει τους «μεγαλύτερους φόβους και τις ενδότερες σκέψεις της Ελίζαμπεθ σε σχέση με αυτό που της συμβαίνει».

«Οπότε τώρα εισερχόμαστε σε ένα πνευματικό χώρο στον οποίο προβάλει όλους της τους φόβους αναφορικά με τις επεμβάσεις που κάνει μέσω των ενέσεων και τι στην πραγματικότητα συμβαίνει με αυτές».

Εδώ είναι που αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει ακριβώς με την Σου, η οποία της «κλέβει» χρόνο.

«The Substance»

Σε ένα χαστούκι συνειδητοποίησης, η Σπαρκλ, καλεί την υπηρεσία «The Substance» για να βρει ένα τρόπο να αντιστραφεί η διαδικασία στην οποία έχει υποβάλει το σώμα της. Την ίδια στιγμή, αυτή, κοιτά την γιγαντοαφίσα που την κοιτά κατάματα, μέσα στην ψυχή, επιβλητική, απέναντι από το παράθυρό της, θυμίζοντας της τι ήρθε να της πάρει.

Η ύπαρξη της Ελίζαμπεθ καταλύεται. Όταν λέει το όνομά της, η υπηρεσία του «The Substance» δεν αναγνωρίζει ποια αυτή είναι. Πλέον, δεν είναι η Ελίζαμπεθ Σπαρκλ, είναι το 503. Έχει αντικειμενοποιηθεί και είναι αναλώσιμη. Δεν είναι πια άνθρωπος – ή τουλάχιστον δεν είναι και τόσο.

Τα πλάνα της Φαρζά, επιτηδευμένα, την κάνουν να δείχνει μικρόσωμη, στα όρια της ανυπαρξίας. Καθέ στιγμή, αυτή, καταλύεται.

Το γυμνό σώμα που κατασπαράσει

Η Ελίζαμπεθ Σπαρκλ ξεκινά να καθαρίζει το ακατάστατο σπίτι, καθώς δεν βγάζει άκρη με την υπηρεσία «The Substance», και ενώ το κάνει η γιγαντοαφίσα της αναπληρώτριάς της στη ζωή στέκει εκεί πάντα επιβλητική και τεράστια, σαν την ύπαρξη της Σου που ανθίζει και τρόπος διαφυγής δεν υπάρχει.

Κι εκεί, φτάνει η στιγμή της απόλυτης εκμηδένισης της ύπαρξης της Ελίζαμπεθ. Η προσοχή της παύει να εστιάζει στο σκούπισμα και τώρα απορροφάται από τους ρυθμούς του «Pump It Up» που παίζει στην τηλεόραση με πρωταγωνίστρια και πάλι τη Σου.

Η υπερσεξουαλικοποίηση του σώματος της Σου καθηλώνει την Σπαρκλ. «Έρχεται σαν ένας γίγαντας που είναι εδώ για αν σε τυρανίσει», σχολιάζει η Φαρζά.

«Το είδος του γίγαντα που θα σε κάνει να νιώσεις τόσο μικρή και τόσο άσχημη μπρος στη σάρκα και την τελειότητα που γίνεται μια αδικία που κάθε στιγμή γίνεται όλο και μεγαλύτερη».

*Πηγή: The New York Times